Oliwkowy labirynt

<p>Książka ta jest kontynuacją “Sekretu hiszpańskiej pensjonarki” Eduardo Mendozy. Zachwycony pierwsza książką z serii niemal od razu sięgnąłem po “Oliwkowy labirynt”, by przekonać się, czy znając formułę twórczości Mendozy, hiszpański pisarz będzie w stanie mnie zaskoczyć czymś innym, nowym. W “Oliwkowym labiryncie” ponownie narratorem zostaje bezimienny detektyw-dziwak znany z poprzedniej części. Główny bohater ponownie znajduje się w psychiatryku, ale jak twierdzi - w pełni wyleczył się ze swoich problemów psychicznych. Nawet jego lekarze zgadzają się z tym, ale władze nie, więc tam pozostaje. Podobnie jak w poprzedniej książce, inspektor Flores, nieco podejrzany barceloński policjant, przybywa po bohatera. W poprzedniej książce Flores wszedł przez drzwi wejściowe. Tym razem każe porwać naszego bohatera z ogrodu.</p><p>Nasz bohater zostaje zabrany do pokoju hotelowego, gdzie zostaje przedstawiony pewnemu ministrowi i zostaje mu zlecone nowe zadanie. Wygląda na to, że ktoś ważny został porwany i zażądano dużego okupu, który rząd hiszpański jest gotów zapłacić. Ktoś niezwiązany ze sprawą musi zająć się przekazaniem pieniędzy i do tego zadania zostaje wybrany główny bohater. Zasady są proste - w pieniędzmi poleci do Madrytu, spędzi noc w zarezerwowanym już wcześniej hotelu, następnego dnia rano uda się do konkretnej kawiarni, gdzie podejdzie do niego i wymieni z jakimś osobnikiem hasła, a następnie przekaże torbę. Następnie poleci z powrotem do Barcelony, gdzie spotka się z nim Flores.</p><p>Nieuchronnie, wszystko idzie strasznie źle. Podobnie jak w poprzedniej książce sprawy się niezwykle komplikują i jest to idealna sytuacja dla Mendozy, by po raz kolejny przedstawić dziwacznego bohatera na tropie ważnej sprawy. I po raz kolejny jest to pomysłowa opowieść, dobrze opowiedziana, bardzo zabawna, bardzo skomplikowana i pełna kpin z hiszpańskich obyczajów, gatunku kryminału, sensu i logiki. “Oliwkowy labirynt” to kolejny niepodobna do niczego innego (no może oprócz innych książek Mendozy) komedia kryminalna, która zaskakuje na każdej stronie, która zachwyca oryginalnym, absurdalnym humorem i groteskową historią. Jeśli polubiliście “Sekret hiszpańskiej pensjonarki” to zdecydowanie polecam sięgnięcie po tą książkę. Jeśli zaś nigdy nie mieliście do czynienia z twórczością Eduarda Mendozy - zdecydowanie polecam sięgnąć najpierw po część pierwszą. Wydaje mi się, że jest odrobinę lepsza, a na pewno zabawniejsza.</p>

<p>“Oliwkowy labirynt” to inteligentnie prowadzona, zabawna i szalona książka, która jest zupełnie nieprzewidywalna i która przedstawia niezwykłą galerię bohaterów, z których każdy jest bardziej obłąkany od poprzedniego, nieważne w jakiej kolejności ich ustawimy. Jeśli ktoś czytał kiedykolwiek powieści Eduarda Mendozy ten wie o czym mówię. Jeśli zaś to wasza pierwsza styczność z książkami tego autora, to lepiej przed lekturą zapoznajcie się najpierw z “Sekretem hiszpańskiej pensjonarki”, gdyż jest to kontynuacja tej książki!</p><p>Powieść rozpoczyna się w momencie, gdy nasz bohater, anonimowy pseudo-detektyw z zakładu dla obłąkanych, zostaje porwany z zakładu psychiatrycznego i przewieziony do hotelu, gdzie minister namawia go do wykonania tajemniczego, aczkolwiek bardzo ważnego zadania. Jeden z oficjeli zostaje porwany pod żądaniem okupu. Bohater zostaje poproszony o dostarczenie walizki z pieniędzmi do Madrytu.</p><p>Jest jednak pewien haczyk, którego nie zdradzę, ale który komplikuje całą sprawę i prowadzi do splotu nieprawdopodobnych wydarzeń. Jedna rzecz prowadzi do kolejnej i tak powstaje absurdalny rozwoju wypadków, które tworzą całkiem krótką, ale intensywną powieść. Szalona akcja i niestandardowe rozwiązania to coś, do czego przyzwyczaił mnie Mendoza, ale muszę przyznać, że i tak byłem niesamowicie zaskoczony tym, co się wydarza. Styl autora, niesamowicie elegancki i barwny, prowadzi jednak do tego, że to co szalone i absurdalne, przedstawia jako spójne i logiczne co prowadzi do jeszcze większego absurdu i stanowi całą śmieszność tych powieści. Urok książek Mendozy polega też właśnie na tym, że główny bohater/narrator stara się sprawiać wrażenie normalnego, gdy każda sytuacja wokół niego i jego przeżycia wewnętrzne są przecież całkowicie nienormalne.</p><p>Ubawiłem się przy tej książce nieźle, choć jest krótka, to jest naprawdę intensywna i naładowana akcją. Mendoza z każdą kolejną książką wzbudza we mnie coraz większą sympatię i podziw dla jego pisarstwa. “Oliwkowy labirynt” to książka, która jest równie dobra co pozostałe powieści z tej serii. Serdecznie polecam czytanie książek Eduarda Mendozy, bo jest to naprawdę niezwykły autor z bardzo oryginalnym stylem tworzenia i pisania powieści.</p>