Powroty do Auschwitz

Czy można przestać myśleć o Auschwitz? Obrazy obozu powracają nieustannie — cienie ludzi sunących krok za krokiem, wycieńczonych i pozbawionych nadziei, którzy w każdej chwili mogą się przewrócić, a nikt nie pośpieszy im z pomocą. Kominy płoną dniem i nocą, a sen odchodzi daleko. Nawet gdy w końcu przychodzi jakieś spokojniejsze wspomnienie, to nagle z powrotem pojawia się obóz, a ja jestem jego częścią.

Bogdan Bartnikowski, jako dwunastoletni chłopiec, trafił do Auschwitz Birkenau w nocy z 11 na 12 sierpnia 1944 roku. Dwadzieścia lat później ponownie stawił czoła wspomnieniom, wracając przez Bramę Śmierci. Auschwitz jednak nigdy nie opuszcza. Nawiedza myśli dniem i nocą, wyrywa z rutyny codzienności koszmarami. Ta niezwykle poruszająca opowieść dotyka życia w cieniu tego miejsca.

Bogdan Bartnikowski urodził się w 1932 roku w Warszawie. Podczas Powstania Warszawskiego, po zajęciu dzielnicy Ochota przez oddziały RONA, on i jego matka zostali wypędzeni do obozu przejściowego w Pruszkowie. Stamtąd, 12 sierpnia 1944 roku, zostali wywiezieni do KL Auschwitz-Birkenau. Tam Bartnikowski stał się numerem 192731, przebywając najpierw w bloku dziecięcym, a potem w sektorze męskim, gdzie więziono chłopców z Warszawy. W styczniu 1945 roku ewakuowano go wraz z matką do Berlina-Blankenburga, gdzie pracowali przy odgruzowywaniu miasta do momentu wyzwolenia w kwietniu 1945 roku. Po wojnie wrócił do Warszawy, gdzie podjął przerwaną naukę, a później pracował jako dziennikarz.

Będąc głęboko naznaczony doświadczeniami okupacji i obozu, Bogdan Bartnikowski napisał książki opisujące losy polskich dzieci w czasie wojny. Wśród nich znajduje się zbiór opowiadań "Dzieciństwo w pasiakach" oraz powieści takie jak "Daleka droga" i "Powrót nad Wisłę". Dziś, będąc na emeryturze, aktywnie działa w Związku Literatów Polskich i Związku Powstańców Warszawskich. Za swoje zasługi został odznaczony Krzyżem Oświęcimskim oraz Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.