Śmierć i życie wielkich miast Ameryki

W latach 50. amerykańskie miasta znajdowały się w kryzysowej sytuacji. W wyniku masowego exodusu białej klasy średniej na przedmieścia, centrum miast pozostawało zaniedbane, zamieszkane głównie przez ubogich, żyjących w cieniu wspaniałych wieżowców. Zatkane przez natłok samochodów centra miast traciły blask: małe biznesy zanikały, życie kulturalne obumierało, a przestępczość wzrastała na niespotykaną dotąd skalę, podczas gdy segregacja rasowa była codziennością. W obliczu tych wyzwań, Jane Jacobs podjęła się analizy przyczyn tych problemów, proponując rewitalizację życia miejskiego poprzez odnowienie ulic, wsparcie przedsiębiorczości, wzmocnienie bezpieczeństwa i zapewnienie dostępnych mieszkań. Kładła nacisk na zrównoważenie potrzeb między kierowcami a pieszymi, tworząc wizerunek miasta samodzielnie zdolnego do regeneracji i odporniejszego na kryzysy.

Książka Jacobs była jednym z pierwszych istotnych głosów sprzeciwu wobec modernistycznego podejścia do urbanistyki, które wspierało rozwój osiedli blokowych, centrów handlowych, parkingów i autostrad. Stanowi ona gorącą polemikę z poglądami Le Corbusiera oraz ideą miast-ogrodów, wzywając architektów i urbanistów do powrotu do zdroworozsądkowego planowania, skupionego na rzeczywistych problemach. Oprócz szczegółowych obserwacji dotyczących Nowego Jorku, takich jak słynna scena „ulicznego baletu na Hudson Street", Jacobs przygląda się życiu miejskim w Bostonie, Filadelfii, Pittsburghu, San Francisco i Los Angeles, oferując konkretne rozwiązania, które wspierają naturalny, zrównoważony rozwój miast i ich mieszkańców. To książka o „degeneracji i regeneracji miast”.