Przewodnik po sztuce współczesnej. Dlaczego pięciolatek nie mógł tego zrobić?

W przeszłości pozycja artysty opierała się głównie na jego zdolnościach technicznych i umiejętności precyzyjnego odtwarzania świata rzeczywistego. Portrety musiały wiernie odwzorowywać rysy twarzy, a krajobrazy miały być rozpoznawalne w swoich detalach. Jednak wraz z pojawieniem się fotografii wielu artystów postanowiło porzucić to podejście, kierując swoją twórczość ku wyrażaniu emocji związanych z przedstawianym tematem. Krytycy często mylili tę nową, ekspresyjną formę z brakiem umiejętności technicznych, nie doceniając głębi i artyzmu takich dzieł, porównując je do niezdarnych rysunków dzieci.

Susie Hodge w swojej książce analizuje 100 dzieł sztuki, które wzbudziły szczególnie negatywne reakcje krytyków. Od linii stworzonych przez Cy Twombly'ego w "Olimpii" (1957), przez pierwotny i spontaniczny "Drzewo życia" (1994) Johna Hoylanda, po chaotyczny, acz pełen sensu "Moje łóżko" (1998) Tracey Emin - autorka ukazuje, dlaczego te prace to nie chwilowe kaprysy, lecz racjonalne rozwinięcie poprzednich koncepcji artystycznych.

Hodge wyjaśnia także, w jaki sposób kontrowersyjne dzieła jak "Nierzeźbione klocki" (1975) Carla Andre - układ prostokątnych kawałków drewna cedrowego, który mógłby z łatwością stworzyć pięciolatek - wypełniają specyficzne miejsce w historii sztuki, obrazując zarówno wpływy wcześniejszych twórców, jak i inspirując kolejne pokolenia artystów. Chociaż dziecko mogłoby namalować obraz w stylu Damiena Hirsta, nie zrozumiałoby ukrytych za nim idei ani znaczenia w kontekście historycznym. Susie Hodge dogłębnie wyjaśnia, dlaczego współczesna sztuka jest czymś więcej niż dziecięcą zabawą, umieszczając każde dzieło w kontekście kulturowym i wykorzystując prace od Hansa Arpa po Andy’ego Warhola, aby zilustrować dokonania współczesnych artystów. Książka przyczynia się do lepszego zrozumienia ewolucji sztuki od realistycznych przedstawień po nowoczesne formy, zmieniając naszą percepcję podczas wizyt w galeriach.