Alina Centkiewicz - sylwetka autora

Autorka literatury podróżniczej, głównie o tematyce polarnej, wspólnie z mężem Czesławem Centkiewiczem, miała bogate życie pełne interesujących doświadczeń. Jej pierwsza podróż miała miejsce w 1923 roku, kiedy to wraz z ojcem, prezesem Stowarzyszenia Opieki nad Emigracją, wyruszyła do Brazylii. Następnie udała się do Grenoble, gdzie podjęła studia prawnicze. Podczas jednej z wycieczek w Alpy, 4 grudnia 1926 roku, spotkała swojego przyszłego męża. Po zdobyciu tytułu magistra prawa w 1929 roku, wróciła do Warszawy, aby zająć się chorymi rodzicami, z których ojciec był sparaliżowany.

W 1932 roku, po ukończeniu kursu bibliotekarskiego na Uniwersytecie Warszawskim, rozpoczęła pracę jako kierownik Biblioteki Państwowego Banku Rolnego w Warszawie. W listopadzie 1939 roku, w czasie wojny, poślubiła Czesława Centkiewicza. Po powstaniu warszawskim została przetransportowana do obozu w Ravensbrück, a pod koniec wojny – do Stuttgartu. W 1946 roku powróciła do Polski i odnalazła swojego męża; razem zamieszkali w Jeleniej Górze.

W latach 1946-1950 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Ligi Kobiet w Jeleniej Górze i była aktywna w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci. Ich pierwsza wspólna książka, "Odarpi syn Egigwy", została wydana w 1949 roku. Rok później para wróciła do Warszawy i osiedliła się na Saskiej Kępie przy ulicy Zakopiańskiej. W 1958 roku stała się pierwszą Polką, a szóstą kobietą na świecie, która postawiła stopę na Antarktydzie.

W ciągu swojego życia otrzymała wiele odznaczeń, w tym Złoty Krzyż Zasługi w 1956 roku, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski w 1962 roku, Order Tysiąclecia w 1968 roku, Medal Komisji Edukacji Narodowej w 1969 roku, oraz Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski w 1974 roku. W 1970 roku została uhonorowana tytułem Kawalera Orderu Uśmiechu.