Season of Storms. The Witcher

Po zakończeniu sagi o Wiedźminie wielu fanów pogodziło się z myślą, że więcej Geralta już nie będzie. Aż tu nagle – trach! – „Sezon burz”. Ale uwaga: to nie kontynuacja, nie prequel, nie alternatywna wersja historii. To jakby „dodatkowy odcinek” z życia wiedźmina – wrzucony gdzieś między opowiadania, z nową fabułą, ale starą, dobrze znaną duszą.

Sapkowski jak zwykle gra po swojemu. I choć w „Sezonie burz” nie wraca do punktów kulminacyjnych sagi, to serwuje wszystko, za co kochamy jego styl – sarkazm, inteligentne dialogi, pokręcone intrygi i świat, w którym moralność to nie czarno-biała szachownica, a błotnista droga po deszczu.

Fabuła? Geralt traci swoje miecze (co już samo w sobie brzmi jak początek koszmaru), zostaje wplątany w sądowy cyrk, romansuje z rudowłosą czarodziejką Koral i wpada po uszy w intrygi, w których magia, chciwość i polityka są zmieszane jak w kotle czarownicy po pięciu piwach. Pojawiają się klasyczne elementy: potwory, zaklęcia, szemrane układy, ale to wszystko podane w zupełnie nowej, nieco bardziej refleksyjnej odsłonie.

Jest tu też więcej erotyki i dekadencji niż wcześniej – Sapkowski nie unika cielesności, ale nie robi z niej taniej sensacji. Pokazuje, że nawet Geralt, ten cyniczny mutant, nie jest obojętny na przyjemności – ale też że te przyjemności często prowadzą do jeszcze większych komplikacji.

Wielki plus za powrót starych znajomych: Jaskier – wciąż nieznośny, lecz uroczy, Yennefer – tajemnicza jak zawsze, choć tylko mignie. A nowe postacie? Barwne, niejednoznaczne, świetnie wpisujące się w świat wiedźmińskiego uniwersum.

Czy „Sezon burz” to najlepsza książka Sapkowskiego? Nie. Czy dorównuje opowiadaniom z „Ostatniego życzenia”? Również nie. Ale czy warto po nią sięgnąć? Zdecydowanie. To literacki powrót do świata, którego nam brakowało – bez obowiązku, bez napinki, za to z wielką frajdą. To prezent dla fanów i przypomnienie, że Wiedźmin to nie tylko saga – to styl życia, filozofia i kawał dobrej, niepokornej literatury.

Podsumowując: „Sezon burz” to nie burza z piorunami, która zmienia wszystko – raczej porządna wichura z błyskiem nostalgii i szczyptą chaosu. I choć nie każdy rozdział porywa, całość pokazuje, że Geralt wciąż ma pazur. A Sapkowski? Nadal wie, jak się gra z czytelnikiem w literackie szachy – i najczęściej wygrywa.