Ojcze mój

Grzegorz Górny w swojej sztuce „Ojcze mój” tworzy pełen mocy dramat dzięki bogatej metaforyczności, która pozwala na różnorodne interpretacje. Autor przedstawia bogaty wachlarz emocji doświadczanych przez porzuconego syna: od poczucia niższości i osamotnienia, przez ból, tęsknotę i wstyd, aż po gniew i nienawiść. Górny z niezwykłą brawurą rozwija tę opowieść, głównie za sprawą dialogów pełnych językowej inwencji między synem a jego ojcem, który z powodu choroby został unieruchomiony. W zasadzie obaj prowadzą splecione monologi, które tworzą złożoną narrację.

Konteksty kulturowe, które są kluczowe dla zrozumienia utworu, pojawiają się wielokrotnie w tekście. Echa biblijnej przypowieści o Abrahamie i Izaaku są obecne, przy czym sceniczny ojciec przetwarza je przez pryzmat swojej walki z chorobą Alzheimera. Pojawia się również odniesienie do postaci ojca ze „Sklepów cynamonowych” Brunona Schulza. Autor umiejętnie tka fabułę dramatu, co sprawia, że tekst jest żywy i niemal stworzony do wystawienia na scenie.