Przyjaciółka z młodości

Alice Munro jest jedną z tych pisarek, po których twórczość sięgam z przekonaniem, że będę poruszony. Podobnie jak literaccy giganci Morrison, Baldwin, Proust, Tołstoj i Woolf, Munro ma sposób na pozostawienie mnie w zachwycie i lekkiej żałobie za każdym razem, gdy kończę jedną z jej książek. Jej zbiór „Przyjaciółka z młodości” nie jest wyjątkiem, dostarczając dziesięć znakomitych opowiadań, które pozostają długi czas w pamięci. W tym zbiorze talent Munro do odkrywania przeszłości i jej trwałego wpływu na teraźniejszość jest w pełni widoczny. Pierwsze opowiadanie, które nosi ten sam tytuł, doskonale nadaje ton książce. Córka zagłębia się w historię swojej zmarłej matki, próbując poskładać w całość kobietę, której nigdy w pełni nie zrozumiała. Autorka zręcznie pokazuje, że przeszłość to nie tylko odległe miejsce, które możemy łatwo analizować; to stale obecna, czasem natrętna część życia, która kształtuje to, kim jesteśmy.

Czytanie Munro jest jak obserwowanie mistrza w pracy. Rozciąga granice krótkiej formy opowiadania, tkając skomplikowane narracje, które rozszerzają się i kurczą w nieoczekiwany sposób. Kiedy wydaje ci się, że wiesz, dokąd zmierza dana historia, ona zmienia twoje oczekiwania, prowadząc cię inną ścieżką, zanim doprowadzi cię z powrotem do satysfakcjonującej, często zaskakującej konkluzji. To właśnie ta umiejętność tworzenia historii w historii sprawia, że jej twórczość jest tak hipnotyzująca i zwodniczo złożona. Munro sprawia, że wygląda to bez wysiłku, wręcz irytująco, biorąc pod uwagę głębię i precyzję jej opowieści.

Weźmy na przykład historię „Five Points”. To bogaty gobelin przecinających się żyć i wspomnień, skupiający się na kobiecie, która wspomina swoje młode lata i skomplikowane relacje, jakie miała z otaczającymi ją ludźmi. Postacie są tak wyraziście nakreślone, że wydają się wyskakiwać ze strony, a ich żale, pragnienia i smutki są niemal namacalne. Ta historia, podobnie jak wiele innych w zbiorze, porusza tematy straty i żalu, ale jest prowadzona z taką gracją, że nigdy nie wydaje się ciężka. „Meneseteung” to kolejny klejnot w tej kolekcji. Opowiada historię Almedy Roth, poetki żyjącej w XIX wieku, której samotne życie zostaje zakłócone przez brutalny incydent w jej małym miasteczku. Narracja bez wysiłku przeskakuje między perspektywą Almedy a szerszymi poglądami społecznymi jej czasów, pokazując umiejętności Munro w łączeniu kontekstów osobistych i historycznych. Sposób, w jaki Munro oddaje wewnętrzne życie Almedy, jej samotność i ulotne chwile więzi, jest głęboko poruszający.

To, co najbardziej uderzyło mnie w „Przyjaciółce z młodości”, to sposób, w jaki Munro uchwyciła istotę ludzkiego doświadczenia - miłość, tęsknotę, nieuniknione straty i małe, często niezauważalne chwile, które definiują nasze życie. Jej bohaterowie są ułomni i głęboko ludzcy, borykając się z kwestiami, które rezonują z każdym z nas: niespełnionymi marzeniami, złożonością relacji, upływem czasu. Są to ludzie, których moglibyśmy znać lub którymi moglibyśmy być, poruszający się po świecie z mieszanką odporności i wrażliwości. Proza Munro jest, jak zawsze, pięknie wykonana. Ma sposób pisania, który wydaje się zarówno łatwy, jak i głęboko przemyślany, a każde zdanie ma wagę i znaczenie. Jej opisy są żywe, dialogi doskonałe, a jej wgląd w ludzką naturę jest ostry i pełen współczucia.

Jeśli jesteś już fanem Munro, „Przyjaciółka z młodości” tylko pogłębi twoje uznanie dla jej geniuszu. Jeśli dopiero zapoznajesz się z jej twórczością, ta kolekcja jest doskonałym miejscem na rozpoczęcie. Ukazuje wszystko, co czyni Munro jedną z największych pisarek naszych czasów. Czytanie takiej literatury pięknej jest jak głęboka, intymna rozmowa z mądrym i spostrzegawczym przyjacielem - takim, który widzi świat w całym jego bogactwie i nie boi się odkrywać jego mrocznych zakątków. To książka, która pozostaje z tobą, a jej historie odbijają się echem w twoich myślach jeszcze długo po tym, jak przewrócisz ostatnią stronę.