Perswazje

<p>„Duma i uprzedzenie” bardzo mi się spodobała, „Emma” rozczarowała, dając szansę „Perswazjom” obawiałam się nieprzyjemnej powtórki. Na szczęście okazało się, że lektura trzeciej książki Jane Austen była równie przyjemna jak w przypadku pierwszej ?</p><p>Anne Elliot jest trzecią córką swojego ojca, najbardziej zaniedbaną i zapomnianą ze wszystkich. Ojciec i siostry traktują ją raczej źle, ale młodej kobiecie to nie przeszkadza, radzi sobie jak może i nigdy się nie skarży. Jednak coś z jej przeszłości wciąż ją dręczy... Rzeczywiście, mija osiem lat od momentu, gdy Anne i Frederick rozstali się, osiem lat, odkąd pozostaje samotna i odrzuca każdego zalotnika. Dając się namówić bliskim, młoda kobieta zawiodła mężczyznę, odmawiając małżeństwa Frederickowi, gdyż jego pozycja społeczna nie współgrała z jej. Jednak życie zmienia się i to całkowicie, gdy jej rodzina musi wynająć swój dom, by nie stracić zbyt wiele pieniędzy. Ale to, czego Anne się nie spodziewała, to Frederick, a raczej jego szwagier i siostra, wprowadzający się do niej, przywracający mężczyznę, którego kocha, i przywołujący wszystkie wspomnienia, o których myślała, że zostały pogrzebane.</p><p>„Miała nadzieję, że po pewnym czasie będzie mądra i rozsądna, lecz niestety, niestety, musiała się przyznać przed sobą, że ten czas jeszcze nie nadszedł.”</p><p>„Perswazje” to ostatnia napisana powieść przez Jane Austen, która została wydana po jej śmierci. Pod pewnymi względami jest to jej najbardziej dojrzała książka. W przeciwieństwie do innych, nie chodzi o śledzenie pary zakochującej się w sobie i obserwowanie ich dworu aż do ślubu. Tutaj szansa na zjednoczenie już minęła, co prowadzi mnie do głównych wątków opowieści.</p><p>Z jednej strony „Perswazje” to książka o żalu. Anne doskonale zdaje sobie sprawę, że wpływ, pod którym niegdyś się znajdowała, powstrzymał ją przed dokonaniem nierozsądnego wyboru, ale nie może nie myśleć o tym, jak mogłoby wyglądać jej życie, gdyby zgodziła się wyjść za Wentwortha. Rzeczywiście, żal jest trudny do zaakceptowania, gdy kapitan jest chłodny w jej kierunku, dowodząc, że straciła nie tylko jego miłość, ale i przyjaźń.</p><p>Jednak ten żal ukształtował charakter Anne, dając jej wielką zdolność do introspekcji i czyniąc ją znacznie bardziej sympatyczną niż jej dwie siostry. Anne jest postacią z dobrą duszą, o czym świadczą wysiłki, jakie podejmuje w trakcie całej powieści. Jest na przykład jedyną z córek sir Waltera, która ma dość odwagi, by obliczyć wydatki rodziny i wyprowadzić ją z długów. Jest również tą, na której polega jej siostra Mary, zwłaszcza gdy jedno z jej dzieci potrzebuje opieki. Wreszcie Anne pokazuje swoją zdolność do oceny charakteru innych poprzez analizę ich działań i słów, co daje jej bardzo dobry wgląd w postać. Z żalu zmieszanego z dojrzałością Anny rodzi się myśl o życiu z konsekwencjami swoich czynów. Nie ma możliwości cofnięcia się. Anne jest więc przykro, że jej więź z Wentworthem jest tak zmieniona, podobnie jak niezręcznie jest widzieć go z innymi kobietami. Jednak są to konsekwencje, które akceptuje.</p><p>Życie może jednak dać drugą szansę i to właśnie ta nadzieja przenika melancholię książki. Serdeczne słowo, myśl wyrażona na głos, przyjazny gest, to elementy, które puentują opowieść i nie pozwalają Anne zatopić się w użalaniu się nad sobą. Zerwana przyjaźń może zostać odnowiona, utracona miłość może się odrodzić - to stwierdzenia, które czytelnicy mogą rozpoznać i porównać z własnymi doświadczeniami.</p><p>Ten związek jest jak wiosna i jesień: rozkwita jak kwiat, a potem blednie do nostalgii. Kolejny cykl może się rozpocząć i powstają nowe pąki. Podczas gdy historia rozwija się z punktu widzenia Anne, istnieje kilka wskazówek, że Wentworth przechodzi przez podobną ewolucję uczuć. Prowadzi to do listu, w którym ujawnia to, co czuje, co podsumowuje cały ich związek.</p><p>„Niestety, pomimo poprawności rozumowania okazało się, że dla głębokich uczuć osiem lat nic nie znaczy.”</p><p>Niemniej jednak, oprócz tego, że Jane Austen oferuje nam porywający romans, to po raz kolejny przedstawia nam satyrę społeczeństwa swoich czasów. Dzieje się to za pośrednictwem wielu postaci, z których każda jest równie ciekawa, nawet jeśli nie wszystkie są równie sympatyczne.</p><p>W rodzinie Elliotów Anne jest wyjątkiem. Jeśli widzieliśmy, że jest osobą spokojną i przyjazną, to trudno to samo powiedzieć o pozostałych członkach. Sir Walter jest dumnym człowiekiem, który żyje tylko dla swojego statusu społecznego, którą to drogą podąża również jego najstarsza córka Elizabeth. Obie postacie często ukazane są z ironią. Jeśli chodzi o Mary, najmłodszą córkę, jej wychowanie skłania ją do myślenia o statusie społecznym i reputacji rodziny, ale jej główną winą jest egoizm, który przekłada się na wieczną potrzebę uwagi.</p><p>Lady Russell, choć oficjalnie nie należy do rodziny, jest jednak jej filarem. To ona osiem lat wcześniej namówiła Anne do zerwania zaręczyn i pozostaje jej doradcą. Jednak jej rady nie zawsze są rozsądne. Jest też zwolenniczką poglądu, że małżeństwo z zainteresowania jest bardziej odpowiednie niż małżeństwo z miłości i łatwo daje się zwieść pozorom.</p><p>Admirał Croft i jego żona to para, która niszczy konwencję. Ponieważ pani Croft nie waha się towarzyszyć mężowi na morzu, są oni przedstawieni jako głęboko szczęśliwi, stając się tym samym ideałem, do którego Anne i Wentworth mogą dążyć. Porównanie z parą Mary i Charlesa Musgrove'ów jest pouczające, gdyż ci ostatni tylko powiększają swoje wady, podczas gdy para Croftów uzupełnia się w sposób godny podziwu. Należy zauważyć, że w powieści występują inne pary, które pozwalają wyrobić sobie zdanie na temat tej opozycji małżeństwa z interesu i małżeństwa z miłości, trochę jak w „Dumie i Uprzedzeniu”.</p><p>Jane Austen nadal bawi nas swoim ironicznym piórem, ale proponuje nam bardziej melancholijny romans. Oda do drugiej szansy, „Perswazje” są bardziej dojrzałe i wzruszające. Wciąż na nowo czytam ulubione fragmenty i moje serce domaga się, by doświadczyć tego samego.</p>

Jestem zszokowana tym, jak bardzo mi się podobała ta książka. W przeciwieństwie do większości książek Jane Austen, "Perswazje" nigdy mnie zbytnio nie interesowały. Kilka lat temu, gdy miałam fazę na filmy oparte na książkach Austen, obejrzałam filmową adaptację z 2007 roku i powiedzmy, że mnie nie zachwyciła. Szczerze mówiąc, nie wzbudziła we mnie żadnych emocji! W ogóle nie dorównywała pozostałym filmowym adaptacjom, które widziałam. Dlaczego więc zdecydowałam się przeczytać "Perswazje"? Z dwóch powodów. Miałam ochotę na klasykę Austen i postanowiłam dać tej historii drugą szansę, a także fakt, że Netflix robi kolejną adaptacje, która ma się ukazać w lipcu. Naprawdę nie pamiętałam żadnych szczegółów z tej historii, więc bardzo się cieszę, że sięgnęłam po tą książkę!<br> Ta książka nie ma zbyt wiele fabuły. Jest bardzo skoncentrowana na postaciach. Historia jest powolna przez większość książki, ale nabrała tempa pod koniec. I to mi się podobało! Na początku trudno mi było nadążyć za wszystkimi postaciami. Ale w końcu się połapałam. Główna bohaterka, Anna Elliott, jest chyba obecnie moją ulubioną postacią wykreowaną przez Austen. Uwielbiałam czytać z jej perspektywy. Jest taka miła i niedoceniana! A jej obiekt miłosny? Prawdziwy mężczyzna! Od razu go polubiłam. Pisanie było tak dobre. To była ostatnia powieść Austen przed jej śmiercią i można powiedzieć, jak bardzo dojrzała od czasu napisania "Dumy i uprzedzenia". Język bywa zabawny, cięty, jest miejsce na powagę. "Perswazje potwierdziły, jak bardzo lubię czytać jej dzieła. Zazwyczaj nie jestem wielką fanką klasyki (często uważam, że są naprawdę nudne), ale pisarstwo Jane Austen nigdy nie jest nudne! Właściwie nie mogłam odłożyć tej książki i skończyłam ostatnie 150 stron za jednym posiedzeniem.<br> "Perswazje" bardzo różnią się od "Dumy i uprzedzenia" (która pozostaje moją ulubioną powieścią Jane Austen), zarówno pod względem fabuły, jak i scenerii, ale także pod względem postaci. Szczerze mówiąc, Anna nie mogłaby się bardziej różnić od Elżbiety, ale jest urocza i uwielbiam ją. Głównego męskiego bohatera poznajemy dopiero na końcu, więc nie mamy szansy się do niego przywiązać, jak to było w przypadku pana Darcy'ego, co uważam za bardzo śmiały i koniec końców wynagradzający czytanie zabieg. Świetna książka!

"Perswazje" to moja nowa ulubiona książka Jane Austen. Miałam trudny początek z tą książką, początkowo wzięłam ją do ręki i przeczytałam kilka pierwszych rozdziałów rok temu i nie mogłam się w nią wciągnąć. Kiedy zaczęłam ją ponownie tym razem, coś naprawdę kliknęło. Co prawda, po kilku pierwszych rozdziałach nadal nie mogłam zorientować się, który bohater należy do której rodziny i kto z kim jest powiązany. Zaczęłam więc używać streszczeń, aby wspomóc swoją lekturę. Od tego momentu poczułam się naprawdę zaangażowana w książkę i szybko przez nią przebrnęłam, zaliczając kilka wielogodzinnych sesji z nią.<br> Ta książka jest przezabawna i nie wiem, jak udało mi się tego nie zauważyć za pierwszym razem. Kilka pierwszych rozdziałów skupia się na sir Walterze Elliocie i rodzinie Elliotów. Dowiadujemy się, że sir Walter jest bardzo próżnym człowiekiem, tak próżnym, że uważa się, iż po śmierci żony nigdy nie ożenił się ponownie, ponieważ jest zbyt zakochany w sobie. To przecież niesamowicie nakreślona postać, która po prostu śmieszy!<br> W porównaniu do "Emmy" i "Dumy i uprzedzenia", ta historia bardziej do mnie przemówiła. Czułam, że dogłębnie znam postacie i sytuacje przedstawione w książce, co świadczy o niezwykłości i ponadczasowości dzieła Austen. Ma taki dar kreowania świetnych postaci. Uwielbiałam obserwować, jak każda z nich ewoluowała. Akcja powieści rozgrywa się osiem lat po tym, jak Anna Elliot odrzuciła zaręczyny z kapitanem Wentworthem, przekonana przez swoją rodzinę, że jest on poniżej jej pozycji. Po zakończeniu wojny kapitan Wentworth wraca z nowym majątkiem, wykształceniem i uznaniem. Anna z kolei musi teraz stawić czoła zmianie statusu, ponieważ jej ojciec, sir Walter, powoli traci majątek z powodu swojego ekstrawaganckiego stylu życia, a ona sama starzeje się, nie znajdując nikogo innego, kogo mogłaby pokochać. Główna bohaterka ponownie znajduje się w towarzystwie Wentwortha, gdy jego siostra, pani Croft, i jej mąż, admirał Croft, wynajmują dom rodzinny Elliotów. Croftowie poruszają się również w tych samych kręgach towarzyskich co Anna, co z pewnością w końcu wymusi spotkanie dawnych zakochanych. Austen jest skrupulatna w swoim pisaniu ich znajomości i idealnie gra z niecierpliwością czytelnika, głodnego by zobaczyć jakieś sceny pomiędzy tą dwójką.<br> Poza główną linią fabularną, w książce pojawia się mnóstwo żywych postaci i wątków pobocznych, a także jeszcze jedna intryga, dzięki czemu świat, który autorka stworzyła, jest złożony i wielowymiarowy. Tekst jest bogaty, zniuansowany i z pewnością nadaje się do wielokrotnej lektury i analizy. Niewiele więcej mogę powiedzieć, ponieważ nie mam takiej wiedzy, by móc "Perswazje" zanalizować. Dodam tylko, że bardzo mi się podobała ta powieść i że to mój nowy osobisty faworyt z książek Jane Austen!

<p>„Perswazje” to ostatnia powieść napisana przez Jane Austen i niestety mam wrażenie, że nie zawsze jest odpowiednio doceniana. Widziałem kilka recenzji, z których wynika, że niektórzy uważają tę książkę za dość nijaką w porównaniu z innymi dziełami autorki... Mogę od razu powiedzieć, że się z tym nie zgadzam! Osobiście jest to moja druga ulubiona powieść autorki, która obrazuje bardzo piękne przesłanie.</p><p>„Perswazje” opowiadają historię Anne Elliot, córki baroneta, która w wieku dziewiętnastu lat odmówiła przedłużenia swoich zaręczyn z Frederickiem Wentworthem. W tym czasie dziewczyna była namawiana do podjęcia tej decyzji przez swoją dumną rodzinę, ale przede wszystkim przez przyjaciółkę Lady Russell, ponieważ młodzieniec nie miał akceptowalnego bogactwa ani pozycji społecznej. Uznano to za rozważny wybór, ale rozerwało to serce Anne. Około osiem lat później rodzina Elliotów została zmuszona do przeprowadzki, nie mogąc dłużej żyć według kosztownego kaprysu ojca. Dom rodzinny został wynajęty małżeństwu, w którym żoną była siostra słynnego Wentwortha. Ten ostatni został kapitanem w marynarce wojennej, a jego pojawienie się budzi na nowo uczucia w Anne. Jednak Frederick zdaje się żywić do niej pewną urazę.</p><p>„Perswazje” różnią się od wcześniejszych dzieł Jane Austen. Po pierwsze, bohaterka Anne Elliot jest kobietą bardziej dojrzałą - 27 lat, sama autorka była mniej więcej w tym samym wieku, gdy pisała tę powieść - podczas gdy większość innych jej bohaterek ma dwadzieścia lat lub jest jeszcze młodsza. Anne wydała mi się bardziej opanowana, a ton powieści w ogóle bardziej dojrzały niż inne powieści Austen. Anne ma dobry charakter i jest inteligentna, ale jej rodzina (ojciec i siostra) nie szanują jej, ponieważ są bardzo próżnymi ludźmi. Po drugie mamy kapitana Wentwortha, który jest sympatycznym bohaterem i który w przeciwieństwie do większości męskich postaci w powieściach Austen, zgromadził swój majątek dzięki pracy. Służył w Royal Navy, co nie tylko przyniosło mu fortunę, ale także zapewniło wysokie roczne dochody. Oświadczył się Anne osiem lat wcześniej, a Anne odmówiła, gdyż była przekonana przez przyjaciółkę, Lady Russell, że małżeństwo byłoby bardzo złym pomysłem, gdyż był wtedy bez grosza. Miał pretensje do Anne za odmowę, natomiast Anne żałowała tej decyzji i od tamtej pory nie przestała o nim myśleć.</p><p>Jak sama nazwa wskazuje, powieść ta traktuje o perswazji i pokazuje jej skutki oraz wpływ, jaki może mieć na życie innych. Porusza również temat drugiej szansy, gdyż kapitan Wentworth powraca do życia Anne, a ona w głębi duszy wciąż coś do niego czuje i chciałaby znów z nim być, jeśli on tego zechce, ale czy tak się stanie? Czy da jej drugą szansę? Więcej o fabule nie zdradzę, ale wiedzcie, że tempo tej powieści jest wolne i trzeba chwilę poczekać na interakcję naszych bohaterów, ale warto!</p><p>Poza wątkiem miłosnym, powieść jest również krytycznym portretem dawnego angielskiego społeczeństwa, w którym jedynym rozsądnym wyjściem dla młodej dziewczyny jest rozsądne małżeństwo. Anne stała się ciężarem dla swojego ojca i starszej siostry, którzy nie poświęcają jej uwagi i nie konsultują się z nią w żaden sposób, podczas gdy ona sama doskonale zdaje sobie sprawę z braków ojca i jego nieumiejętności zarządzania finansami. Natomiast uczucie, które znajduje w rodzinie Musgrove'ów sprawia, że czuje się bardziej pewna siebie i dowartościowana. Państwu Musgrove znacznie bardziej zależy na szczęściu córek niż na znalezieniu bogatej partii. Wnoszą nutę optymizmu, która jest dobra zarówno dla bohaterki, jak i dla czytelnika!</p><p>„Perswazje” to bez wątpienia najbardziej romantyczna powieść Jane Austen. Powieść, która nie traktuje tylko o zakochaniu, ale raczej o całej historii miłości: miłości zrodzonej między dwiema duszami w kwiecie młodości, hamowanej i tylko pozornie zniszczonej, ale w rzeczywistości nigdy nie gasnącej, wzrastającej i w końcu stającej się, w miarę upływu lat, głębokim, dojrzałym i w pełni świadomym uczuciem.</p><p>To, co doceniłem w tym dziele, to przede wszystkim jej prostota, a jednocześnie głębia i dojrzałość. W „Perswazjach”, w rzeczywistości, Jane Austen pokazuje, nawet bardziej niż w swoich poprzednich dziełach, głęboką wiedzę i zrozumienie ludzkiej duszy i wartości, które naprawdę mają znaczenie w życiu.</p><p>W społeczeństwie takim jak dzisiejsze, gdzie rządzi kapryśność i brak powagi w związkach, tym przyjemniej jest czytać historię taką jak ta opowiedziana przez Jane Austen, gdzie stałość i wierność są podstawowymi wartościami, i gdzie z doskonałym realizmem i bez głupiego sentymentalizmu, miłość jest przedstawiona w swoim najlepszym świetle.</p>

"Perswazje" to moja nowa ulubiona książka Jane Austen. Miałam trudny początek z tą książką, początkowo wzięłam ją do ręki i przeczytałam kilka pierwszych rozdziałów rok temu i nie mogłam się w nią wciągnąć. Kiedy zaczęłam ją ponownie tym razem, coś naprawdę kliknęło. Co prawda, po kilku pierwszych rozdziałach nadal nie mogłam zorientować się, który bohater należy do której rodziny i kto z kim jest powiązany. Zaczęłam więc używać streszczeń, aby wspomóc swoją lekturę. Od tego momentu poczułam się naprawdę zaangażowana w książkę i szybko przez nią przebrnęłam, zaliczając kilka wielogodzinnych sesji z nią.<br> Ta książka jest przezabawna i nie wiem, jak udało mi się tego nie zauważyć za pierwszym razem. Kilka pierwszych rozdziałów skupia się na sir Walterze Elliocie i rodzinie Elliotów. Dowiadujemy się, że sir Walter jest bardzo próżnym człowiekiem, tak próżnym, że uważa się, iż po śmierci żony nigdy nie ożenił się ponownie, ponieważ jest zbyt zakochany w sobie. To przecież niesamowicie nakreślona postać, która po prostu śmieszy!<br> W porównaniu do "Emmy" i "Dumy i uprzedzenia", ta historia bardziej do mnie przemówiła. Czułam, że dogłębnie znam postacie i sytuacje przedstawione w książce, co świadczy o niezwykłości i ponadczasowości dzieła Austen. Ma taki dar kreowania świetnych postaci. Uwielbiałam obserwować, jak każda z nich ewoluowała. Akcja powieści rozgrywa się osiem lat po tym, jak Anna Elliot odrzuciła zaręczyny z kapitanem Wentworthem, przekonana przez swoją rodzinę, że jest on poniżej jej pozycji. Po zakończeniu wojny kapitan Wentworth wraca z nowym majątkiem, wykształceniem i uznaniem. Anna z kolei musi teraz stawić czoła zmianie statusu, ponieważ jej ojciec, sir Walter, powoli traci majątek z powodu swojego ekstrawaganckiego stylu życia, a ona sama starzeje się, nie znajdując nikogo innego, kogo mogłaby pokochać. Główna bohaterka ponownie znajduje się w towarzystwie Wentwortha, gdy jego siostra, pani Croft, i jej mąż, admirał Croft, wynajmują dom rodzinny Elliotów. Croftowie poruszają się również w tych samych kręgach towarzyskich co Anna, co z pewnością w końcu wymusi spotkanie dawnych zakochanych. Austen jest skrupulatna w swoim pisaniu ich znajomości i idealnie gra z niecierpliwością czytelnika, głodnego by zobaczyć jakieś sceny pomiędzy tą dwójką.<br> Poza główną linią fabularną, w książce pojawia się mnóstwo żywych postaci i wątków pobocznych, a także jeszcze jedna intryga, dzięki czemu świat, który autorka stworzyła, jest złożony i wielowymiarowy. Tekst jest bogaty, zniuansowany i z pewnością nadaje się do wielokrotnej lektury i analizy. Niewiele więcej mogę powiedzieć, ponieważ nie mam takiej wiedzy, by móc "Perswazje" zanalizować. Dodam tylko, że bardzo mi się podobała ta powieść i że to mój nowy osobisty faworyt z książek Jane Austen!