Ody Horacjusza

Ody stanowią szczyt osiągnięć poezji lirycznej, a ich wyjątkowość tkwi przede wszystkim w ich formie. Tłumaczenie tych dzieł stanowi wyzwanie, bowiem wymaga znalezienia odpowiedniego rytmu oraz liczby sylab w wierszu. Każda oda posiada swoje specyficzne cechy i formy, które trudno oddać za pomocą jednolitego schematu przekładu. Monotonia w rytmice mogłaby zniweczyć artystyczny wyraz jakiejkolwiek księgi. Horacy, znany ze swojego kunsztu oraz wrażliwości na rytmiczne szczegóły, świadomie dobierał formę swojej poezji odpowiednio do tematyki. Stąd wynika potrzeba odkrycia tych zamierzonych subtelności i pochwycenia utraconych melodii w jego zachowanych tekstach.

Bez wątpienia moje przekłady mogą zawierać liczne błędy, które były nieuniknione w konfrontacji z twórczością Horacego. Nawet najbardziej doświadczeni tłumacze natrafiają na trudności i sporne kwestie w interpretacji jego dzieł. Pragnąłem jednak odnaleźć w Horacym nie tylko wielkiego poetę, lecz także uzewnętrznić melancholię i zmysłowość, złośliwość i pasję, prawdomówność oraz radość prawdziwego epikurejczyka. Chciałem ukazać piękno i nieprzemijającą aktualność jego poezji, ponieważ wiersze Horacego, podobnie jak inne dzieła wielkiej poezji, przemawiają same za siebie, będąc ponadczasowymi i uniwersalnymi.