Polityka integracji imigrantów w Polsce i Holandii

Integracja imigrantów z miejscowymi społecznościami stała się kluczowym zagadnieniem w kontekście wyzwań, jakie niesie ze sobą nasilenie migracji do Europy. Imigranci pochodzący spoza Europy, w szczególności z muzułmańskich środowisk, zaczęli budzić obawy związane z ochroną narodowej kultury, tożsamości, spójności społecznej, bezpieczeństwa oraz samych fundamentów cywilizacji zachodniej. Krytyczne głosy podważające efektywność dotychczasowych strategii integracyjnych przyczyniły się do tego, że od początku XXI wieku państwa zachodnioeuropejskie zaczęły zmieniać swoje podejście do polityk imigracyjnych i integracyjnych. Nawet kraje wcześniej otwarte na imigrację zaczęły przyjmować bardziej restrykcyjne doktryny.

W Polsce tematyka integracji imigrantów przez długi czas pozostawała na marginesie zainteresowań władz, co było skutkiem niewielkiej skali imigracji oraz braku wyraźnych napięć adaptacyjnych. Tym samym Polska nie posiada obecnie całościowej i spójnej strategii integracyjnej dla imigrantów. Kontrast polityki integracyjnej Polski i Holandii jest szczególnie ciekawy. Polska, która przez dekady była znana głównie jako kraj emigracji, stała się w ostatnich latach celem migracji, zwłaszcza z kierunku wschodniego. Z kolei Holandia, tradycyjnie uchodząca za kraj o polityce otwartości i tolerancji wobec imigrantów spoza Europy, na początku XXI wieku wyraźnie zaostrzyła swoje stanowisko.

Autorki książki omawiają również kwestie związane z bezpieczeństwem w Europie, koncentrując się głównie na krajach Unii Europejskiej. Zdołały one przekonująco przedstawić liczne nieścisłości, niedoskonałości, a nawet zaniechania, jakie cechują europejskie podejście do migracji, samych migrantów oraz ich integracji.