Siedem lat później

Są książki, które bawią, książki, które zmuszają do myślenia, a potem są książki, które stawiają cię w środku moralnego pola bitwy i zmuszają do opowiedzenia się po jednej ze stron - czy tego chcesz, czy nie. „Siedem lat później” autorstwa Emily Giffin jest dokładnie tego rodzaju książką. Nie jest to lekki, przyjemny romans, a głębokie zanurzenie się w ludzkich emocjach, wyborach i nieuporządkowanej rzeczywistości miłości, lojalności i zdrady. 

Historia opowiadana jest z dwóch perspektyw: Tessy, oddanej żony i matki, oraz Valerie, kobiety, która uwikłała się w romans z mężem Tessy, Nickiem. Nick, szanowany chirurg dziecięcy, zaczyna jako pozornie idealny mąż - czarujący, odnoszący sukcesy i kochający. Ale w miarę rozwoju historii doskonałość się rozpada i widzimy mężczyznę, który dokonuje samolubnego, destrukcyjnego wyboru, który zmienia wszystko. Od samego początku współczułam Tessie. Zrezygnowała z kariery, aby zostać pełnoetatową matką, wybór, którego dokonała z miłości, ale który pozostawił ją bezbronną w sposób, którego nigdy się nie spodziewała. Ufa swojemu mężowi. Wierzy w ich małżeństwo. A potem, jak nagła burza, zdrada uderza. Surowy ból i dezorientacja, których doświadcza, są tak żywe, że czułam je razem z nią.  Z drugiej strony Valerie mnie frustrowała. Jest samotną matką, zaciekle chroniącą swojego syna, Charliego, który dochodzi do siebie po druzgocącym wypadku. Rozumiałam jej samotność, wyczerpanie, pragnienie więzi - ale czy naprawdę musiała zakochać się w żonatym mężczyźnie? Czy była naprawdę naiwna, czy tylko udawała, że nie widzi szkód, które sama wyrządziła? Emily Giffin robi tutaj coś niezwykłego - sprawia, że widzimy rzeczy również z perspektywy Valerie. Nie maluje jej jako złoczyńcy, ale jako wadliwą, samotną kobietę, która dokonuje równie wadliwego wyboru. To niewygodne i prawdziwe. 

Nick. Od początku go nie lubiłam. Jest coś takiego w człowieku, który ma wszystko - wspaniałą żonę, piękne dzieci, udaną karierę - i wciąż myśli, że ma prawo do więcej. Jego działania mnie złościły, ale jeszcze bardziej złościło mnie to, jak łatwo usprawiedliwiał je przed samym sobą. To klasyczny przypadek człowieka, który popełnia błąd i oczekuje za to współczucia. Czy uważam, że kochał Tessę? Tak. Czy uważam, że na nią zasługiwał? Absolutnie nie. 

To, co pokochałam w tej książce, to jej prawdziwość. Giffin nie idzie na łatwiznę. Nie ma tu prostych złoczyńców ani świętych - są tylko ludzie dokonujący wyborów, radzący sobie z konsekwencjami i próbujący zrozumieć, co naprawdę oznacza miłość. Nie daje nam również idealnego, związanego zakończenia, co bardzo doceniam. Życie nie zawsze jest piękne, podobnie jak złamane serce. 

Jedna z moich ulubionych części? Pojawienie się Deksaa i Rachel z „Coś pożyczonego”. Było to przypomnienie, że miłość - prawdziwa miłość - może przetrwać zmagania i nadal się rozwijać. Ale „Siedem lat później” to inny rodzaj historii miłosnej. Opowiada o tym, jak ludzie ranią się nawzajem, jak usprawiedliwiają swoje działania i jak czasami ludzie, którym ufamy najbardziej, są tymi, którzy nas zawodzą. 

Czy poleciłabym tę książkę? Jak najbardziej. Ale ostrzegam - wywoła emocje i może się zdarzyć, że będziesz krzyczeć na bohaterów. To prowokujące do myślenia, boleśnie szczere spojrzenie na małżeństwo, niewierność i wybory, które nas definiują. To książka, która, na dobre i na złe, pozostanie z tobą na długo po przewróceniu ostatniej strony.