Polskie strategie edukacyjne i oświatowe w epoce z

Monografia składa się z sześciu rozdziałów, które dokładnie analizują rozwój polskich strategii edukacyjnych i wychowawczych na tle ważnych okresów historycznych. Pierwszy rozdział zagłębia się w strategie edukacyjne wdrażane w Polsce pod koniec oświecenia, po trzecim rozbiorze kraju. Kolejny rozdział skupia się na epoce romantyzmu w historii Polski, podkreślając problemy związane z mesjanizmem romantycznym oraz ideałem narodowej edukacji, które miały istotny wpływ na polską myśl filozoficzną i pedagogiczną w okresie między powstaniami. W trzecim rozdziale uwaga skierowana jest na strategie pozytywistyczne, określane jako "praca od podstaw", które koncentrowały się na edukacji i wychowaniu w Polsce. Skutki powstania styczniowego oraz uwłaszczenie chłopów w Królestwie Polskim, w połączeniu z przypływem zagranicznych prądów pozytywistycznych, doprowadziły do przejścia od romantyzmu do rozważań nad potrzebami pracy organicznej. Czwarty rozdział bada odrodzenie wielkich idei pedagogicznych i nadziei na przełomie XIX i XX wieku. Był to czas eksplozji demograficznej, migracji ludności, rozpadu więzi stanowych i formowania się więzi klasowych oraz świadomości narodowej. Działania pedagogiczne z tego okresu niosły strategiczne przesłania edukacyjne skierowane do szerokiego społeczeństwa.