Rozmowy z Kochem. Próbowałem zmienić świat

Mieczysław Siemieński urodził się 28 czerwca 1934 roku w Kaliszu. W trakcie swojego dzieciństwa doświadczył na własnej skórze trudy niemieckiej okupacji w Warszawie oraz oba powstania. Tragiczne losy wojenne sprawiły, że z całej rodziny ocalał jedynie on i jego matka. Po wojnie podjął studia na Wydziale Psychologii i Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego. Jego kariera zawodowa rozpoczęła się od pracy jako redaktor w wydawnictwach specjalizujących się w literaturze harcerskiej, dziecięcej i młodzieżowej. Następnie związał się z TVP, gdzie pełnił funkcję kierownika redakcji „Telewizji Dziewcząt i Chłopców”. Siemieński był również cenionym reżyserem i scenarzystą, który ma na swoim koncie około 200 filmów dokumentalnych. Do jego najbardziej znaczących projektów należy cykl dotyczący problemu narkomanii w Polsce, stworzony wspólnie z Maciejem Leszczyńskim cykl "Religie i kościoły w Polsce", a także "Czarnobyl. Klątwa piołunu". Jego filmy skupiały się także na tematyce wojennej i Holokauście, za które zdobył liczne nagrody, m.in. „Złoty Ekran” oraz wyróżnienia na Krakowskim Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych „Lajkonik”. Przez wiele lat był członkiem zarządu Studio Besta Sp. z o.o. Zmarł 7 lipca 2012 roku.

Erich Koch (1898–1986) był niemieckim kolejarzem i działaczem partyjnym, jedynym przedstawicielem kierownictwa III Rzeszy dostępnym w Polsce w czasach, gdy Siemieński tworzył swój film dokumentalny. Jako partyjny gauleiter NSDAP w Prusach Wschodnich oraz nadprezydent tego regionu, podczas II wojny światowej zajmował się losami Polaków z terenów wcielonych do III Rzeszy. W 1941 roku objął stanowisko szefa administracyjnego na Ukrainie, co dało mu możliwość korzystania z zasobów Gestapo. Był odpowiedzialny za deportacje setek tysięcy ludzi do obozów zagłady. Po wejściu Armii Czerwonej na Ukrainę powrócił do Prus Wschodnich, gdzie upierał się przy ich obronie aż do końca. Uciekając przed Rosjanami, ukrywał się aż do 1949 roku, kiedy to schwytano go w Hamburgu. Pomimo nacisków ze strony ZSRR, został wydany Polsce. Jego proces, który rozpoczął się latem 1958 roku, zakończył się w maju 1959 roku uznaniem go winnym śmierci około 400 000 Polaków, a ukraińskie zbrodnie nie były brane pod uwagę. Skazano go na karę śmierci, której nigdy nie wykonano – najprawdopodobniej z powodów przekonania o możliwości wydobycia od niego informacji na temat miejsca ukrycia Bursztynowej Komnaty.