Poetycka tanatosonika. Dźwięki przemocy zbrojnej..

Seria „Projekty Komparatystyki” wprowadza pojęcie „tanatosoniki”, stworzone przez J. Martina Daughtry'ego, dla opisania intensywnego połączenia przemocy i dźwięku. Ten termin, zbudowany z greckiego słowa thánatos, oznaczającego „śmierć”, oraz łacińskiego sonus, czyli „dźwięk”, odnosi się do militarnych hałasów o skrajnej głośności i ich agresywnego wpływu na słuchaczy. Podczas II wojny światowej takie doświadczenia były częste wśród polskiej ludności cywilnej w bombardowanych miastach, żołnierzy walczących na różnych frontach, członków ruchu oporu, a także więźniów, którzy musieli nasłuchiwać egzekucji. Niektórzy z tych „świadków nausznych” próbowali przekazać swoje doznania oraz te niepokojące dźwięki w formie poetyckiej, tworząc wiersze-dokumenty. Archiwum takich utworów, które jest zróżnicowane i bogate, stanowi przedmiot wnikliwej analizy zawartej w monografii autorstwa Dobrawy Lisak-Gębali. Skłania ona do refleksji nad zróżnicowanymi sposobami, w jakie ludzie w czasie wojny odbierali tanatosonikę, w tym osoby będące ofiarami bądź świadkami Holokaustu. Ta monografia, dostępna na polskim rynku wydawnictw akademickich, jest unikalnym dziełem – pierwszym szczegółowym opracowaniem dotyczącym dźwiękowych doświadczeń wojennych w kontekście poezji, traktująca kwestie audio jako rdzeń analizy, a nie jedynie dodatek do badań nad poetyką utworów. To interdyscyplinarne dzieło znajduje swoje zasłużone miejsce zarówno w literaturoznawstwie, jak i kulturoznawczym nurcie badań nad dźwiękiem. Profesor Dariusz Brzostek podkreśla interdyscyplinarny charakter książki. Dobrawa Lisak-Gębala jest związana z Instytutem Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego i ma na koncie książki takie jak „Ultraliteratura” i „Wizualne odskocznie”. Jej prace publikowano w czasopismach takich jak „Holocaust and Genocide Studies” oraz „Orbis Litterarum”. Specjalizuje się w badaniach nad literaturą polską XX i XXI wieku oraz intermedialnością.