Po drugiej stronie powiek

Poezja Macieja Grzesiowskiego prowokuje do refleksji nad tym, co przejawia się poza granicami ludzkiej percepcji. Twórczość tego poety zadaje pytanie, dlaczego ludzie odwołują się do kultury, mimo że często postępują niekulturalnie w codziennym życiu. Analizuje paradoks stosowania wielkich słów w kontekście agresywnej rywalizacji, która sprawia innym ból.

Grzesiowski odwołuje się do licznych autorytetów literackich i poetyckich, podkreślając swoją nieustającą potrzebę poszukiwania. Poeta interesuje się granicami między światem rzeczywistym a metafizycznym oraz różnicami pomiędzy rzeczywistością fizyczną a wirtualną. W swych tekstach stara się odkrywać miejsce spotkania tych dwóch światów.

W swojej poezji Grzesiowski przyjmuje stanowisko bezkompromisowe, uznając, że człowiek składa się z elementów duchowych, psychicznych i materialnych. Jego utwory oddalają się od relatywizmu moralnego, sugerując, że każde istnienie ma w tym świecie konkretny cel, a naszą rzeczywistość nazywa przywołująco czyśćcem. Poeta zbliża się tym samym do tradycji romantycznej, czerpiąc inspiracje od Norwida, Miłosza i chrześcijańskich myślicieli. Jego misja to kształtowanie refleksyjnego podejścia u dzisiejszych czytelników, w kontrze do konsumpcyjnego podejścia do życia i bezkrytycznego zachwytu nad technologicznym postępem.

Czy rzeczywiście jego twórczość można porównać do aktu ofiary, jak to sugerował Bogusław Kierc, odnosząc się do Adama z koncepcji Martina Bubera? A może Grzesiowski zdaje sobie sprawę, że poszukiwanie Absolutu na ziemi jest jak dojrzewanie do piękna wiśni, które po przekąszeniu zdradza kwaskowaty smak, o czym wspominała prof. Agnieszka Libura? Jakie wrażenie wywoła ta poezja na czytelniku?