Światoczułość

Utwory Elżbiety Wojnarowskiej wyróżniają się swoją zwięzłością, która jest zarówno uderzająca, jak i pełna treści. W swoich tekstach autorka zamyka esencję przemijania, podkreślając, że jako ludzie jesteśmy uwięzieni w czasie pomiędzy tym, co było i tym, co nadejdzie. Życie, choć kruche i efemeryczne, zostaje uchwycone z precyzją charakterystyczną dla takich rekwizytów jak szpilka czy igła, znanych z jej dzieła Światoczułość. Wojnarowska potrafi wydobyć istotę egzystencji, prezentując ją jako coś subtelnego, co mimo swej ulotności jest znośne i daje się kochać. Warto celebrować piękno poranków, które jest wiecznym elementem naszego bytowania. Poetka stawia pytanie o możliwość pisania poezji i sama na nie odpowiada, udowadniając, że jest to jej naturalne powołanie.

Zbiór Wojnarowskiej otwierają maksymy tak niezwykłe, że wyrywają nas z letargu codzienności. Mimo że w literackim świecie często słyszy się, iż wszystkie sentencje zostały już napisane, autorka dowodzi czegoś zupełnie przeciwnego. Tworzy nowe znaczenia z pozornie pustej przestrzeni. Wojnarowska jest w czołówce tych, którzy potrafią stworzyć coś z niczego. Jej literackie miniatury, każda niepowtarzalna, z czasem stają się tak żywe i realistyczne, że zaczynają wyrażać osobowość samej autorki. Lektura tych utworów jest niezwykłym doświadczeniem, które zmusza do refleksji, często zatrzymując nas, byśmy mogli na chwilę pogrążyć się w myślach wywołanych przez te teksty.