Pierwsza miłość, ostatnie posługi

Choć jestem fanem Iana McEwana od czasu, gdy po raz pierwszy przeczytałem "Betonowy ogród", długo unikałem lektury jego debiutanckiego zbioru opowiadań. Okazało się, że warto było czekać z przeczytaniem "Pierwszej miłości, ostatnich posług". Nie chcę rozwodzić się nad poszczególnymi opowiadaniami ani zdradzać wszystkich niespodzianek, ale postaram się wyjaśnić, dlaczego rak bardzo mi się podobały.
Nim sięgnąłem po te opowiadania, sprawdziłem kilka recenzji i opisów na ich temat. Książka opisywana była jako "napięta, mroczna i pełna gęstej atmosfery". Myślę, że miałem nieco nieodpowiednią wizję tego, czym ona tak naprawdę będzie. Spodziewałem się opowieści rozgrywających się w jakimś angielskim miasteczku, przepełnionych gotycką atmosferą. Zamiast tego, choć opowiadania zawierają dość poważne i budzące niepokój wydarzenia, są napisane w bardziej lekkim tonie, bliższym Nabokovowi niż Poemu. Fragmenty o paskudnej przemocy i nieprzyzwoitych spotkaniach są potraktowane w sposób tak swobodny, że niemal umykają swojej dziwacznej naturze, wydając się zwyczajne. Nie znaczy to, że te opowiadania są złe; wręcz przeciwnie. Są mroczne, a jednocześnie komiczne, jednocześnie piękne, smutne, zdeprawowane, zabawne i pogodne.
Choć opowiadania są różnorodne, wiele z nich łączy pikantna treść. Niemal wszystkie opowiadania dotyczą jakiegoś rodzaju spotkania seksualnego - zazwyczaj niezręcznego. Nie ma tu też konwencjonalnego seksu. Nawet jeśli odbywa się za obopólną zgodą, to może mieć miejsce na scenie, w szafie. Dziwaczne, ale bardzo ciekawe
Najlepsze wydaje mi się opowiadanie tytułowe - "Pierwsza miłość, ostatnie posługi". I jeśli jest tu jakieś opowiadanie, które sugeruje, że tuż pod powierzchnią rzeczywistości czają się potwory lub złe rzeczy, to jest to właśnie to. Przez cały czas trwania opowiadania bohaterowie obawiają się nieznanych odgłosów drapania i pazurów, których źródłem jest domniemany potwór, być może wyimaginowany, a być może nie. W końcu strach przed tym stworzeniem wydaje się reprezentować strach przed ciążą, przed sprowadzeniem kolejnego życia na ten świat, którą tak desperacko próbują uniknąć. Mimo całej swej grozy i cynizmu, opowieść kończy się niejednoznaczną nutą nadziei. To właśnie Ianowi McEwanowi zawdzięczamy umieszczenie skrawków nadziei w tym ponurym świecie.
Warto było sięgnąć po ten zbiór opowiadań. "Pierwsza miłość, ostatnie posługi" okazała się lirycznym spotkaniem z bardzo wrażliwym autorem. Debiut jakich mało!

"Pierwsza miłość, ostatnie posługi" to pierwsze opublikowane dzieło Iana McEwana - zbiór przewrotnych i złowrogich opowiadań. To nie jest Ian McEwan znany nam chociażby z "Pokuty". To młody pisarz, który dopiero zaczynał swoją karierę, a zaczynał od mrocznych, przerażających i koszmarnych powieści. Wydany w 1975 roku zbiór opowiadań z pewnością należy zakwalifikować do tego grona. Historie te rozgrywają się we współczesnym miasteczku, gdzieś w Anglii, pełnej odpadów, ropy, smogu i zgnilizny, zamieszkanej przez chodzące, pełzające i tańczące potworności z różnymi lękami, obsesjami i fetyszami.
Większość bohaterów tych opowieści to dzieci lub ludzie, którzy jeszcze nie przeszli przez okres dojrzewania. W opowiadaniach nie brakuje aktów fizycznego gwałtu, manipulacji psychicznych. Bohateroeir eksperymentują na sobie nawzajem i z innymi; historie są krótkie, ale nad wszystkimi unosi się to nieprzyjemne uczucie, że coś jest bardzo nie tak. Są lata 70. - czas wyzwolenia seksualnego i przejścia społeczeństwa do nowej epoki, ale Ian McEwan nie jest zainteresowany wydawaniem sądów czy opinii. Historie te są opowiedziane w niezwykle pasjonujący sposób, bez wyraźnej oceny, czy ktoś robi coś dobrego, czy złego. Autor jest zainteresowany jedynie tym, by zobaczyć, gdzie może leżeć granica i jak ją można przekroczyć. McEwan obserwuje jedynie działania swoich bohaterów, unikając moralnego osądu.
McEwan wspomina, że w tych opowiadaniach eksperymentował z odnalezieniem własnego głosu jako autor, próbował różnych rzeczy i odkrywał siebie jako pisarza. To widać. Większość opowiadań jest dość dziwaczna, jeśli chodzi o ich deprawację i groteskowość, ale mimo to pozostają w sferze współczesnej autorowi rzeczywistości.
"Pierwsza miłość, ostatnie posługi" to debiut, który z pewnością musiał wzbudzić wiele kontrowersji, gdy został opublikowany po raz pierwszy, nawet wśród bardziej liberalnej publiczności. Po latach opowiadania mogą mnie szokować, ale pozostały one mroczne i niepokojące. Niektórych nadal mogą razić te mroczne opowieści o dekadencji, perwersji i deprawacji. Groza jest dobrze zainscenizowana i mistrzowsko opisana; warto przeczytać, jeśli ma się na to ochotę. Zdecydowanie nie dla wrażliwych na wszelki rodzaj psychicznej i fizycznej przemocy.

Choć jestem fanem Iana McEwana od czasu, gdy po raz pierwszy przeczytałem "Betonowy ogród", długo unikałem lektury jego debiutanckiego zbioru opowiadań. Okazało się, że warto było czekać z przeczytaniem "Pierwszej miłości, ostatnich posług". Nie chcę rozwodzić się nad poszczególnymi opowiadaniami ani zdradzać wszystkich niespodzianek, ale postaram się wyjaśnić, dlaczego rak bardzo mi się podobały.
Nim sięgnąłem po te opowiadania, sprawdziłem kilka recenzji i opisów na ich temat. Książka opisywana była jako "napięta, mroczna i pełna gęstej atmosfery". Myślę, że miałem nieco nieodpowiednią wizję tego, czym ona tak naprawdę będzie. Spodziewałem się opowieści rozgrywających się w jakimś angielskim miasteczku, przepełnionych gotycką atmosferą. Zamiast tego, choć opowiadania zawierają dość poważne i budzące niepokój wydarzenia, są napisane w bardziej lekkim tonie, bliższym Nabokovowi niż Poemu. Fragmenty o paskudnej przemocy i nieprzyzwoitych spotkaniach są potraktowane w sposób tak swobodny, że niemal umykają swojej dziwacznej naturze, wydając się zwyczajne. Nie znaczy to, że te opowiadania są złe; wręcz przeciwnie. Są mroczne, a jednocześnie komiczne, jednocześnie piękne, smutne, zdeprawowane, zabawne i pogodne.
Choć opowiadania są różnorodne, wiele z nich łączy pikantna treść. Niemal wszystkie opowiadania dotyczą jakiegoś rodzaju spotkania seksualnego - zazwyczaj niezręcznego. Nie ma tu też konwencjonalnego seksu. Nawet jeśli odbywa się za obopólną zgodą, to może mieć miejsce na scenie, w szafie. Dziwaczne, ale bardzo ciekawe
Najlepsze wydaje mi się opowiadanie tytułowe - "Pierwsza miłość, ostatnie posługi". I jeśli jest tu jakieś opowiadanie, które sugeruje, że tuż pod powierzchnią rzeczywistości czają się potwory lub złe rzeczy, to jest to właśnie to. Przez cały czas trwania opowiadania bohaterowie obawiają się nieznanych odgłosów drapania i pazurów, których źródłem jest domniemany potwór, być może wyimaginowany, a być może nie. W końcu strach przed tym stworzeniem wydaje się reprezentować strach przed ciążą, przed sprowadzeniem kolejnego życia na ten świat, którą tak desperacko próbują uniknąć. Mimo całej swej grozy i cynizmu, opowieść kończy się niejednoznaczną nutą nadziei. To właśnie Ianowi McEwanowi zawdzięczamy umieszczenie skrawków nadziei w tym ponurym świecie.
Warto było sięgnąć po ten zbiór opowiadań. "Pierwsza miłość, ostatnie posługi" okazała się lirycznym spotkaniem z bardzo wrażliwym autorem. Debiut jakich mało!

"Pierwsza miłość, ostatnie posługi" to pierwsze opublikowane dzieło Iana McEwana - zbiór przewrotnych i złowrogich opowiadań. To nie jest Ian McEwan znany nam chociażby z "Pokuty". To młody pisarz, który dopiero zaczynał swoją karierę, a zaczynał od mrocznych, przerażających i koszmarnych powieści. Wydany w 1975 roku zbiór opowiadań z pewnością należy zakwalifikować do tego grona. Historie te rozgrywają się we współczesnym miasteczku, gdzieś w Anglii, pełnej odpadów, ropy, smogu i zgnilizny, zamieszkanej przez chodzące, pełzające i tańczące potworności z różnymi lękami, obsesjami i fetyszami.
Większość bohaterów tych opowieści to dzieci lub ludzie, którzy jeszcze nie przeszli przez okres dojrzewania. W opowiadaniach nie brakuje aktów fizycznego gwałtu, manipulacji psychicznych. Bohateroeir eksperymentują na sobie nawzajem i z innymi; historie są krótkie, ale nad wszystkimi unosi się to nieprzyjemne uczucie, że coś jest bardzo nie tak. Są lata 70. - czas wyzwolenia seksualnego i przejścia społeczeństwa do nowej epoki, ale Ian McEwan nie jest zainteresowany wydawaniem sądów czy opinii. Historie te są opowiedziane w niezwykle pasjonujący sposób, bez wyraźnej oceny, czy ktoś robi coś dobrego, czy złego. Autor jest zainteresowany jedynie tym, by zobaczyć, gdzie może leżeć granica i jak ją można przekroczyć. McEwan obserwuje jedynie działania swoich bohaterów, unikając moralnego osądu.
McEwan wspomina, że w tych opowiadaniach eksperymentował z odnalezieniem własnego głosu jako autor, próbował różnych rzeczy i odkrywał siebie jako pisarza. To widać. Większość opowiadań jest dość dziwaczna, jeśli chodzi o ich deprawację i groteskowość, ale mimo to pozostają w sferze współczesnej autorowi rzeczywistości.
"Pierwsza miłość, ostatnie posługi" to debiut, który z pewnością musiał wzbudzić wiele kontrowersji, gdy został opublikowany po raz pierwszy, nawet wśród bardziej liberalnej publiczności. Po latach opowiadania mogą mnie szokować, ale pozostały one mroczne i niepokojące. Niektórych nadal mogą razić te mroczne opowieści o dekadencji, perwersji i deprawacji. Groza jest dobrze zainscenizowana i mistrzowsko opisana; warto przeczytać, jeśli ma się na to ochotę. Zdecydowanie nie dla wrażliwych na wszelki rodzaj psychicznej i fizycznej przemocy.