Operacja wileńska 1919

W dzień 20 kwietnia w Wilnie nie doszło do istotnych zmian w sytuacji. Siły polskie ograniczyły się do drobnych działań i nie podejmowały dużych manewrów zaczepnych. Tymczasem przeciwnik, mimo przybycia posiłków z Landwarowa, także skoncentrował się na obronie i przygotowaniach do ewakuacji. Pod wieczór do miasta dotarł dodatkowy batalion piechoty, przywieziony pociągiem wysłanym w nocy z 19 na 20 kwietnia.

Nocą 21 kwietnia, około godziny drugiej, do Wilna dotarły pozostałe siły piechoty generała Śmigłego wraz ze sztabem dywizji. Z tego momentu kluczową rolę w działaniach zaczęła odgrywać piechota. Ich ofensywa, która rozpoczęła się o piątej rano, pozwoliła jeszcze tego samego dnia na przejęcie kontroli nad całym miastem. W obliczu tej sytuacji przeciwnik wycofywał się w kierunku północno-zachodnim, na Mejszagołę.

Ze względu na wyczerpanie oddziałów, a szczególnie kawalerii, dalszy pościg za wrogiem okazał się niemożliwy. W związku z tym polskie siły skoncentrowały się na zabezpieczeniu północnych i wschodnich rejonów Wilna. Trzy szwadrony kawalerii wysłano jednak na południowy zachód i zachód w celu monitorowania ruchów części dywizji litewskiej, odciętej od Wilna.

Ofensywa wileńska, zwana również wyprawą wileńską, była jedną z pierwszych operacji wojskowych Polski w trakcie wojny polsko-bolszewickiej z lat 1919–1921. Głównym jej celem było zdobycie Wilna i jego okolic oraz włączenie tych terenów do odrodzonej Polski. Książka ta szczegółowo omawia początki tej wojny, kwietniową ofensywę 1919 roku oraz obronę Wilna przed siłami bolszewickimi w miesiącach kwietniu i maju tego samego roku.