Saga kryminalna. Tom 3. Kamieniarz

W ciągu ostatnich kilku lat czytałem coraz więcej książek z gatunku kryminału i po drodze zauważyłem kilka rzeczy. Czytam głownie amerykańskich, angielskich i skandynawskich autorów powieści kryminalnych i dostrzegam w ich pisarstwie różne style. Mówię o stylach, ponieważ każda z tych trzech kultur wytwarza pewien szczególny, ogólny styl.<br> <br> W amerykańskiej powieści kryminalnej czytelnik od razu zostaje wrzucony do zupy - padają strzały, od razu giną ludzie, a następnie bohaterowie i antagoniści (którzy mogą, ale nie muszą, zostać jeszcze przedstawieni) torują sobie drogę przez powieść, oferując po drodze różne poziomy charakterystyki. Amerykańskie zagadki czasami wydają się być skoncentrowane na akcji, ale tak naprawdę jest to tylko narzędzie do eksploracji sytuacji emocjonalnych, które zazwyczaj wykorzystują dużo dialogów. To jest moim zdaniem centrum amerykańskiego “stylu kryminalnego” (i prawie każdego innego amerykańskiego stylu gatunkowego) - sytuacja emocjonalna. Co by się stało, gdyby ta osoba zobaczyła, że inna osoba robi to lub mówi tamto do tej drugiej osoby. Co by zrobiła i czy słusznie postąpiła? W końcu w wielu amerykańskich powieściach idee dobra i zła sprowadzają się do szarego szlamu, do którego czytelnik nawet nie zauważa, że się odnosi, ponieważ bohaterowie są zazwyczaj tak dynamiczni (i często sympatyczni), że dobro i zło - moralność i niemoralność - tracą w ich obecności na znaczeniu i wartości.<br> <br> To, co zauważyłem w kryminałach pisanych przez angielskich autorów, to nacisk na rozwój postaci. Zanim jeszcze zacznie się zgłębiać "tajemnicę", już spory kawałek powieści poświęca się na poznanie postaci i ich relacji między sobą oraz z otoczeniem. P.D. James i Agatha Christie to pierwsi z wielu angielskich pisarzy, którzy przychodzą mi na myśl, gdy myślę o tej tendencji. Angielskie tajemnice nie skupiają się tak bardzo na krwawych szczegółach, ale bardziej na inteligentnym umieszczaniu i odkrywaniu "wskazówek" oraz prawie zawsze niewypowiedzianym założeniu, że ci dobrzy są w rzeczywistości dobrzy i że zwyciężą.<br> <br> Tajemnice skandynawskie to dogłębna mieszanka obu światów, z niezwykle szczegółowymi postaciami i interaktywnością postaci, połączona z brutalnymi (i zazwyczaj aktualnymi) zbrodniami do rozwiązania. W stylu skandynawskim chodzi jednak o to, że pisarze są niezwykle zainteresowani nie tylko kwestią dobrych i złych bohaterów, ale także kwestią dobra i zła. Bohaterowie są nie tylko rozwinięci emocjonalnie, ale także psychologicznie (a często także duchowo). Postacie te funkcjonują w świecie, który został misternie wykreowany tak, by wydobyć na światło dzienne ich głębię - motywacje, dziwactwa, magnetyzm, odrazę - i by czytelnik mógł się w nich zagłębić. Psychologiczne podejście do zagłębiania się w postać znacznie zwiększa wiarygodność świata opowieści, zatapiając czytelnika w historii tak, jakby był tam razem z policjantem, dzieckiem ulicy, samotną matką, lekarzem martwiącym się o czas, którego nie spędza z żoną i nowym dzieckiem, czy degeneratem. Jedną z cech skandynawskich kryminałów jest nonszalanckie lekceważenie obowiązującego prawa w miejsce tego, co uważa się za moralnie słuszne. Zauważyłem tę tendencję już dawno temu, gdy czytałem stare sagi - panuje tam poczucie oczywistego zdroworozsądkowego szacunku dla tego, co proste i prawdziwe w odniesieniu do ludzi i ich omylności w byciu ludźmi, a w miarę jak bohaterowie rozpoznają te różne rzeczy w sobie i w sobie nawzajem, opowieść stopniowo rozwiązuje różne punkty fabularne w zgodzie z nimi.<br> <br> W każdym razie, niezależnie od tego, czy rozumiecie, do czego zmierzam, czy nie, “Kamieniarz” to znakomita lektura. <br> <br> Teraz trochę “na temat”:<br> <br> Tytułowego kamieniarza poznajemy po raz pierwszy w 1923 roku. Śledzimy losy jego, młodej kobiety, w której się zakochuje, oraz ich potomków przez dziewięć kolejnych dekad. W międzyczasie, w zmieniających się scenach, ponownie wkraczamy w życie dwojga bohaterów Läckberg, detektywa Patrika Hedströma i pisarki kryminałów Eriki Falck, którzy mieszkają razem z dwumiesięczną córeczką. Erika cierpi na depresję poporodową i ma za złe Patrikowi, że cały czas poświęca swojej pracy. Te pretensje mnożą się, gdy zostaje przydzielony do sprawy siedmioletniej dziewczynki, którą znaleziono martwą przy brzegu.<br> <br> Biorąc pod uwagę, że “Kamieniarz” jest powieścią tajemniczą, naturalnie spodziewamy się, że te dwa wątki w jakiś sposób się przetną. Ale na to trzeba jeszcze długo poczekać. W trakcie opowieści poznajemy życie rodziców, dziadków, pradziadków i sąsiadów zmarłej dziewczynki, matki Patrika, siostry Eriki oraz czterech kolegów Patrika z posterunku policji w Tanumshede. A to tylko główne postacie! Läckberg wnika w ich życie na tyle głęboko, że mamy wrażenie, iż ich poznaliśmy. Niestety, tak wielu z nich jest głupich, autodestrukcyjnych, psychotycznych lub w inny sposób głęboko uszkodzonych, że pod koniec przechodzą nas dreszcze.<br> <br> Camilla Läckberg jest najlepiej sprzedającą się szwedzką autorką, i nietrudno zrozumieć dlaczego. Seria powieści detektywistycznych, których akcja rozgrywa się w małym nadmorskim miasteczku Fjällbacka, charakteryzuje się złożoną fabułą i trójwymiarowymi postaciami - i to wieloma. “Kamieniarz”, trzecia część serii Läckberg, nie różni się od poprzednich powieści pod oboma tymi względami. Nie dorównuje im jednak do końca, ponieważ mimo swej złożoności jest stosunkowo przewidywalna.

W ciągu ostatnich kilku lat czytałem coraz więcej książek z gatunku kryminału i po drodze zauważyłem kilka rzeczy. Czytam głownie amerykańskich, angielskich i skandynawskich autorów powieści kryminalnych i dostrzegam w ich pisarstwie różne style. Mówię o stylach, ponieważ każda z tych trzech kultur wytwarza pewien szczególny, ogólny styl.<br> <br> W amerykańskiej powieści kryminalnej czytelnik od razu zostaje wrzucony do zupy - padają strzały, od razu giną ludzie, a następnie bohaterowie i antagoniści (którzy mogą, ale nie muszą, zostać jeszcze przedstawieni) torują sobie drogę przez powieść, oferując po drodze różne poziomy charakterystyki. Amerykańskie zagadki czasami wydają się być skoncentrowane na akcji, ale tak naprawdę jest to tylko narzędzie do eksploracji sytuacji emocjonalnych, które zazwyczaj wykorzystują dużo dialogów. To jest moim zdaniem centrum amerykańskiego “stylu kryminalnego” (i prawie każdego innego amerykańskiego stylu gatunkowego) - sytuacja emocjonalna. Co by się stało, gdyby ta osoba zobaczyła, że inna osoba robi to lub mówi tamto do tej drugiej osoby. Co by zrobiła i czy słusznie postąpiła? W końcu w wielu amerykańskich powieściach idee dobra i zła sprowadzają się do szarego szlamu, do którego czytelnik nawet nie zauważa, że się odnosi, ponieważ bohaterowie są zazwyczaj tak dynamiczni (i często sympatyczni), że dobro i zło - moralność i niemoralność - tracą w ich obecności na znaczeniu i wartości.<br> <br> To, co zauważyłem w kryminałach pisanych przez angielskich autorów, to nacisk na rozwój postaci. Zanim jeszcze zacznie się zgłębiać "tajemnicę", już spory kawałek powieści poświęca się na poznanie postaci i ich relacji między sobą oraz z otoczeniem. P.D. James i Agatha Christie to pierwsi z wielu angielskich pisarzy, którzy przychodzą mi na myśl, gdy myślę o tej tendencji. Angielskie tajemnice nie skupiają się tak bardzo na krwawych szczegółach, ale bardziej na inteligentnym umieszczaniu i odkrywaniu "wskazówek" oraz prawie zawsze niewypowiedzianym założeniu, że ci dobrzy są w rzeczywistości dobrzy i że zwyciężą.<br> <br> Tajemnice skandynawskie to dogłębna mieszanka obu światów, z niezwykle szczegółowymi postaciami i interaktywnością postaci, połączona z brutalnymi (i zazwyczaj aktualnymi) zbrodniami do rozwiązania. W stylu skandynawskim chodzi jednak o to, że pisarze są niezwykle zainteresowani nie tylko kwestią dobrych i złych bohaterów, ale także kwestią dobra i zła. Bohaterowie są nie tylko rozwinięci emocjonalnie, ale także psychologicznie (a często także duchowo). Postacie te funkcjonują w świecie, który został misternie wykreowany tak, by wydobyć na światło dzienne ich głębię - motywacje, dziwactwa, magnetyzm, odrazę - i by czytelnik mógł się w nich zagłębić. Psychologiczne podejście do zagłębiania się w postać znacznie zwiększa wiarygodność świata opowieści, zatapiając czytelnika w historii tak, jakby był tam razem z policjantem, dzieckiem ulicy, samotną matką, lekarzem martwiącym się o czas, którego nie spędza z żoną i nowym dzieckiem, czy degeneratem. Jedną z cech skandynawskich kryminałów jest nonszalanckie lekceważenie obowiązującego prawa w miejsce tego, co uważa się za moralnie słuszne. Zauważyłem tę tendencję już dawno temu, gdy czytałem stare sagi - panuje tam poczucie oczywistego zdroworozsądkowego szacunku dla tego, co proste i prawdziwe w odniesieniu do ludzi i ich omylności w byciu ludźmi, a w miarę jak bohaterowie rozpoznają te różne rzeczy w sobie i w sobie nawzajem, opowieść stopniowo rozwiązuje różne punkty fabularne w zgodzie z nimi.<br> <br> W każdym razie, niezależnie od tego, czy rozumiecie, do czego zmierzam, czy nie, “Kamieniarz” to znakomita lektura. <br> <br> Teraz trochę “na temat”:<br> <br> Tytułowego kamieniarza poznajemy po raz pierwszy w 1923 roku. Śledzimy losy jego, młodej kobiety, w której się zakochuje, oraz ich potomków przez dziewięć kolejnych dekad. W międzyczasie, w zmieniających się scenach, ponownie wkraczamy w życie dwojga bohaterów Läckberg, detektywa Patrika Hedströma i pisarki kryminałów Eriki Falck, którzy mieszkają razem z dwumiesięczną córeczką. Erika cierpi na depresję poporodową i ma za złe Patrikowi, że cały czas poświęca swojej pracy. Te pretensje mnożą się, gdy zostaje przydzielony do sprawy siedmioletniej dziewczynki, którą znaleziono martwą przy brzegu.<br> <br> Biorąc pod uwagę, że “Kamieniarz” jest powieścią tajemniczą, naturalnie spodziewamy się, że te dwa wątki w jakiś sposób się przetną. Ale na to trzeba jeszcze długo poczekać. W trakcie opowieści poznajemy życie rodziców, dziadków, pradziadków i sąsiadów zmarłej dziewczynki, matki Patrika, siostry Eriki oraz czterech kolegów Patrika z posterunku policji w Tanumshede. A to tylko główne postacie! Läckberg wnika w ich życie na tyle głęboko, że mamy wrażenie, iż ich poznaliśmy. Niestety, tak wielu z nich jest głupich, autodestrukcyjnych, psychotycznych lub w inny sposób głęboko uszkodzonych, że pod koniec przechodzą nas dreszcze.<br> <br> Camilla Läckberg jest najlepiej sprzedającą się szwedzką autorką, i nietrudno zrozumieć dlaczego. Seria powieści detektywistycznych, których akcja rozgrywa się w małym nadmorskim miasteczku Fjällbacka, charakteryzuje się złożoną fabułą i trójwymiarowymi postaciami - i to wieloma. “Kamieniarz”, trzecia część serii Läckberg, nie różni się od poprzednich powieści pod oboma tymi względami. Nie dorównuje im jednak do końca, ponieważ mimo swej złożoności jest stosunkowo przewidywalna.

W "Kamieniarzu" autorka zaczyna książkę o historii napisanej kursywą, a sama historia wydaje się mieć niewiele lub nic wspólnego z opowieścią współczesną. Ta "historia w historii" sprawiła, że do samego końca pragnęłam zaspokojenia mojej ciekawości. Całkiem interesującym było zobaczyć, jak obie historie się połączyły. <br> <br> Podobał mi się styl pisania, jaki prezentuje Camila Läckberg, sposób, w jaki była w stanie utrzymać czytelnika w niepewności i poczuciu chęci odgadywania, kto był mordercą dziecka. To nie lada wyczyn wciąż interesować czytelnika swoimi książkami, biorąc pod uwagę, że wszystkie książki z tej grupy rozgrywają się na małym obszarze na zachodnim wybrzeżu Szwecji, blisko granicy z Norwegią. Fjallbacka jest wioską rybacką z mniej niż 1000 stałych mieszkańców, a jej posterunek policji znajduje się w Tanumshede, jeszcze mniejszej wiosce oddalonej o kilka kilometrów. Rozwój postaci w tej książce jest wybitny. Ta książka ma naprawdę bogatą obsadę i Läckberg poświęciła każdej postaci tyle uwagi, jakby były głównymi bohaterami, a każda z nich ma szczegółową historię. Warto zwrócić uwagę, że Läckberg ma niesamowitą zdolność do wymyślania złych matek. Każda książka, którą do tej pory przeczytałam, ma złą lub mniej niż sympatyczną matkę. Czy jest to przypadłość autorki, nie wiem, ale matki w tej książce były nienawistne, złe i niepokojące. Powieść jest dość długa i powolna w czytaniu, ale warta wysiłku. Autorka napisała do tej pory dziesięć powieści w tej serii, z których ta była trzecią. Mam nadzieję nadzieję, że w przyszłości będziemy mogli przeczytać o wiele więcej o Fjallbacka i jej mieszkańcach.<br> <br> "Kamieniarz" pokazuje szwedzkie społeczeństwo, z bardzo zdefiniowaną rolą mężczyzn i kobiet w zależności od religii i wieku. Możemy zobaczyć wiele rodzajów charakterologii rodzinnej i ewolucji miejsca kobiet w społeczeństwie, jak również rolę ojca w rodzinie na przestrzeni lat. Jeden z bohaterów ma Aspergera, więc widzimy też różne sposoby postrzegania tych osób w zależności od wieku i otoczenia.. To bardzo interesujące, aby zobaczyć uprzedzenia ludzi lub zainteresowanie.<br> <br> Jestem zdecydowanie fanką tej autorki i nie mogę się doczekać, aby przeczytać jej inne książki z tej serii. Są pięknie zdefiniowane postacie, są emocje, są zagadki i nie mogę się doczekać, aby spędzić z nimi czas... nie wspominając o zakończeniach, które zachwycą nawet największych serialowych maniaków. Książka zasługuje na najwyższą rekomendację.

Trzecia książka szwedzkiej pisarki Camilli Läckberg - "Kamieniarz", autorki, która już naprawdę dobre ugruntowała swoją pozycję, nie tylko w rodzimej Skandynawii, ale również w Europie. W Polsce książka została wydana w roku 2010. W tym samym roku wyszły również w naszym kraju jej "Kaznodzieja" oraz "Ofiara losu". Był to więc naprawdę piękny rok dla osób, które zachwyciły się jej debiutancką "Księżniczką z lodu" :)<br> <br> W książce zobaczycie Camillę Läckberg, która swoją opowieścią będzie wirowała między przeszłością a teraźniejszością. Współczesność rozpoczyna się od odkrycia martwego ciała małej dziewczynki przez rybaka w swojej więcierzy. Kiedy Patrick Hedstrom przybywa na nabrzeże, gdzie zostało ono znalezione, uświadamia sobie, że wie, kim jest martwa dziewczynka. Jej matka jest przyjaciółką jego dziewczyny. Kiedy koroner przeprowadza sekcję zwłok, odkrywa, że dziewczyna została utopiona w wodzie z wanny, a nie w wodzie morskiej. W jej płucach i żołądku znajduje też inną dziwną substancję. Takie odkrycie bardzo negatywnie wpłynęło na Patricka i Erikę, którzy dopiero co zostali rodzicami. Patrock walczy z bezsennymi nocami, a Erika cierpi na poporodową depresję. Przeszłość to historia między 1923 a 1962 rokiem. Jej bohaterami są Agnes, blisko dwudziestoletnia dziewczyna, oraz Anders, pracownik kamieniołomu należącego do jego ojca. Agnes, rozpieszczona dziewczyna, postanawia, że pragnie młodego mężczyzny tylko dla zabawy i że zrobi wszystko, by go mieć. Efektem ich miłosnej historii będzie niechciana ciąża. I tak oto ich życie zmieni się raz na zawsze. W teraźniejszości każda rodzina w miejscowości jest dotknięta śmiercią Sary. W "Kamieniarzu" Pani Camilla pisze o kilku zniszczonych rodzinach, które zmagają się z demonami przeszłości. To ciągłe łączenie przeszłości z teraźniejszością, potocznie mówiąc, robi robotę!<br> <br> Läckberg stawała się mistrzynią z każdą napisaną stroną swoich książek. W "Kamieniarzu", tak samo jak w innych powieściach, doskonale obrazuje nam charakterologię postaci i umiejętnie dawkuje informacje na ich temat. Gdzieś pod koniec książki na posterunku policji pojawia się nowy człowiek, który zastąpi kłopotliwego Ernsta!<br> <br> Na bazie fikcyjnej opowieści autorka chciała przekazać dość oczywistą dla mnie prawdę, że nie ma złych dzieci, lecz są tylko źli rodzice. Rodzimy się z czystą kartą, a w okresie, w którym mamy najmniejsze pojęcie o własnym istnieniu, a potem konsekwencjach swoich czynu, wpływ najbliższego otoczenia odciska nieodwracalne piętno. Zachwyca mnie, że Läckberg w swoich książkach nie skupia się wyłącznie zagadkach morderstw itp., ale porusza również wątki obyczajowe. Czyni to często w sposób dobitny, ale przede wszystkim przekonujący. <br> <br> Ponad 500 stron książki (o zgrozo, niektórzy nie przeczytali tyle stron książki w ciągu całego swojego życia) było dla mnie prawdziwą przyjemnością. Jak zwykle udało mi się wciągnąć w opowieść i doszukiwać się wszelkich niuansów. Mogę tylko niezmiernie zachęcić was do przeczytania, bądź chociaż dodania do listy książek, które kiedyś chcielibyście przeczytać!

Trzecia książka szwedzkiej pisarki Camilli Läckberg - "Kamieniarz", autorki, która już naprawdę dobre ugruntowała swoją pozycję, nie tylko w rodzimej Skandynawii, ale również w Europie. W Polsce książka została wydana w roku 2010. W tym samym roku wyszły również w naszym kraju jej "Kaznodzieja" oraz "Ofiara losu". Był to więc naprawdę piękny rok dla osób, które zachwyciły się jej debiutancką "Księżniczką z lodu" :)<br> <br> W książce zobaczycie Camillę Läckberg, która swoją opowieścią będzie wirowała między przeszłością a teraźniejszością. Współczesność rozpoczyna się od odkrycia martwego ciała małej dziewczynki przez rybaka w swojej więcierzy. Kiedy Patrick Hedstrom przybywa na nabrzeże, gdzie zostało ono znalezione, uświadamia sobie, że wie, kim jest martwa dziewczynka. Jej matka jest przyjaciółką jego dziewczyny. Kiedy koroner przeprowadza sekcję zwłok, odkrywa, że dziewczyna została utopiona w wodzie z wanny, a nie w wodzie morskiej. W jej płucach i żołądku znajduje też inną dziwną substancję. Takie odkrycie bardzo negatywnie wpłynęło na Patricka i Erikę, którzy dopiero co zostali rodzicami. Patrock walczy z bezsennymi nocami, a Erika cierpi na poporodową depresję. Przeszłość to historia między 1923 a 1962 rokiem. Jej bohaterami są Agnes, blisko dwudziestoletnia dziewczyna, oraz Anders, pracownik kamieniołomu należącego do jego ojca. Agnes, rozpieszczona dziewczyna, postanawia, że pragnie młodego mężczyzny tylko dla zabawy i że zrobi wszystko, by go mieć. Efektem ich miłosnej historii będzie niechciana ciąża. I tak oto ich życie zmieni się raz na zawsze. W teraźniejszości każda rodzina w miejscowości jest dotknięta śmiercią Sary. W "Kamieniarzu" Pani Camilla pisze o kilku zniszczonych rodzinach, które zmagają się z demonami przeszłości. To ciągłe łączenie przeszłości z teraźniejszością, potocznie mówiąc, robi robotę!<br> <br> Läckberg stawała się mistrzynią z każdą napisaną stroną swoich książek. W "Kamieniarzu", tak samo jak w innych powieściach, doskonale obrazuje nam charakterologię postaci i umiejętnie dawkuje informacje na ich temat. Gdzieś pod koniec książki na posterunku policji pojawia się nowy człowiek, który zastąpi kłopotliwego Ernsta!<br> <br> Na bazie fikcyjnej opowieści autorka chciała przekazać dość oczywistą dla mnie prawdę, że nie ma złych dzieci, lecz są tylko źli rodzice. Rodzimy się z czystą kartą, a w okresie, w którym mamy najmniejsze pojęcie o własnym istnieniu, a potem konsekwencjach swoich czynu, wpływ najbliższego otoczenia odciska nieodwracalne piętno. Zachwyca mnie, że Läckberg w swoich książkach nie skupia się wyłącznie zagadkach morderstw itp., ale porusza również wątki obyczajowe. Czyni to często w sposób dobitny, ale przede wszystkim przekonujący. <br> <br> Ponad 500 stron książki (o zgrozo, niektórzy nie przeczytali tyle stron książki w ciągu całego swojego życia) było dla mnie prawdziwą przyjemnością. Jak zwykle udało mi się wciągnąć w opowieść i doszukiwać się wszelkich niuansów. Mogę tylko niezmiernie zachęcić was do przeczytania, bądź chociaż dodania do listy książek, które kiedyś chcielibyście przeczytać!