Requiem dla Orłów

Prezentuję Państwu trzecią książkę z serii "Polskie Skrzydła", co napełnia mnie umiarkowaną dumą, jednocześnie budząc nadzieję na przyszłość. Dumą, która jest umiarkowana, bo zdaję sobie sprawę, jak wiele jeszcze przed nami do osiągnięcia i jak wielu polskich lotników zasługuje na przypomnienie ich niezwykłych losów i zasług. Natomiast nadzieję budzi rosnące zainteresowanie, zwłaszcza wśród młodych ludzi - to znak, że mit o braku pasji młodzieży do historii może być obalany. Równocześnie, młodzież odnajduje potrzebę poszukiwania wzorców, wartości związanych z tradycją, wiarą oraz ciężką pracą dążącą do realizacji marzeń. To zbiór cech wspólnych dla każdej z opisanych przez nas osób, łączący wszystkich polskich lotników.

Ci lotnicy walczyli pod sztandarem, który został stworzony z wielkim poświęceniem przez kobiety z Wilna, a następnie przemycony z narażeniem życia do Londynu, przez Berlin i Sztokholm. Haftowany złotą nicią, głosił on zasady, które były dla nich najważniejsze: Bóg, Honor i Ojczyzna. Co ciekawe, te materiały, takie jak złoto-srebrne nici czy biało-czerwony adamaszek, polski wywiad zakupił w Berlinie, z racji braków na własnym rynku.

Sztandar Polskich Sił Powietrznych, zgodnie z regulaminem, po uroczystym wręczeniu w lipcu 1941 roku przez Naczelnego Wodza, był przechowywany przez każdy dywizjon przez trzy miesiące. Zaszczytu pierwszeństwa dostąpił 300 Dywizjon Bombowy Ziemi Mazowieckiej, który jako pierwszy sprawował opiekę nad tym symbolem chluby i tradycji polskiego lotnictwa.