Piasek w butach

Książkę “Piasek w butach” Elin Hilderbrand otwiera scena przypominająca przeciągnięte ujęcie kadru z typowego filmowego dramatu - oczami pracownika lotniska Josha Flynns'a widzimy trzy kobiety wysiadające z samolotu, każda zagubiona gdzieś pod osobistym ciężarem. Josh, który studiuje kreatywne pisanie i szuka historii do inspiracji, jest zaintrygowany kobietami i ich dziwną dynamiką. Gdy napisy początkowe powoli się rozmywają, nasz obiektyw przybliża się i zachowuje to bliskie skupienie, pokazując na przemian try główne bohaterki - Vicki, Brendą i Melanie - okazjonalnie uzupełniając treść chwilami refleksji Josha.

Jeżeli zadaniem autorów jest rzucanie kamieniami w swoich bohaterów, to Hilderbrand podniosła stawkę, rzucając w nich głazami. Każda z trzech kluczowych postaci przyjechała na wyspę Nantucket, aby nabrać dystansu do osobistych problemów, które ją pochłaniają. U Vicki - matki dwójki małych dzieci - właśnie zdiagnozowano drugie stadium raka płuc i przygotowuje się do chemioterapii. Brenda - młodsza siostra Vicki - jest pracownikiem naukowym, ale jej kariera jest w rozsypce po tym, jak została przyłapana na romansie ze studentem, a jej reputacja została zniszczona. Melanie, po serii nieudanych prób zapłodnienia in vitro, w końcu zaszła w ciążę, tylko po to, by dowiedzieć się, że jej mąż ma romans. Każda z nich jest uwikłana we własne problemy, a przez całą książkę przewija się poczucie frustracji, gdyż każda z postaci ma wrażenie, że jej własne potrzeby są podporządkowane innym.

Ludzie są egoistami - chyba każdy podzieli to stanowisko. Nasze własne obawy i problemy mają tendencję do zaćmienia problemów innych ludzi. Ponadto, wydaje się, że nie umiemy słuchać - boleśnie powszechne jest tylko połowiczne wysłuchanie kogoś, ale nie próbujemy się z jego historią utożsamić, ani jej zrozumieć. Tak samo jest z naszymi bohaterkami Brenda może wydawać się strasznie okrutna, próbując ratować swoją karierę, podczas gdy Vicki zmaga się zarówno z leczeniem raka, jak i z tym, co to znaczy mieć raka. Ale tak jak podstawą tożsamości Vicki jest bycie matką, tak podstawową tożsamością Brendy jest bycie naukowczynią. Mają więc swoje problemy i tak jak nie można postawić między nimi znaku równości, tak nie należy odmawiać tego “egoizmu” Brendy. Rak jest na wiele sposobów niewidzialną chorobą, i to taką, którą trudno nam zrozumieć. Poza tym - każdy chyba by się zachowywał tak jak Brendy.

Melanie zmaga się ze swoją bezpłodnością (a więc postrzeganym brakiem kobiecości), a gdy pozornie się z niej "leczy", musi sobie zacząć radzić z niewiernością męża. To sedno tego, co stara się rozwiązać, uciekając do Nantucket. Jej ambiwalencja wobec ujawnienia ciąży mężowi jest częściowo związana z obawą, że jeśli to zrobi, a on do niej wróci, to będzie to dla dobra dziecka, a nie dla dobra ich związku. Jej wiedza o tym, że mąż ma romans z kobietą, którą Melanie uważa za niekobiecą chłopczycę, jest również źródłem konsternacji: jeśli jej mąż jest zainteresowany taką kobietą, ale nie Melanie, to być może winne jest coś głębszego niż jej brak rzekomej kobiecości? I chociaż jej ostateczna decyzja o jej związku sprawiła, że nieco rozpaczałam nad kobiecą wolnością, to widzę, jak pasuje ona do postaci Melanie. Może to dla niej będzie dobre - nie mam bladego pojęcia.

Ale szczerze mówiąc, historie Brendy i Melanie są w dużej części odwróceniem uwagi od narracji, która rezonuje najbardziej, czyli od historii Vicki. Elin Hilderbrand wykonuje doskonałą pracę, aby uchwycić, co Vicki myśli o jej raku i jego leczeniu, jak również mieszankę winy, wstydu i oburzenia nad jej diagnozą. W pewnym sensie wszystkie kobiety mają do czynienia z niesprawiedliwością, ale powaga sytuacji Vicki wyciąga ją zdecydowanie na pierwszy plan. Niestety, podczas gdy to dodaje siły wątku Vicki, to prawie przyćmiewa historie pozostałych dwóch kobiet, co sprawia, że są one poniekąd potraktowane trywialnie. Szkoda - mam wrażenie, że ta książka potraktowała je w sposób dość niesprawiedliwy.

Ale tyle narzekam, a książka koniec końców mi się naprawdę podobała. Momentami jest ona doskonała - są fragmenty, przy których łamało mi się serce, przy których wyłam z bólu i rozpaczy. Są też momenty uśmiechu, zaskoczenia, optymizmu, cudowności. Na pewno autorka ma wielki talent do oddawania w prostych słowach naprawdę skomplikowanych uczuć i przemyśleń. “Piasek w butach” czyta się dość szybko, napisana jest sprawnym językiem i chce się po prostu do niej wracać. Nie jest to wybitna książka, ale z pewnością dała mi kilka mile spędzonych popołudni. Chociażby za to mam ochotę dać dziełu Elin Hilderbrand pełne cztery gwiazdki. Polecam.

Ta książka absolutnie mi się podobała. Jest to idealna książka na lato, do zabrania na plażę. Na początku nie spodziewałam się wiele po tej historii, ale pomyślałam, że będzie to przyjemna letnia lektura, odskocznia od niektórych poważniejszych książek, które czytałam w tym roku. Było inaczej, ale nie było to to, czego się spodziewałam. To bogata historia, pełna dramatu, napięcia, suspensu, miłości i tak wiele więcej. Nie mogłam odłożyć tej książki.

“Piasek w butach” Elin Hilderbrand opowiada o trzech kobietach z ogromnym wachlarzem problemów, które spędzają wakacje na wyspie Nantucket. Vicki właśnie odkryła, że ma raka płuc i zamierza poddać się chemioterapii podczas pobytu w maleńkim domku, który odziedziczyła po ciotce na Nantucket. Jej siostra Brenda przyjeżdża, aby pomóc z dwójką dzieci Vicki, ale również ucieka od bałaganu. Szanowana nowa profesorka uniwersytetu - Brenda miała wszystko, cały świat na wyciągnięcie ręki, dopóki nie wciągnęła swoją osobę w rujnujący romans z przystojnym studentem i w następstwie zdarzeń straciła pracę. Upokorzona Brenda musi określić, jaki kurs musi podjąć dla swojej przyszłości. Vicki zaprasza też na lato swoją przyjaciółkę Melanie. Melanie właśnie odkryła, że jej mąż ją zdradza i że w końcu jest w ciąży po niekończących się rundach zapłodnienia invitro. Niepewna tego, co robić, Melanie opuszcza męża, nie mówiąc mu o ciąży.

Mając wszystkie te dramaty razem w jednym małym domku można się spodziewać, że to lato nie będzie nudne. Z racji tego, że Vicki przyjechała ze swoimi dziećmi, zatrudniają Josha, 22-letniego młodego człowieka, do opieki nad dziećmi przez kilka godzin dziennie. Josh zauważył kobiety, kiedy po raz pierwszy przybył na wyspę i jest pewien, że w jakiś sposób wpłyną one ne jego życie.

Każda z nich ma inne problemy, ale kobiety muszą połączyć siły, przyjaźń i miłość, żeby to przetrwać. Nie chcę niczego zdradzać, więc nie powiem wiele więcej. Wystarczy powiedzieć, że z tej prostej historii Elin Hilderbrand wycisnęła naprawdę wiele - sporo się dzieje i nie ma okazji do nudy. Nie jest to zbyt przewidywalne, a nawet jeśli czasami pojawi się coś oczywistego i banalnego, to nie umniejsza ogólnego wrażenia z czytania tej historii.

Sądzę, że historia przedstawiona w “Piasku w butach” była naprawdę ciekawa ale nie podobało mi się, jak historia została oprawiona z punktu widzenia Josha. To sprawiło, że momentami dziwnie się ją czytało. Z pewnością wolałabym, żeby opowiedział ją bezstronny narrator.

Biorąc to wszystko pod uwagę, myślę, że mogę polecić dzieło Elin Hilderbrand. “Piasek w butach” to całkiem dobra książka, tylko nie możecie się nastawiać na nic wybitnego. To fajne czytadło na letnie popołudnia.