Oto jest Kasia

Powróciłam do "Oto jest Kasia" po latach. Córka przerabiała tę lekturę w szkole i pomyślałam, że spróbuję również ją przeczytać. Od razu wróciły wszelkie wspomnienia z nią związane - zapach biblioteki, szkoła, lekcje języka polskiego...
Dzieciństwo mam już dawno za sobą, więc mogę ocenić tę książkę jedynie z perspektywy osoby dorosłej. Muszę przyznać - jest ona zaskakująco dobra!
Może piszę tak, dlatego, że mam do niej duży sentyment, ale nie mogę uciec od wrażenia, że to bardzo udana, a jednocześnie pouczająca książka. Mira Jaworczkowa potrafi wycisnąć z codziennych sytuacji cenną lekcję. Tytułowa Kasia to przecież dziecko, którym każdy z nas kiedyś był - zbuntowane, mające fochy, często bezpodstawnie zazdrosne. Gdy miałam osiem lat czytając tę książkę, bardzo utożsamiałam się z bohaterką. Dziś, pisząc z perspektywy dużo starszej osoby, mającej małe dziecko, mogę powiedzieć, że powieść Jaworczkowej pozwala zrozumieć rozterki ośmioletniego dziecka i wczuć się w przeżywane przez Kasię emocje.
Moja córka również była zachwycona tą książką. Stwierdziła, że jest ciekawa i dobrze się czyta. Podzielam jej spostrzeżenia. Wcale nie przeszkadzał jej fakt, że "Oto jest Kasia" została wydana ponad 60 lat temu! Sama zdziwiłam się jak dawno ta książka została napisana. Pisana jest lekkim piórem (choć nie brakuje w niej poważnych momentów), widać, że docelową grupą są młodsze dzieci, ale nie jest przy tym infantylna. Ale taki to już talent znakomitej pisarki - którą Mira Jaworczkowa zdecydowanie była - że nie odczuwa się wieku książki. Jeśli czytamy z dzieckiem, to warto jednak przedyskutować fakt, że powieść została wydana pod koniec lat 50. Wiele w niej stereotypów, archaicznych i starodawnych lekcji, które niekoniecznie dzisiaj powinny być narzucane dzieciom. Właściwie to jedyny minus tej znakomitej powieści.
Polecam, a sama zabieram się za kolejne powieści Jaworczkowej - po "Oto jest Kasia" mam ochotę przeczytać pozostałe jej książki!

Bohaterką powieści Miry Jaworczakowej jest mała Kasia. W jej rodzinie pojawia się młodsza siostrzyczka. Niestety, zazdrosna Kasia doprowadza do jej ciężkiej choroby, co zdecydowanie wpływa bardzo na naszą bohaterkę. Tak w skrócie można opisać fabułę "Oto jest Kasia".
Darzę tę książkę bardzo dużym sentymentem. Myślę, że w podstawówce przeczytałam ją z 5-6 razy. Wróciłam do niej kilkanaście lat temu na studiach, kiedy przerabialiśmy przedmiot literaturę dziecięcą. Byłam bardzo zaskoczona jak ta książka dobrze się starzeje, a jednocześnie - jak historia jest odbierana względem wieku czytelnika. Gdy byłam dzieckiem, książka ta wydawała mi się niewinna, lekka. Będąc osobą dorosłą, widzę jak bardzo zachowanie niektórych bohaterów (zwłaszcza rodziców) było nieodpowiedzialne. Zostawili małą Kasię samą sobie i nie spróbowali pomóc temu dziecku poznać swoje emocje. Można się czepiać, że wstawianie takich negatywnych wzorców do książki dla dzieci jest niewłaściwe i nieodpowiedzialne, jednak ja z tą tezą się nie zgodzę. Myślę, że "Oto jest Kasia" zawiera wręcz krytykę takich zachowań, jakie przedstawiają rodzice. To powoduje, że książka jest dydaktyczna nie tylko dla dzieci, ale także i dla rodziców, którzy będą ją czytać.
To co zasługuje na niebywałą pochwałę, to styl pisania Jaworczakowej. Jest lekki, zabawny, pozbawiony ozdobników słownych, a jednocześnie pozwalający na bycie wchłoniętym w historię tam przedstawioną.
Na koniec: refleksja. Pracuję w bibliotece szkolnej. "Oto jest Kasia" była zawsze lekturą, którą dzieci wypożyczały, ponieważ musiały je przeczytać jako lekturę, ale zawsze (jeśli chciały się podzielić spostrzeżeniami) chwaliły sobie tę książkę. Ostatnio usłyszałam, że są plany usunięcia jej z kanonu lektur. Całkowicie nie zgadzam się z tym wyborem! Jeśli chcemy promować czytelnictwo, powinniśmy zachęcać dzieci do czytania interesujących je książek, a powieść Miry Jaworczakowej zawsze taka była dla dzieci.
Niemniej, nadal polecam przeczytanie tej książki dzieciom, ale także rodzicom, którzy będą mogli zobaczyć w innym świetle emocje ich latorośli.