Ręka mistrza

"Ręka mistrza" skupia się na historii Edgara Fremantle'a, milionera, który ulega wypadkowi w pracy, gdy dźwig przygniata jego pickupa. Po utracie ręki i innych urazach Edgar staje się zbyt trudny do zniesienia dla swojej żony, która prosi go o rozwód. Zostawia żonę i dwie córki i wyrusza do Duma Key, pięknego, ale niezwykle spokojnego odcinka wybrzeża, gdzie wynajął dom. Bardzo szybko po przyjeździe poznaje charyzmatycznego Wiremana i starszą panią, którą się opiekuje - Elizabeth Eastlake. Cierpiąca na demencję Elizabeth zaczyna poznawać swoją tragiczną i łamiącą serce historię, a jednocześnie Edgar odkrywa, że potrafi malować uderzające, nawiedzające obrazy. Zdolność malowania takich obrazów wydaje się jednak pochodzić od jakiejś innej, zewnętrznej siły...

Dawno nie pisałam recenzji książki - trzy tygodnie na przeczytanie "Ręki mistrza"! Ta książka cieszy się dużym uznaniem wśród społeczności czytelników Kinga i dość szybko po rozpoczęciu lektury zrozumiałam dlaczego. Ta książka ma dwie z najbardziej sympatycznych postaci Kinga: Edgara i Wiremana. Co za duet. Ich przyjaźń od samego początku wznosi się na wyżyny. Jest w niej prawdziwy szacunek i miłość, a to, do czego się posuną dla siebie nawzajem i dla swojej przyjaźni, jest wręcz zdumiewające. Myślę, że te dwie postacie stanowią ogromną część tego, co sprawia, że ta książka jest tak przyjemna. A jeszcze bardziej fascynujące jest to, że są to całkiem normalni faceci. Zdolność Kinga do budowania historii w oparciu o swoich bohaterów jest po prostu niezrównana. Oprócz przyjaźni między Edgarem a Wiremanem, relacja między Edgarem a jego córką, Ilse, jest tak słodka i wiarygodna. King wyraźnie czerpie z prawdziwego życia, kiedy przenosi relacje swoich bohaterów na karty książki, co wyjaśnia, dlaczego są one tak prawdziwe i wzruszające. Serce się kraje.

Jeśli chodzi o samą historię, to była ona porywająca. Od samego początku nie miałam pojęcia, w jakim kierunku pójdzie King i przez większą część książki trzymałam się w niepewności. Momentami historia jest dość przerażająca, a niektóre fragmenty sprawiły, że włosy stanęły mi dęba i były dość niepokojące. Bardzo podobała mi się nadprzyrodzona siła działająca w "Ręce mistrza", podobała mi się historia, która się za nią kryje i uważam, że King doskonale ją zrealizował. Mam też wrażenie, że King komentował mieszane błogosławieństwo, jakie płynie z posiadania talentu artystycznego i jak często takie talenty mają swoje wady.

Nie jestem zwolenniczką takich miejsc jak wybrzeże Florydy, nie jestem typem plażowiczki, ale King naprawdę sprzedał mi tą książkę. Miejsce akcji tej powieści jest przepiękne. Jego opisy zachodów słońca, plaży i samego domu są po prostu piękne. King buduje prawdziwą atmosferę i gdyby nie przerażające siły w grze, przeprowadziłabym się do tego miejsca.

Co do zakończenia - jest perfekcyjne. Zakończenia Kinga są często krytykowane, ale temu, dla mnie osobiście, nie można mu nic zarzucić. Książka nieustannie nabierała tempa i nie zawiodła na ostatniej przeszkodzie. Ta książka zostanie ze mną na długo, a nawet wepchnęła się do mojej piątki najlepszych książek Kinga. Wybitne.

Tytułem wstępu pozwolę sobie na autorefleksję: powieść Stephana King'a, której akcja toczy się na słonecznych plażach Florydy, czytałem podczas szalejącej za oknem burzy śnieżnej w Norwegii. Trzydzieści stopni poniżej zera, mróz niemal mrożący krew w żyłach, a wraz z nim obfite opady śniegu - na ratunek w tych okolicznościach przychodzi mi sam Stephen King, jego 600 - stronnicowa powieść pozwoliła mi zapomnieć o mroźnym świecie, przenosząc mnie na gorące, piaszczyste plaże Florydy, gdzie szaleją nie mniej groźne burze... tropikalne :-)

Zaczyna się od wypadku na budowie: człowiek zostaje potwornie ranny, towarzyszą temu chaos, strata, ból i kosztująca mnóstwo sił rekonwalescencja. King opublikował tę książkę w 2008 roku, mniej więcej dziewięć lat po tym, jak doświadczył strasznego wypadku, którego konsekwencje doprowadziły do jego własnych, trudnych i osobistych doświadczeń w efekcie których czekała go nie mniej trudna rehabilitacja oraz walka o powrót do pełnej sprawności. A wszystko to wynikiem feralnego wypadku, gdy podczas spaceru nasz mistrz został potrącony przez samochód dostawczy. Wyraźnie czerpie z osobistego doświadczenia i to sprawia, że jego pisanie o bólu i cierpieniu jest szczere i wiarygodne dla czytelnika. Główny bohater o imieniu Edger opuszcza swój dom w Twin Cities i przenosi się do mitycznego "Duma Key", aby odzyskać zdrowie fizyczne i emocjonalne. Co ciekawe, King posiada dom w "pobliskim" Casey Key, gdzie sam dochodził do zdrowia po ciężkim wypadku o którym pisałem wyżej, i znalazł tym samym szereg inspiracji do niniejszej powieści w osobistych doświadczeniach. W jakiś sposób ta historia wydaje się znajoma, a jednocześnie zupełnie inna, prawda?

Znajomość bierze się z linii fabularnych i motywów, które często spotykamy na kartach powieści naszego mistrza. Złowroga, nadprzyrodzona siła, powoli ujawniająca się w trakcie opowieści stopniuje napięcie. . Główny bohater - podobnie jak Stephen King jest artystą - znajduje się w centrum uwagi. Historia bogata w barwne postacie, których spotykania z głównym bohaterem są okazją dla udzielenia mu wsparcia, wobec okoliczności, które wystawiają go na ciężką próbę charakteru - znany i lubiany motyw książek Stephana Kinga.. Pytanie, które jak zwykle nasuwa się w takiej sytuacji: komu można ufać, komu wierzyć w jego dobre intencje,, a kto nie jest tym, za kogo się podaje?

Nie chce więcej spoilerować, rekomendują jednak tę powieść dla każdego fana Stephana Kinga, jak i osób, które do tej pory nie miały przyjemności zagłębienia się jego świecie dramaty, rozterki i codzienna żmudna walka o powrót do zdrowia na pewnym etapie życia dotyka w większym lub mniejszym stopniu każdego z nas. Warto przeczytać "Rękę mistrza" aby znaleźć pocieszenie, albo... stracić wszelką nadzieję: jak zwykle odpowiedzi przyjdzie nam szukać na ostatnich stronach powieści.

Nie potrafimy sobie wyobrazić uciekającego czasu, a Bóg karze nas za to, czego nie potrafimy sobie wyobrazić.

Po utracie ręki i innych urazach, Edgar staje się zbyt trudny do zniesienia dla swojej żony, która prosi go o rozwód. Zostawia żonę i dwie córki i wyrusza na wyspę. Do wspaniałego, ale przerażająco spokojnego fragmentu wybrzeża, gdzie wynajął dom. Bardzo szybko po przyjeździe poznaje charyzmatycznego pana i starszą panią, którą się opiekuje - Elizabeth, która cierpi na demencję. Tragiczna i łamiąca serce historia Elizabeth zaczyna się rozwijać, a jednocześnie Edgar odkrywa, że jest w stanie malować uderzające, nawiedzające obrazy. Jednak zdolność do malowania takich obrazów wydaje się pochodzić od jakiejś nienaturalnej, zewnętrznej siły...

"Ręka mistrza" książka cieszy się dużym uznaniem wśród społeczności fanów Kinga i dość szybko po rozpoczęciu lektury zrozumiałam dlaczego. Książka ma dwie z najbardziej sympatycznych postaci Kinga w historii - Edgara i Wiremana. Co za duet. Ich przyjaźń po prostu unosi się z kartek od samego początku. Jest tam po prostu prawdziwy szacunek i miłość. Myślę, że te dwie postacie są ogromną częścią tego, co sprawia, że ta książka jest tak przyjemna. A co czyni ich jeszcze bardziej fascynującymi to fakt, że są po prostu całkiem normalnymi ludźmi. Normalnymi facetami, którzy przechodzą przez dość szalony etap swojego życia. Zdolność Kinga do budowania historii w oparciu o swoich bohaterów jest po prostu niezrównana. Oprócz przyjaźni między panami, relacja między Edgarem i jego córką w "Ręce mistrza" są po prostu słodkie i wiarygodne. King wyraźnie czerpie z prawdziwych relacji z życia, kiedy umieszcza relacje swoich bohaterów w książkach, co wyjaśnia, dlaczego są one tak prawdziwe i wzruszające.

"Ręka mistrza" jest dość przerażająca, ma kilka fragmentów, które sprawiły, że włosy stanęły mi dęba. Bardzo podobała mi się nadprzyrodzona siła działająca na wyspie, podobała mi się historia, która się za nią kryje i sądziłam, że King doskonale ją zrealizował. Mam też wrażenie, że King komentował kłopotliwe błogosławieństwo, jakie płynie z posiadania talentu artystycznego i jak często takie talenty mają swoje wady.

Jego opisy zachodów słońca, plaży i samego domu były po prostu piękne. Buduje prawdziwą atmosferę i gdyby nie przerażające siły tam panujące, z chęcią przeprowadziłabym się na tą wyspę

Co do zakończenia "Ręki mistrza" - PERFEKT. Końcówki Kinga są często krytykowane, ale tej, dla mnie osobiście, nie można nic zarzucić. Emocjonalność nieustannie narastała, aż osiągnęła apogeum i nie upadła na ostatniej prostej.

"Ręka mistrza" zostanie ze mną na długo, a nawet wepchnęła się do mojej pierwszej piątki ulubionych książek Kinga. Wybitna.

"Ręka mistrza" autorstwa Stephana Kinga to pod wieloma względami jedna z najbardziej unikalnych książek naszego ulubionego mistrza thrillerów i horrorów. Już na wstępie rysuje przed czytelnikiem krajobraz zimnej Minnesoty, gdzie główny bohater zamieszkuje na pierwszych stronach powieści by na kolejnych jej stronach - co nie pozostaje bez związku z fatalnym wypadkiem, któremu w międzyczasie ulega - przenieść się na słoneczną Florydę. Już sama ta zmiana scenerii rodzi zupełnie inne odczucia niż większość dzieł Stephana King'a. Głównym bohaterem jest malarz - artysta i choć King wyraźnie czerpie z podobieństw do pisarstwa, jednocześnie buduje złożoną osobowość głównego bohatera pozwalając mu nabrać unikalnych cech, właściwych dla świata sztuki. Dość powiedzieć, że King wplata dwanaście zachwycających małych winiet zatytułowanych "Jak narysować obraz" na kartach stron powieści - mała rzecz, a cieszy:-)
Jak zawsze King doskonale radzi sobie z uwiarygodnianiem reakcji swoich postaci na nadprzyrodzone wydarzenia, będące znakiem rozpoznawczym jego bogatej twórczości. Oto przykład:

"Samo patrzenie w ten łagodny, płaski, oświetlony słońcem spokój jest uzdrawiające. To wielkie słowo, prawda? Zatoka, mam na myśli. Wystarczająco duże, by wrzucić tam wiele rzeczy i patrzeć, jak znikają."

Poddaje się również osobistej refleksji nad przemijaniem człowieka, czemu wyraz daje - jak to ma w zwyczaju - odważnie uśmiercając swoich ulubieńców w toku przedstawionej akcji. Bez spoilerów, ale nie ukrywam, że w moim subiektywnym odbiorze historia jest złożona, skomplikowana, a zdarzenie, którego tutaj nie zdradzę, nie tylko mnie zasmuciło, ale czułam również, iż działania, które podjął Edger były w mojej cenie nie na miejscu i nie mogłam się z nimi wewnętrznie pogodzić. Być może wynika to z faktu, że jestem osobowością wysoce wrażliwą, i strata jaką poniósł główny bohater wciąż budzi we mnie głęboki smutek, mimo iż książkę odłożyłam na półkę wczoraj.
Na uwagę zasługują postacie takie jak Jack i Wireman . Jack ma w sobie ogromne pokłady dobra, to przyjaciel głównego bohatera, który stanowi ważny element interakcji ze światem podczas jego pobytu w Duma Key. Podobnie Wireman - bratnia dusza, która natychmiast nawiązuje nić porozumienia z Edgerem i dialogi między tą dwójką często bywały inspirujące. Cała trójka tworzy doskonale rozumiejący się zespół mężczyzn, którym przyjemnie jest kibicować, ale też szczerze odczuwać troskę gdy stawiają czoła kolejnym niebezpieczeństwom.
Reasumując, to kolejna wspaniała opowieść Kinga o duchach, statku - widmo oraz zakopanym skarbem w tle. To powieść, którą czytając - czujesz jakby opowiadał ci ją twój stary przyjaciel przy ognisku podczas burzy z piorunami. To z kolei sprawia, że włosy na karku stają ci dęba, ale też nie chcesz, aby ta historią się szybko skończyła! To kolejny przykład na to, dlaczego tak wielu ludzi darzy Kinga sympatią - wykreowani przez niego bohaterowie budzą emocje: radość, ciekawość, niekiedy troskę - łatwo się jednak z nimi zaprzyjaźnić wieczorami czytając książkę pod kocem:-)