Ofiara losu. Saga kryminalna. Tom 4

Moje ogólne wrażenia po lekturze są naprawdę pozytywne. Być może "Ofiara losu" nie sięga poziomem do moich ulubionych tytułów Läckberg "Syrenki" oraz "Niemieckiego bękarta", niemniej była bardzo, bardzo dobra. Do końca nie miałam pojęcia, kto jest mordercą i byłam pod dużym wrażeniem końcowego rozrachunku. Wciąż posiadam kilka książek tej autorki, których niestety jeszcze nie przeczytałam, ale klimat i styl sprawiają, że reszta pozycji zdecydowanie znajdują się na mojej liście do przeczytania!<br> <br> "Ofiara losu" to czwarta część serii o Fjällbace. Z tego co wiem pierwotnie w angielskim tłumaczeniu książka miała nadany tytuł "The Gallows Bird", by następnie zmieniono go na "The Stranger". Polski nazwa wydaje mi się jak najbardziej adekwatna i atrakcyjna. <br> <br> Każdy rozdział tej powieści zaczyna się od retrospekcji brata i siostry, którzy zostali porwani przez pewną starszą kobietę i poddani licznym sposobom znęcania się. Główna część rozdziału skupia się na wielu wątkach, w tym oczywiście śledztwie Patricka, planom ślubu Patricka i Eriki czy wydarzeniom na planie odbywającego się w Fjällbace reality show. Ogólna budowa książki przypadła mi do gustu, była ciekawa i pozbawiona jakiejkolwiek monotonii. <br> Camila Läackberg jest świetna w tworzeniu postaci! To jest jej wielki talent. Tak samo w "Ofierze losu" przedstawia czytelnikom postacie do bólu ludzkie, walczące z przeszłością i sumieniem, a nawet pomimo negatywnych działań niektórych z nich, wciąż odbiorca ma pobudki, ażeby im współczuć. Tym bardziej byłam zszokowana wyjawieniem sprawców, którzy zupełnie nie wpisywali się w mój schemat pojmowania człowieczego zła. Książka, jak przystało na Läckberg, jest dość długa. Ma bodajże 444 strony samego tekstu, ale mimo swojej objętości czas przy niej upływał w błyskawicznym tempie, tak że wydawało się, iż miała maks. 200 stronnic. <br> <br> Autorka w "Ofierze losu" świetnie poradziła sobie z ożywieniem miejsca akcji. W każdej dotychczasowej przeczytanej przeze mnie książce Pani Camilli ten element mnie zachwycał. Chociaż powieści rozgrywają się w zupełnie obcej dla mnie Skandynawii (zapewne jak dla większości czytelników) czuję, że są to już znajome dla mnie zakątki. <br> "Ofiara losu" jako kryminał sprawdza się znakomicie. Wprowadzenie wątku reality show w jej powieści zaskoczyło mnie i i przedstawione sceny z planu nagrań były właściwie takie jak sobie wyobrażałam. Prawdziwy big brother. <br> <br> Na początku napisałam, że "Ofiara losu" nie się poziomem do moich ulubionych książek Läckberg, ale jest to raczej zarzut typu: po prostu tamte miały jakiś dodatkowy faktor X. Myślę, że to kompletna książka, która świetnie nada się każdemu, kto jeszcze nie miał okazji zapoznania się z jej twórczością.

Kryminał zaczyna się typowo dla kryminału - zgon. W tym co napisałem jest jednak jeden niepasujący wyraz - bo to należy nazwać rzeczy po imieniu - morderstwo. Tak, zazwyczaj kryminały zaczynają się od morderstwa. <br> <br> Na miejscowej drodze w wypadku ginie miejscowa kobieta, sklepikarka. W samochodzie czuć było odór alkoholu, znaleziono butelkę, więc w zasadzie wszystko wskazuje na typowe zdarzenie. Podejrzenia wzbudza znana mieszkańców abstynencja tej kobiety, a poza tym, dość szybko ujawniają się informacje, które zaczynają wskazywać, że to nie był wypadek. W międzyczasie w mieścinie rozgrywa się prawdziwe show - reality show pt. "Fucking Tanum". W żadnym przypadku autor kryminału nie umieściłby takiego wątku w swojej książce, gdyby nie miał on znaczącego wpływu na rozwój fabuły.<br> <br> Bohaterowie "Ofiary losu" są bardzo realistyczni, pozbawieni ckliwych historii, które mają nas do nich przekonywać. Stworzone opisy są dość krótkie, lecz konkretne, a to niezwykle cenię w powieściach. Nie dla mnie są rozbudowane portrety przyrody rodem z "Pana Tadeusza". Fabuła nie należy do tych z gatunku najbardziej szokujących, choć rzecz jasna pojawia się kilka intrygujących zwrotów akcji i innych dziwactw, które z jednej strony mają zaskoczyć odbiorcę, a z drugiej zaciekawić. Długo nie potrafiłem wpaść na właściwy trop w śledztwie i to jest plus dla autorki. Sądzę, że gatunkowo książka podchodzi pod kilka gatunków. Zdecydowanie nie można jej jedynie umiejscowić pod mianem kryminału. "Ofiara losu" zawiera elementy powieści detektywistycznych (trochę Agatha Christie), thrillera, sensacji, a nawet powieści obyczajowej. To wszystko wskazuje na sporą wszechstronność Camilli Läckberg. Kiedy czytałem tę książkę, nie zdawałem sobie sprawy, że należy do serii, więc zakończenie dawało mi sygnał, że powinno dość do jakiejś kontynuacji tej historii. Nie byłem więc tak bardzo zaskoczony, gdy ujrzałem ilość książek należącej do tej serii. I fajnie. Nudne wieczory będą oznaczać posiedzenia z Camillą Läckberg :D<br> <br> "Przeczytał gdzieś, że gdy rodzi się dziecko, rodzice przez resztę życia czują się tak, jakby im przystawiono pistolet do skroni. Wiele w tym prawdy. W głowie bez przerwy czai się lęk przed wszechobecnymi zagrożeniami" - celne słowa.

Moje ogólne wrażenia po lekturze są naprawdę pozytywne. Być może "Ofiara losu" nie sięga poziomem do moich ulubionych tytułów Läckberg "Syrenki" oraz "Niemieckiego bękarta", niemniej była bardzo, bardzo dobra. Do końca nie miałam pojęcia, kto jest mordercą i byłam pod dużym wrażeniem końcowego rozrachunku. Wciąż posiadam kilka książek tej autorki, których niestety jeszcze nie przeczytałam, ale klimat i styl sprawiają, że reszta pozycji zdecydowanie znajdują się na mojej liście do przeczytania!<br> <br> "Ofiara losu" to czwarta część serii o Fjällbace. Z tego co wiem pierwotnie w angielskim tłumaczeniu książka miała nadany tytuł "The Gallows Bird", by następnie zmieniono go na "The Stranger". Polski nazwa wydaje mi się jak najbardziej adekwatna i atrakcyjna. <br> <br> Każdy rozdział tej powieści zaczyna się od retrospekcji brata i siostry, którzy zostali porwani przez pewną starszą kobietę i poddani licznym sposobom znęcania się. Główna część rozdziału skupia się na wielu wątkach, w tym oczywiście śledztwie Patricka, planom ślubu Patricka i Eriki czy wydarzeniom na planie odbywającego się w Fjällbace reality show. Ogólna budowa książki przypadła mi do gustu, była ciekawa i pozbawiona jakiejkolwiek monotonii. <br> Camila Läackberg jest świetna w tworzeniu postaci! To jest jej wielki talent. Tak samo w "Ofierze losu" przedstawia czytelnikom postacie do bólu ludzkie, walczące z przeszłością i sumieniem, a nawet pomimo negatywnych działań niektórych z nich, wciąż odbiorca ma pobudki, ażeby im współczuć. Tym bardziej byłam zszokowana wyjawieniem sprawców, którzy zupełnie nie wpisywali się w mój schemat pojmowania człowieczego zła. Książka, jak przystało na Läckberg, jest dość długa. Ma bodajże 444 strony samego tekstu, ale mimo swojej objętości czas przy niej upływał w błyskawicznym tempie, tak że wydawało się, iż miała maks. 200 stronnic. <br> <br> Autorka w "Ofierze losu" świetnie poradziła sobie z ożywieniem miejsca akcji. W każdej dotychczasowej przeczytanej przeze mnie książce Pani Camilli ten element mnie zachwycał. Chociaż powieści rozgrywają się w zupełnie obcej dla mnie Skandynawii (zapewne jak dla większości czytelników) czuję, że są to już znajome dla mnie zakątki. <br> "Ofiara losu" jako kryminał sprawdza się znakomicie. Wprowadzenie wątku reality show w jej powieści zaskoczyło mnie i i przedstawione sceny z planu nagrań były właściwie takie jak sobie wyobrażałam. Prawdziwy big brother. <br> <br> Na początku napisałam, że "Ofiara losu" nie się poziomem do moich ulubionych książek Läckberg, ale jest to raczej zarzut typu: po prostu tamte miały jakiś dodatkowy faktor X. Myślę, że to kompletna książka, która świetnie nada się każdemu, kto jeszcze nie miał okazji zapoznania się z jej twórczością.

Kryminał zaczyna się typowo dla kryminału - zgon. W tym co napisałem jest jednak jeden niepasujący wyraz - bo to należy nazwać rzeczy po imieniu - morderstwo. Tak, zazwyczaj kryminały zaczynają się od morderstwa. <br> <br> Na miejscowej drodze w wypadku ginie miejscowa kobieta, sklepikarka. W samochodzie czuć było odór alkoholu, znaleziono butelkę, więc w zasadzie wszystko wskazuje na typowe zdarzenie. Podejrzenia wzbudza znana mieszkańców abstynencja tej kobiety, a poza tym, dość szybko ujawniają się informacje, które zaczynają wskazywać, że to nie był wypadek. W międzyczasie w mieścinie rozgrywa się prawdziwe show - reality show pt. "Fucking Tanum". W żadnym przypadku autor kryminału nie umieściłby takiego wątku w swojej książce, gdyby nie miał on znaczącego wpływu na rozwój fabuły.<br> <br> Bohaterowie "Ofiary losu" są bardzo realistyczni, pozbawieni ckliwych historii, które mają nas do nich przekonywać. Stworzone opisy są dość krótkie, lecz konkretne, a to niezwykle cenię w powieściach. Nie dla mnie są rozbudowane portrety przyrody rodem z "Pana Tadeusza". Fabuła nie należy do tych z gatunku najbardziej szokujących, choć rzecz jasna pojawia się kilka intrygujących zwrotów akcji i innych dziwactw, które z jednej strony mają zaskoczyć odbiorcę, a z drugiej zaciekawić. Długo nie potrafiłem wpaść na właściwy trop w śledztwie i to jest plus dla autorki. Sądzę, że gatunkowo książka podchodzi pod kilka gatunków. Zdecydowanie nie można jej jedynie umiejscowić pod mianem kryminału. "Ofiara losu" zawiera elementy powieści detektywistycznych (trochę Agatha Christie), thrillera, sensacji, a nawet powieści obyczajowej. To wszystko wskazuje na sporą wszechstronność Camilli Läckberg. Kiedy czytałem tę książkę, nie zdawałem sobie sprawy, że należy do serii, więc zakończenie dawało mi sygnał, że powinno dość do jakiejś kontynuacji tej historii. Nie byłem więc tak bardzo zaskoczony, gdy ujrzałem ilość książek należącej do tej serii. I fajnie. Nudne wieczory będą oznaczać posiedzenia z Camillą Läckberg :D<br> <br> "Przeczytał gdzieś, że gdy rodzi się dziecko, rodzice przez resztę życia czują się tak, jakby im przystawiono pistolet do skroni. Wiele w tym prawdy. W głowie bez przerwy czai się lęk przed wszechobecnymi zagrożeniami" - celne słowa.