Publicystyka

W pierwszym jedynym tomie eseistyki Władysława Broniewskiego można zobaczyć go jako przenikliwego komentatora życia kulturalnego i społecznego okresu Drugiej Rzeczypospolitej oraz Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Jednak jego teksty pokazują przede wszystkim zaangażowanego uczestnika najważniejszych historycznych wydarzeń. Broniewski porusza szeroką gamę tematów, od literatury, poprzez film i teatr, po istotne wydarzenia historyczne. Pełen troski analizuje ideowe pogubienie młodzieży akademickiej w momencie odzyskiwania niepodległości, wyraża niepokoje związane z sytuacją Polski w końcu lat 30. XX wieku oraz z grozą przygląda się niesłabnącemu, mimo traumatycznych doświadczeń II wojny światowej i Holokaustu, antysemityzmowi.

Władysław Broniewski, uznawany za najwybitniejszego polskiego poetę proletariackiego, tworzył poezję rewolucyjną, a jednocześnie tłumaczył literaturę rosyjską i niemiecką. Był także żołnierzem, walczył w Legionach Piłsudskiego oraz armii generała Andersa. W 1925 roku wspólnie z S. Standem i W. Wandurskim opublikował „Trzy salwy”, będące pierwszym polskim manifestem poetów proletariackich. Jego najgłośniejszym dziełem stał się apel do narodu zatytułowany „Bagnet na broń”, napisany w kwietniu 1939 roku.

Dzięki Wydawnictwu Krytyki Politycznej ukazał się zbiór tekstów prozatorskich i dramatycznych Broniewskiego pt. „Stanęła naga...”, pierwsze pełne wydanie „Pamiętnika” oraz zestaw listów Janiny i Władysława Broniewskich zatytułowany „Miłość jest nieprzyjemna. Listy ze wspólnego życia”.