Opowieść rozbitka

“Opowieść rozbitka” to wciągająca powieść przedstawiająca koleje losu pewnego statku, który w wyniku niekorzystnych zjawisk pogodowych stał się trumną dla wielu marynarzy, za wyjątkiem jednego, który przeżył i…. zyskał swoje chwile chwały. Do czasu, kiedy wyszły na jaw fakty związane z ładunkiem i załogą samego statku. prawda, do tej pory nie publikowana, była taka, że niszczyciel był załadowany kontrabandą. Nie mogąc wytrzymać ciężaru ładunku, statek wywrócił się na wietrznym morzu i wrzucił do morza źle zabezpieczony ładunek oraz ośmiu marynarzy. Wiedząc, że transport ładunku na niszczycielu jest nielegalny, dziennikarze mieli dylemat, ponieważ w Kolumbii panowała wojskowa i społeczna dyktatura generała Gustavo Rojasa Pinilli, a prasa była mocno cenzurowana.

Historia opisana przez Marqueza, podzielona na odcinki, ukazywał się przez czternaście dni. Rząd zaprzeczył, jakoby niszczyciel był załadowany kontrabandą. Na poparcie tej tezy tydzień po publikacji serii ukazał się specjalny dodatek zawierający dowody w postaci zdjęć.

"Za grupami przyjaciół na pełnym morzu można było dostrzec skrzynie z kontrabandą, a nawet, co nie ulegało wątpliwości, etykiety fabryczne. Dyktatura odpowiedziała na ten cios serią drastycznych represji, które kilka miesięcy później doprowadziły do zamknięcia gazety".

Luis Alejandro Velasco nigdy nie powtórzył ani jednego słowa z tej historii publicznie, w związku z czym musiał opuścić marynarkę wojenną i rozpoczął pracę w sektorze prywatnym, zaczynając od pracy w firmie autobusowej. W końcu podjął pracę jako agent handlowy w firmie ubezpieczeniowej w Bogocie. Kiedy Gabriel García Márquez opublikował to opowiadanie piętnaście lat później - w 1970 roku - w książce Relato de un Náufrago, wspaniałomyślnie odstąpił Velasco prawa autorskie i tantiemy. W 1983 roku Velasco wytoczył proces o prawa do tłumaczenia książki i przegrał. W ostatnim tygodniu swojego życia przeprosił Garcíę Márqueza za proces sądowy. Zmarł w Bogocie 2 sierpnia 2000 r. w wieku 66 lat.

Trudno do dziś być pewnym co tam naprawde się wydarzyło, bez wątpienia opisana historia ma potencjał aby zawładnąć umysłem czytelnika, dać porwać się pełnej konspiracji przygodzie na morzach wokół Ameryki Południowej, gdzie zagrożeniem nie jest jedynie zmienna pogoda, ale również rząd kolumbijski, mający swoje cele i powody dla których opisane w książce Marqueza wydarzenia mimo upływającego czasu wciąż przynoszą więcej pytań aniżeli odpowiedzi. Pierwszy krokiem dla zrozumienia tej historii jest lektura “Opowieści o rozbitkach”:-)

Intrygująca opowieść o człowieku, który dryfował na tratwie ratunkowej przez dziesięć dni bez jedzenia i wody, został ogłoszony bohaterem narodowym, całowany przez królowe piękności, wzbogacił się dzięki rozgłosowi, a następnie odrzucony przez rząd i zapomniany po wsze czasy, co dość dobrze podsumowuje tę historię - nasze pięć minut trwa czasem całe życie, a niekiedy tylko chwilę.

Historia Luisa Alejandro Velasco to historia intensywnego przeżycia i płynących z niego inspirujących wniosków, ponieważ 28 lutego 1955 r. został wyrzucony za burtę niszczyciela Caldas wraz z siedmioma innymi marynarzami. Statek płynął z Mobile w stanie Alabama w Stanach Zjednoczonych, gdzie zacumował na czas remontu, do kolumbijskiego portu Cartagena, gdzie dotarł dwie godziny po tragedii. Po czterech dniach zaniechano poszukiwań, a zaginionych marynarzy oficjalnie uznano za zmarłych. Velasco znalazł jednak tratwę i pozostał na otwartym morzu bez jedzenia i bez nadziei. Po dziesięciu dniach dryfowania z prądami morskimi, wycieńczony Velasco dociera ze swoją tratwą do wybrzeża, które, jak się później okazuje, jest Kolumbią. Na początku jest przyjmowany z sympatią, a później z honorami wojskowymi i dużymi pieniędzmi od agencji reklamowych.

Jednak Luis Alejandro Velasco, bohater opisanych wydarzeń nosił w sobie tajemnicę, o która początkowo nie jest pytany, z czasem jednak pojawia się coraz więcej pytań i wątpliwości związanych z cudownym ocaleniem.

"...Poprosiłem Luisa Alejandro Velasco, aby opisał burzę, która spowodowała katastrofę. Wiedząc, że jego wypowiedź jest na wagę złota, odpowiedział z uśmiechem: "Nie było żadnej burzy". To była prawda: biuro meteorologiczne potwierdziło, że był to kolejny pogodny i łagodny luty na Karaibach."

Więcej wam nie zdradzę, dodam tylko, że niniejsza historia wskazuje, że nic nie jest w życiu czarno - białe, zwłaszcza gdy mówimy o wydarzeniach, które mają miejsce w Ameryce Południowej! Jeśli to tego dołożymy geniusz Marqueza i plastyczność jego wypowiedzi, mamy przepis na fascynującą historię, polecam! :-)

“Opowieść rozbitka” to wciągająca powieść przedstawiająca koleje losu pewnego statku, który w wyniku niekorzystnych zjawisk pogodowych stał się trumną dla wielu marynarzy, za wyjątkiem jednego, który przeżył i…. zyskał swoje chwile chwały. Do czasu, kiedy wyszły na jaw fakty związane z ładunkiem i załogą samego statku. prawda, do tej pory nie publikowana, była taka, że niszczyciel był załadowany kontrabandą. Nie mogąc wytrzymać ciężaru ładunku, statek wywrócił się na wietrznym morzu i wrzucił do morza źle zabezpieczony ładunek oraz ośmiu marynarzy. Wiedząc, że transport ładunku na niszczycielu jest nielegalny, dziennikarze mieli dylemat, ponieważ w Kolumbii panowała wojskowa i społeczna dyktatura generała Gustavo Rojasa Pinilli, a prasa była mocno cenzurowana.

Historia opisana przez Marqueza, podzielona na odcinki, ukazywał się przez czternaście dni. Rząd zaprzeczył, jakoby niszczyciel był załadowany kontrabandą. Na poparcie tej tezy tydzień po publikacji serii ukazał się specjalny dodatek zawierający dowody w postaci zdjęć.

"Za grupami przyjaciół na pełnym morzu można było dostrzec skrzynie z kontrabandą, a nawet, co nie ulegało wątpliwości, etykiety fabryczne. Dyktatura odpowiedziała na ten cios serią drastycznych represji, które kilka miesięcy później doprowadziły do zamknięcia gazety".

Luis Alejandro Velasco nigdy nie powtórzył ani jednego słowa z tej historii publicznie, w związku z czym musiał opuścić marynarkę wojenną i rozpoczął pracę w sektorze prywatnym, zaczynając od pracy w firmie autobusowej. W końcu podjął pracę jako agent handlowy w firmie ubezpieczeniowej w Bogocie. Kiedy Gabriel García Márquez opublikował to opowiadanie piętnaście lat później - w 1970 roku - w książce Relato de un Náufrago, wspaniałomyślnie odstąpił Velasco prawa autorskie i tantiemy. W 1983 roku Velasco wytoczył proces o prawa do tłumaczenia książki i przegrał. W ostatnim tygodniu swojego życia przeprosił Garcíę Márqueza za proces sądowy. Zmarł w Bogocie 2 sierpnia 2000 r. w wieku 66 lat.

Trudno do dziś być pewnym co tam naprawde się wydarzyło, bez wątpienia opisana historia ma potencjał aby zawładnąć umysłem czytelnika, dać porwać się pełnej konspiracji przygodzie na morzach wokół Ameryki Południowej, gdzie zagrożeniem nie jest jedynie zmienna pogoda, ale również rząd kolumbijski, mający swoje cele i powody dla których opisane w książce Marqueza wydarzenia mimo upływającego czasu wciąż przynoszą więcej pytań aniżeli odpowiedzi. Pierwszy krokiem dla zrozumienia tej historii jest lektura “Opowieści o rozbitkach”:-)

Intrygująca opowieść o człowieku, który dryfował na tratwie ratunkowej przez dziesięć dni bez jedzenia i wody, został ogłoszony bohaterem narodowym, całowany przez królowe piękności, wzbogacił się dzięki rozgłosowi, a następnie odrzucony przez rząd i zapomniany po wsze czasy, co dość dobrze podsumowuje tę historię - nasze pięć minut trwa czasem całe życie, a niekiedy tylko chwilę.

Historia Luisa Alejandro Velasco to historia intensywnego przeżycia i płynących z niego inspirujących wniosków, ponieważ 28 lutego 1955 r. został wyrzucony za burtę niszczyciela Caldas wraz z siedmioma innymi marynarzami. Statek płynął z Mobile w stanie Alabama w Stanach Zjednoczonych, gdzie zacumował na czas remontu, do kolumbijskiego portu Cartagena, gdzie dotarł dwie godziny po tragedii. Po czterech dniach zaniechano poszukiwań, a zaginionych marynarzy oficjalnie uznano za zmarłych. Velasco znalazł jednak tratwę i pozostał na otwartym morzu bez jedzenia i bez nadziei. Po dziesięciu dniach dryfowania z prądami morskimi, wycieńczony Velasco dociera ze swoją tratwą do wybrzeża, które, jak się później okazuje, jest Kolumbią. Na początku jest przyjmowany z sympatią, a później z honorami wojskowymi i dużymi pieniędzmi od agencji reklamowych.

Jednak Luis Alejandro Velasco, bohater opisanych wydarzeń nosił w sobie tajemnicę, o która początkowo nie jest pytany, z czasem jednak pojawia się coraz więcej pytań i wątpliwości związanych z cudownym ocaleniem.

"...Poprosiłem Luisa Alejandro Velasco, aby opisał burzę, która spowodowała katastrofę. Wiedząc, że jego wypowiedź jest na wagę złota, odpowiedział z uśmiechem: "Nie było żadnej burzy". To była prawda: biuro meteorologiczne potwierdziło, że był to kolejny pogodny i łagodny luty na Karaibach."

Więcej wam nie zdradzę, dodam tylko, że niniejsza historia wskazuje, że nic nie jest w życiu czarno - białe, zwłaszcza gdy mówimy o wydarzeniach, które mają miejsce w Ameryce Południowej! Jeśli to tego dołożymy geniusz Marqueza i plastyczność jego wypowiedzi, mamy przepis na fascynującą historię, polecam! :-)