Ostatnia żona Tudora

13 lutego 1542 zostaje ścięta Katarzyna Howard ? piąta żona Henryka VIII. Władca, który wciąż pragnie mieć zdrowego, męskiego potomka, żeni się kolejny raz. Tym razem wybranką jego serca zostaje majętna wdowa - Katarzyna Parr. Okazuje się ona kobietą niezwykle utalentowaną i obdarzoną przymiotami umysłu. Otacza się ona ludźmi o nieprzeciętnej inteligencji, a przy tym zwolennikami reformacji. Nic dziwnego więc, że stronnictwo katolickie nie jest jej przychylne.

Katarzyna jest oddana królowi i sprawom państwa, chociaż planowała wcześniej wyjść za mąż za przystojnego Thomasa Seymoura. Z królewskiego rozkazu Seymour udaje się jednak na długoletnią misję dyplomatyczną do Brukseli. Na królewskim dworze bywa rzadko. Niemniej jednak uczucie jego i królowej trwa. Katarzyna natomiast roztacza opiekę nad swoimi przybranymi dziećmi. Staje się gorliwą zwolenniczką reformy Kościoła. Wszystko to sprawia, że władca jest początkowo oczarowany młodą żoną. Jednak rządni władzy dworzanie nie śpią. Planują oskarżyć królową o herezję. Chcąc ocalić honor i życie, Katarzyna musi uprzedzić spiskowców.

"Ostatnia żona Tudora" jest niezwykłym, bardzo intymnym portretem szóstej żony króla Anglii i Irlandii ? Henryka VIII. Philippa Gregory po mistrzowsku oddaje koloryt i charakter epoki. Jest z resztą z tego znana i udowodniła swój talent niejednokrotnie, choćby we wcześniejszych książkach z cyklu tzw. "Powieści Tudorowskich" ("Wieczna księżniczka", "Kochanice króla", "Dwie królowe"). "Ostatnia żona Tudora" to czwarty tom tej serii pod względem chronologii opisanych w niej wydarzeń historycznych. To również kolejny dowód, że Philippa Gregory jest autorką prozy historycznej wysokich lotów. Mamy tu solidne, dopracowane tło historyczne. Mamy zawiłe dworskie intrygi, polityczne rozgrywki i religijne dysputy. Mamy w końcu postaci z krwi i kości bardzo bliskie historycznej prawdzie. Henryk VIII w wydaniu Gregory to odpychający, egocentryczny obżartuch, rozpasany wszechwładzą nad ludzkim życiem, a przy tym zręczny, charyzmatyczny polityk. Autorka nie pozwala sobie więc na stronniczość. Pozwala natomiast, by czytelnik sam wyrobił sobie zdanie o postaciach i wydarzeniach opisanych na kartach powieści. A opis to bardzo dokładny, momentami dosadny. Innym znów razem statyczny, wymagający skupienia, lecz dzięki temu gruntownie oddający nastrój i charakter epoki. A jest to ? należy dodać ? epoka w dziejach Anglii niezwykła, której echa możemy obserwować po dziś dzień i która niezmiennie inspiruje twórców, takich jak chociażby Philippa Gregory.