Pozwól odejść

<p>Jestem jedną z tych niewielu osób, które nie pokochały “Firefly Lane”, pomimo ogromnego szacunku do twórczości Kristin Hannah. Podchodziłam więc do “Pozwól odejść” z pewną rezerwą i pewnością, że mi się ta książka nie spodoba, ale jak bardzo się myliłam! To była znakomita kontynuacja i miło było dostać więcej losów głównych bohaterek (na marginesie - były one najlepszym elementem poprzedniej części). Głównym powodem, dla którego nie kochałam poprzedniej książki Hannahh, było to, że po prostu nie mogłam znieść sposobu, w jaki Tully się zachowywała i jak wiele jej uchodziło na sucho, jeśli chodzi o Kate. W “Pozwól &nbsp;odejść” okazała się ona znacznie lepszą postacią i byłam bardzo zadowolona, że Hannah przedstawiła nam więcej jej historii, jak również jej matki Dorothy. &nbsp;Zrozumienie przeszłości Dorothy było kluczem do zrozumienia, dlaczego Tully skończyła tak, jak skończyła. W tej powieści jest tak wiele bólu, depresji i traumy. To była bardzo ciężka lektura, ale naprawdę, naprawdę kocham tę książkę...</p><p>“Pozwól odejść” poruszyło mnie na wiele sposobów, choć potrzebowałam nieco czasu, żeby się w nią wkręcić. Kristin Hannah jest przecież królową długich powieści, a jej najnowsze dzieło liczy około 500 stron. Pierwsze 200-300 stron było nawet aż nadto depresyjne i przygnębiające, szczególnie opisy uzależnień. Gdy jednak ta pierwsza połowa książki się skończyła, dla mnie rozpoczęła się prawdziwa historia. Książka stała się dużo bardziej wyważona, niektórzy bohaterowie w końcu się odnaleźli, a ja nie mogłam przestać płakać i płakać</p><p>Zakończenie było niesamowite; zupełnie mnie usatysfakcjonowało i spełniło wszystkie pokładane w tej książce nadzieje. To, że Kristin Hannah w ogóle napisała sequel “Firefly Lane”, wydawało mi się nieco naciągane, ale teraz już widzę, że ta historia potrzebowała kontynuacji i takiego zakończenia.&nbsp;</p><p>Koniec końców, nie jest to moja ulubiona książka w dorobku Hannah (to miejsce nadal należy się wspaniałej “Wielkiej samotności”), ale muszę przyznać, że z każdą jej udaną książką, coraz bardziej doceniam jej talent pisarski. Współcześnie nie ma chyba tak wrażliwej pisarki, potrafiącej pisać piękne historie o przeciętnych życiach. Szczerze polecam “Pozwól odejść” - to niezwykle poruszające studium złamanego życia.</p>

<p>Po niedawnej lekturze książki Kristin Hannah “Firefly Lane”, z niepokojem sięgnęłam po sequel, “Pozwól odejść”. Bałam się, że nie zdołam pokochać tej części tak jak pierwszego tomu z cyklu i rzeczywiście mam nieco mieszane uczucia… choć nie mogę zaprzeczyć, że książka na swój sposób nawet mi się podobała.</p><p>Tully Hart nigdy nie zatrzymywała się przed niczym, by osiągnąć sukces i zdobyć w życiu to, czego chce. Zawsze potrafiła postawić na swoim. Teraz, po ostatnich wydarzeniach, które miały miejsce w jej życiu, czuje się zagubiona i załamana, nie potrafi odnaleźć sensu w życiu. Pogrążając się w depresji, nadużywa alkoholu... i w jednej chwili traci wszystko, co było dla niej najważniejsze</p><p>Córka Kate i Johnny'ego, Marah, coraz bardziej oddala się od rodziny i w końcu robi coś, co łamie serce Tully. Po tragicznej i lekkomyślnej decyzji, Tully wyrusza w podróż niepodobną do żadnej innej... w której będzie musiała zmierzyć się z nieszczęściem w swoim życiu... sięgającym aż do jej relacji z matką, Cloud.</p><p>Podobnie jak w przypadku poprzedniej książki Kristin Hannah, “Pozwól odejść” natychmiast mnie zaintrygowało. To wciągające, mroczne i surowe spojrzenie na to, jak bardzo życie człowieka może się zmienić z powodu nieprzewidzianych okoliczności... i jak zatruwające nasze życie mogą być lęki i depresja. “Firefly Lane” miało smutne chwile, ale były też chwile radości, przebłyski jasności. W tej książce jasności jest bardzo mało, Hannah pozostawiła tu niemal sam mrok. I z tym mam nieco problem, dlatego że mam wrażenie, że autorka momentami popada w przesadę jeśli chodzi o nagromadzenie dramatycznych i smutnych wydarzeń. Jest to książka smutna i wzruszająca, ale jednocześnie nieco męczy swoim nastrojem. Być może trzeba być w określonym humorze, by za nią się zabrać.</p><p>Nadal jest to jednak dobrze napisana i wciągająca powieść - jak zresztą wszystko co wyszło spod pióra Kristin Hannah. Jeśli jesteście w nastroju na czytanie takich depresyjnych książek to polecam - tylko zaopatrzcie się w wiele chusteczek przed rozpoczęciem lektury.</p>