Rausz kinetyczny

Julian Józef Antoniszczak, choć dotychczas postrzegany przede wszystkim przez pryzmat animacji bezkamerowej, zostaje w książce "Rausz kinetyczny" Ewy Borysiewicz umiejscowiony w nowoczesnym kontekście teorii sztuki. Autorka dokładnie przybliża jego unikalne podejście do procesu twórczego, używając tego jako punktu wyjścia dla rozbudowanych analiz teoretycznych.

Borysiewicz sięga zarówno do tradycji kina non-camerowego, jak i do współczesnych teorii kultury autorstwa takich myślicieli jak Todd McGowan czy Jacques Rancière, aby pokazać twórczość Antonisza jako akt głęboko polityczny. Nieoperowanie kamerą staje się w rękach artysty narzędziem oporu przeciwko narzuconym przez komunistyczną władzę ograniczeniom percepcji i tożsamości. Jego twórczość dążyła do rozbicia iluzji społecznej harmonii, przekazując widzowi impuls do aktywnego przeobrażania codziennego życia. W ten sposób, poprzez popularyzację techniki animacji bezkamerowej, Antonisz dążył nie jedynie do odrodzenia esencji kina, ale przede wszystkim do zbudowania nowego, bezpośredniego związku między dziełem a odbiorcą. W kontekście artystycznej sceny Polski lat 70. i 80., jego podejście nosiło znamiona prawdziwej rewolucji.