Odległe brzegi

<p>Zarys fabuły „Odległych brzegów” Kristin Hannah:</p><p>Dwoje głównych bohaterów są po 24 latach małżeństwa, w ciągu których wychowali dwie córki, które obecnie przeprowadziły się do college’u. Elisabeth musiała przetrwać wzloty i upadki swojej kariery, jak również zdrady Jacka jako gwiazdy futbolu oraz jego uzależnienie od środków przeciwbólowych. Obecnie kariera męża Elisabeth – Jacka – jako reportera sportowego nabiera rozpędu. Z zewnątrz ciężko dostrzec problemy, które zaczynają ich dotykać. Sama Elisabeth czuje, że nie odnajduje się w obecnym życiu, nie kocha męża tak jak kiedyś, no i oczywiście jej życie seksualne jest do niczego. Wychowała swoje dzieci, pomogła podnieść się Jackowi, gdy ten upadał, przebaczyła zdrady w swoim małżeństwie. Zrezygnowała z marzeń o zostaniu malarką, bo myślała, że to jest to, co powinna robić. Jednak gdy nagle umiera jej ukochany ojciec, uświadamia sobie, jak puste jest jej życie i że z godziny na godzinę możemy stracić możliwość zdobycia tego, czego pragniemy. I kiedy Jack otrzymuje ofertę pracy, która prowadzi go do Nowego Jorku, Elizabeth po raz pierwszy nie pójdzie za nim i zostaje w Oregonie, mając nadzieję, że znajdzie to, co da jej szczęście Nadal się kochają, ale gdy czasy się zmieniają i stają się innymi ludźmi, zastanawiają się, czy kochają się na tyle, by pozostać razem.</p><p>Moje odczucia po lekturze:</p><p>Mimo, że „Odległe brzegi” to całkiem przyjemna historia do czytania, to jednocześnie uważam ją za nieco rozczarowująca. Na początku Elizabeth była trochę jędzowata, ale gdy zaczęła bronić się sama, stała się bardziej przyjemna jako postać i w końcu mogłam ją naprawdę docenić. Jack myśli tylko o sobie i ciągle zrzuca winy na innych. W powieści brakowało mi właściwie prawdziwego wydarzenia. Jasne w fabule następują pewne sytuacje itd., ale w zasadzie uznałam to wszystko za trochę nudne, powolne i przewidywalne. &nbsp;To jak Elizabeth, z pomocą innych, zaczyna coraz bardziej stawiać na swoim, było jednak ładnie opisane. Niestety, zakończenie było dla mnie bardzo rozczarowujące. Książka składa się z czterech części, nazwanych tak jak pory roku. Symbolizują one etapy małżeństwa Jacka i Elisabeth. Tytuł, „Odległe brzegi”, dobrze pasuje do książki i może być interpretowane zarówno dosłownie, jak i w przenośni.</p><p>Podsumowując, i tak jestem zadowolona, że przeczytałam tę książkę Kristin Hannah. Zmusiła mnie to do zastanowienia się nad własnym małżeństwem. Nieważne jak bardzo kogoś kochasz, zawsze ważne jest, aby się w tym nie zatracić i pamiętać o swoich potrzebach.&nbsp;</p>

<p>Jestem zaskoczona, jak wiele osób mocno krytykuje „Odległe brzegi”. Choć sama nie spodziewałam się, że spodoba mi się coś tak odległego w twórczości Kristin Hannah, to jestem mega zadowolona po skończeniu książki. Myślę, że mój etap życia może odpowiadać za to, jak bardzo rozumiałam to, co działo się w życiu Elizabeth. Podczas gdy Jackson może być jednym z najbardziej znienawidzonych książkowych mężów, pokochałam siłę i odporność pokazaną w zmaganiach Elizabeth.</p><p>Książka zaczyna się od tego, że Elizabeth, o pseudonimie Birdie, skarży się przyjaciółce na swoje małżeństwo. On jest zajęty robieniem kariery, a ona od lat podąża za nim i go wspiera. Własne interesy odłożyła na bok. W pewnym momencie Jack otrzymuje propozycję pracy w Nowym Jorku i znów muszą się przeprowadzić. Elżbieta w ogóle nie czuje się tam jak u siebie. Tęskni za domkiem na plaży w Oregonie i ramionami Jacka, który jest zdecydowanie zbyt zajęty swoją nową pracą. Gdy nagle umiera jej ojciec, Elizabeth podejmuje dramatyczną decyzję.&nbsp;</p><p>Uwielbiam książki Kristin Hannah tak bardzo, że czytam każdą, która wpadnie mi w ręce. „Odległe brzegi” była wystarczająco wciągająca i interesująca, ale nie ma w sobie tyle głębi i zwrotów akcji, co jej najbardziej znane książki. Podoba mi się, jak powieść porusza kwestie matki poszukującej swoich marzeń w sytuacji, w której już wychowała swoje dzieci, a mąż wciąż skupia się na karierze. Jakby nie patrzeć, to częsta sytuacja, że kobieta zderza się z zupełnie nowa rzeczywistością kiedy już dzieci wyprowadzają się z domu. Matki boją się tego momentu, poczucia pustki i brak wiedzy, co robić dalej w swoim życiu, gdy przecież do tej pory wszystko poświęciły swojej rodzinie. Dlatego kobieta nigdy nie powinna zapominać o swoich potrzebach i konieczności rozwijania się jako człowiek. Dotyczy to tak samo mężczyzn w związkach. Historia opowiadana jest z dwóch punktów widzenia - Elizabeth i jej męża Jacka. Podczas podróży Elizabeth w poszukiwaniu siebie, Jack odkrywa również siebie. Myślę, że „Odległe brzegi” są realistyczne i relatywne, nawet jeśli nie podobały mi się niektóre z wyborów dokonywanych przez bohaterów. Jeśli lubisz współczesną romantykę, to warto zastanowić się nad kupne bądź wypożyczeniem książki Hannah.</p>

<p>Książka została mi polecona przez serdeczną przyjaciółkę, której bardzo za to polecenie dziękuję. “Odległe brzegi” trafiły wprost w moje serce, skłoniły mnie do refleksji i czuję, że ta książka zostanie ze mną na dłużej.</p><p>Fabuła “Odległych brzegów” skupia się na losach pary, Elizabeth i Jacka, których życie rozpada się na drobne kawałeczki. Elizabeth skrzywdziła siebie poświęcając całe swoje jestestwo potrzebom rodziny, a nie swoim potrzebom. Uświadamia to sobie po przeżyciu tragedii w rodzinie, która wstrząsa fundamentem jej życia. Żal zmusza ją do opuszczenia gniazda, a ona uświadamia sobie, że musi wybrać się w głąb siebie, by odnaleźć to co wcześniej stanowiło jej osobę. Musi tego dokonać zanim będzie mogła powrócić do swojego domu, by znów być kochającą żoną i matką.&nbsp;</p><p>Brzmi intrygująco? A jakże! Hannah ma wyjątkową zdolność do kreowania pozornie “przeciętnych” życiowych sytuacji i wyciska z nich wszystkie soki. Bierze każdego bohatera i jest w stanie idealnie oddać wszystkie jego lęki, straty, niepewności i wyzwania przed którymi stoi. To jest o tyle wyjątkowe, że każda z zaprezentowanej galerii postaci wydaje się żywa i nieraz przykładałam osoby, które znam ze swojego życia, do tego, co opisywała w swojej książce Hannah.</p><p>Jest to dla mnie też książka niezwykła i dotykająca bardzo głęboko, dlatego że sama przeżyłam coś podobnego do Elizabeth. Mogę być więc przez to bardzo nieobiektywna w ocenie tej powieści, bo kompletnie utożsamiłam się z jej historią. Kilka razy zdarzyło mi się zapłakać, ale też przez całą historię nie przestałam kibicować głównej bohaterce. Jeśli więc czujecie, że to może być historia, która będzie z wami rezonować, to uzbrójcie się w chusteczki i oczekujcie płaczu.</p><p>Przeczytałam tą książkę właściwie dość szybko, jak na moje tempo czytania, dlatego też wrócę pewnie do niej nieraz, żeby wyłapać wszystkie smaczki i lekcje, które przekazuje w niej Kristin Hannah. Będzie to z pewnością bardzo przyjemny powrót, bo książka napisana jest bardzo dobrze.</p>

<p>“Odległe brzegi” to kolejna książka Kristin Hannah, którą przeczytałam w ostatnim czasie. Mam wrażenie, że widzę pewien wzór w jej twórczości (niektórzy złośliwcy stwierdziliby, że to schematyczność), ale zupełnie nie przeszkadza mi to w czerpaniu przyjemności. Po raz kolejny udało się tej autorce zabrać mnie w niezwykle poruszającą podróż, która wzrusza, bawi i przeraża.</p><p>Życie Elizabeth i Jacksona Shore'a wyglądało idealnie: pobrali się po studiach, wychowali swoje dwie córki i wspierali się od pierwszego dnia. Ale teraz, gdy ich córki są w college'u, powoli się od siebie oddalają. Jackson przyjmuje pracę marzeń, spodziewając się, że Elizabeth po raz kolejny przeprowadzi się na drugi koniec kraju. Aż do momentu, gdy dochodzi do tragedii, która wstrząsa ich dotychczasowym spokojnym życiem. Elizabeth uświadamia sobie, że musi zacząć znowu robić więcej rzeczy dla siebie i swojego szczęścia, szokując męża, przyjaciół i rodzinę. Porzuca swoją dotychczasową rolę i maskę i wybiera się w podróż w głąb siebie, która pozwoli jej na nowo ułożyć swoje życie. Musi tego dokonać - teraz albo nigdy.</p><p>Na początku, wydawało mi się, że ta powieść w ogóle mnie nie zachwyci. Wszystko zaczęło się rozwijać trochę powoli, autorka bardzo mozolnie rysuje całe backstory rodziny Shore &nbsp;i jak dotarli się do punktu, w którym ich znajdujemy. Momentami książka niebywale się dłużyła, zwłaszcza w opisach codzienności. Był ku temu jednak cel - Kristin Hannah wyraźnie starała się oddać monotonność życia głównej bohaterki, by móc później skontrastować to, jak wygląda jej podróż polegająca na zrozumieniu siebie. Gdy następuje wolta wywracająca całą fabułę, czyta się “Odległe brzegi" jak zupełnie inną książkę. Zmienia się nawet sposób prowadzenia historii.</p><p>Przyznam też, że nie spodziewałam się, że mnie ta historia tak poruszy. Rzadko zdarza się, żeby książka, aż tak dobrze oddawała stany emocjonalne, które sama przeżyłam, a Hannah robi to w sposób mistrzowski. Z każdą kolejną książką, co raz bardziej lubię tą autorkę.</p>