Pamiętniki Adama i Ewy z opracowaniem

Mark Twain w "Pamiętnikach Adama i Ewy" opowiada historię ogrodu Eden w narracji pierwszoosobowej, przedstawiając odrębne perspektywy w formie pamiętników "pierwszych rodziców" ludzkości. Koncepcja jest niesamowicie ciekawa - w pierwszej części obserwujemy akcję z perspektywy Adama, w drugiej zaś przedstawiony zostaje spojrzenie na świat Ewy.
W wersji Twaina Adam jawi się jako kanapowiec, poniekąd leniuch (który tylko myśli o tym jak przeprawić się przez wodę), początkowo niezadowolony z nowej długowłosej istoty o odmiennym kształcie, która nęka go swoimi nowymi pomysłami. Z kolei Ewa jest gadatliwą, wiecznie ciekawską eksperymentatorką, której dociekliwa natura każe jej nazwać wszystkie zwierzęta w ogrodzie i doprowadza ją między innymi do odkrycia ognia. Cała opowieść mówi przede wszystkim o rodzącym się uczuciu dwójki ludzi, którzy w końcu darzą siebie akceptacją i znajdują porozumienie. W końcu jak mówi Adam w pewnym momencie, nie byłby w stanie wytrzymać bez obecności Ewy.
Jest też jedna rzecz, która w ogóle wydaje mi się najpiękniejsza w tej książce - pochwała, pracowitości myślenia i wynalazku. Podczas, gdy cała postać Adama nie wzbudza jakiejś szczególnej sympatii (to raczej taki "typowy facet", jak to lubi sobie tłumaczyć starsze pokolenie), tak Ewa cały czas coś majstruje, eksperymentuje, nadaje nazwy, rozpoznaje zwierzęta, pracuje, wykonuje obowiązki domowe i dodatkowo wychowuje później dzieci. Wydaje się więc, że Twain darzy swoją bohaterkę dużo większym uczuciem i pokazuje jak bardzo ważne jest szukanie "nowych rozwiązań". Wszak my jako ludzkość, lata później korzystamy z tego, co stworzyła Ewa...
Kain i Abel również pojawiają się na krótko jako kwilące niemowlęta, które Adam ignoruje, podczas gdy Ewa wykonuje całą ciężką pracę związaną z wychowaniem dzieci. Początkowo, Adam odbiera je jako papugi, niedźwiedzie, kangury, nie biorąc pod uwagę, że to po prostu ludzie. Dopiero gdy są już prawie dorosłe, dociera do niego, że te zagadkowe nowe stworzenia są jego dziećmi. To zabawna i wzruszająca opowieść o odwiecznym micie, pełna sarkastycznego humoru Twaina, przenikliwej inteligencji i subtelnych akcentów zastanowienia nad ułomnością ludzkiej natury.
"Pamiętniki Adama i Ewy" są krótkie, przyjemne i zabawne. Zdecydowanie warto poświęcić jedno popołudnie na przeczytanie tej miniatury literackiej.

Mark Twain w "Pamiętnikach Adama i Ewy" opowiada historię ogrodu Eden w narracji pierwszoosobowej, przedstawiając odrębne perspektywy w formie pamiętników "pierwszych rodziców" ludzkości. Koncepcja jest niesamowicie ciekawa - w pierwszej części obserwujemy akcję z perspektywy Adama, w drugiej zaś przedstawiony zostaje spojrzenie na świat Ewy.
W wersji Twaina Adam jawi się jako kanapowiec, poniekąd leniuch (który tylko myśli o tym jak przeprawić się przez wodę), początkowo niezadowolony z nowej długowłosej istoty o odmiennym kształcie, która nęka go swoimi nowymi pomysłami. Z kolei Ewa jest gadatliwą, wiecznie ciekawską eksperymentatorką, której dociekliwa natura każe jej nazwać wszystkie zwierzęta w ogrodzie i doprowadza ją między innymi do odkrycia ognia. Cała opowieść mówi przede wszystkim o rodzącym się uczuciu dwójki ludzi, którzy w końcu darzą siebie akceptacją i znajdują porozumienie. W końcu jak mówi Adam w pewnym momencie, nie byłby w stanie wytrzymać bez obecności Ewy.
Jest też jedna rzecz, która w ogóle wydaje mi się najpiękniejsza w tej książce - pochwała, pracowitości myślenia i wynalazku. Podczas, gdy cała postać Adama nie wzbudza jakiejś szczególnej sympatii (to raczej taki "typowy facet", jak to lubi sobie tłumaczyć starsze pokolenie), tak Ewa cały czas coś majstruje, eksperymentuje, nadaje nazwy, rozpoznaje zwierzęta, pracuje, wykonuje obowiązki domowe i dodatkowo wychowuje później dzieci. Wydaje się więc, że Twain darzy swoją bohaterkę dużo większym uczuciem i pokazuje jak bardzo ważne jest szukanie "nowych rozwiązań". Wszak my jako ludzkość, lata później korzystamy z tego, co stworzyła Ewa...
Kain i Abel również pojawiają się na krótko jako kwilące niemowlęta, które Adam ignoruje, podczas gdy Ewa wykonuje całą ciężką pracę związaną z wychowaniem dzieci. Początkowo, Adam odbiera je jako papugi, niedźwiedzie, kangury, nie biorąc pod uwagę, że to po prostu ludzie. Dopiero gdy są już prawie dorosłe, dociera do niego, że te zagadkowe nowe stworzenia są jego dziećmi. To zabawna i wzruszająca opowieść o odwiecznym micie, pełna sarkastycznego humoru Twaina, przenikliwej inteligencji i subtelnych akcentów zastanowienia nad ułomnością ludzkiej natury.
"Pamiętniki Adama i Ewy" są krótkie, przyjemne i zabawne. Zdecydowanie warto poświęcić jedno popołudnie na przeczytanie tej miniatury literackiej.

Uwielbiam twórczość Marka Twaina. Książki takie jak "Przygody Tomka Sawyera", "Przygody Hucka Finna" czy "Listy z Ziemi" to według mnie pozycje obowiązkowe dla fanów literatury amerykańskiej, ale także literatury w ogóle. Nie inaczej wygląda sprawa z "Pamiętnikami Adama i Ewy". To jedno z najważniejszych dzieł Twaina, choć u nas w Polsce się o nim trochę zapomina - i niesłusznie!
Pierwsze co zwraca uwagę to długość tej książki. Jest ona raczej krótka, cienka (przeczytanie zajęło mi niecałą godzinę), niewiele w niej treści. Książka jest w połowie dziennikiem Adama i w połowie dziennikiem Ewy (choć wydaje mi się, że nieco więcej jest opisane z perspektywy Adama). Tonacje są różne. Pamiętnik Adama jest prostolinijnym, wiecznie zdziwionym, a czasem zrzędliwym sprawozdaniem z codziennych osiągnięć i odkryć. Stroni od Ewy i narzeka na nią z kąśliwością. Fragmenty Ewy są z kolei optymistyczne, pełne zachwytu i emocji. Szuka Adama i jest przygnębiona, gdy go nie widzi, czasem przez kilka dni. Oba dzienniki łączy głęboka ciekawość i poczucie zachwytu i oba są na swój sposób zabawne i przemyślane.
Trudno zdecydować, co jest najlepsze w "Pamiętnikach Adama i Ewy". Od początku do końca są zabawne i fascynujące, stanowiąc dowód na to, że krótka forma może być równie wciągająca i zapadająca w pamięć, jak długie powieści na setki stron. Jedyne co może przeszkadzać to fragmentaryczność całej opowieści - w książce Marka Twaina nie dostajemy pełnej narracji i fabuły "per se", raczej widzimy jedynie krótkie mgnienia z życia dwójki bohaterów i ich przemyślenia. Taki to jednak urok tej książki, który może zachęcić oryginalnością, albo odrzucić - mnie akurat porwał.
"Pamiętniki Adama i Ewy" to naprawdę pouczająca nowela. Zawiera charakterystyczny dla Twaina humor, dowcip i pomysłowość, a przy tym tak przenikliwie ukazuje różnice, że nie sposób zaprzeczyć, jak przenikliwą obserwację prowadził autor, badając ludzi i ich wzajemne relacje. Świetna lektura, momentami bardzo porywająca i dająca do myślenia.

Uwielbiam twórczość Marka Twaina. Książki takie jak "Przygody Tomka Sawyera", "Przygody Hucka Finna" czy "Listy z Ziemi" to według mnie pozycje obowiązkowe dla fanów literatury amerykańskiej, ale także literatury w ogóle. Nie inaczej wygląda sprawa z "Pamiętnikami Adama i Ewy". To jedno z najważniejszych dzieł Twaina, choć u nas w Polsce się o nim trochę zapomina - i niesłusznie!
Pierwsze co zwraca uwagę to długość tej książki. Jest ona raczej krótka, cienka (przeczytanie zajęło mi niecałą godzinę), niewiele w niej treści. Książka jest w połowie dziennikiem Adama i w połowie dziennikiem Ewy (choć wydaje mi się, że nieco więcej jest opisane z perspektywy Adama). Tonacje są różne. Pamiętnik Adama jest prostolinijnym, wiecznie zdziwionym, a czasem zrzędliwym sprawozdaniem z codziennych osiągnięć i odkryć. Stroni od Ewy i narzeka na nią z kąśliwością. Fragmenty Ewy są z kolei optymistyczne, pełne zachwytu i emocji. Szuka Adama i jest przygnębiona, gdy go nie widzi, czasem przez kilka dni. Oba dzienniki łączy głęboka ciekawość i poczucie zachwytu i oba są na swój sposób zabawne i przemyślane.
Trudno zdecydować, co jest najlepsze w "Pamiętnikach Adama i Ewy". Od początku do końca są zabawne i fascynujące, stanowiąc dowód na to, że krótka forma może być równie wciągająca i zapadająca w pamięć, jak długie powieści na setki stron. Jedyne co może przeszkadzać to fragmentaryczność całej opowieści - w książce Marka Twaina nie dostajemy pełnej narracji i fabuły "per se", raczej widzimy jedynie krótkie mgnienia z życia dwójki bohaterów i ich przemyślenia. Taki to jednak urok tej książki, który może zachęcić oryginalnością, albo odrzucić - mnie akurat porwał.
"Pamiętniki Adama i Ewy" to naprawdę pouczająca nowela. Zawiera charakterystyczny dla Twaina humor, dowcip i pomysłowość, a przy tym tak przenikliwie ukazuje różnice, że nie sposób zaprzeczyć, jak przenikliwą obserwację prowadził autor, badając ludzi i ich wzajemne relacje. Świetna lektura, momentami bardzo porywająca i dająca do myślenia.