Ostatnia z rodu

Książka, której powstanie datuje się na lata 1963-1964, koncentruje się na postaci Anny Jagiellonki (1523-1596) oraz na wydarzeniach XVI-wiecznej Rzeczypospolitej, w czasie rządów ostatnich władców z dynastii Jagiellonów. Anna, jako córka Zygmunta I Starego i Bony Sforzy, dorastała na renesansowym dworze, pozostając jednak w cieniu charyzmatycznej matki. Większość swojego życia była świadkiem politycznych intryg i sporów o reformy zarówno państwowe, jak i kościelne, lecz sama stała na uboczu wydarzeń. Jej los odmienił się po śmierci bezpotomnej Zygmunta Augusta w 1572 roku, gdy jako dziedziczka Jagiellonów i potężnego rodu zaczęła odgrywać znaczącą rolę na arenie politycznej.

Anna Jagiellonka, nazwana Infantką, zaczęła realizować plany dotyczące polityki i małżeństwa, stając się kluczową postacią podczas pierwszych trzech okresów bezkrólewia. Po krótkim panowaniu Henryka Walezego, w 1575 roku, szlachta ogłosiła ją królową, jednocześnie wskazując Stefana Batorego jako jej męża. "Pół wieku przeszło przeżyła na królewskim ustroniu, zanim osiągnęła cel marzeń - poczuła na ręce węzeł stuły, a ciężar korony na skroniach". Dzięki temu osiągnięciu udało jej się spełnić swoje ambicje i stać się ważną figurą w historii Jagiellonów i całej Rzeczypospolitej.