O wojownikach Słowian

Nie trzeba kreować specjalnych opowieści ku pokrzepieniu serc, aby podkreślić oryginalność kultury i wojskowości Słowian. Wystarczy przyjrzeć się znakomitym odkryciom archeologicznym i źródłom pisanym, które dostarczają pełnego obrazu ich życia: od heroizmu po zdradę, a także od taktyki po spryt. Dzięki tym materiałom przenosimy się do czasów, gdy pogańskie bagna, pradawne puszcze i umocnione grody stanowiły naturalne otoczenie wczesnośredniowiecznych Słowian. Rozprawiamy się z mitem, że nasi przodkowie wiedli spokojne życie, zajmując się jedynie garncarstwem i używając kamiennych narzędzi. Wręcz przeciwnie, Słowianie doskonale znali sztukę wojny i żelazo nie było im obce.

System drużyn wojennych łączył Ruś, Morawy, Czechy, Polskę i Połabie, gdzie oprócz wojowników jak otrocy, junacy i wiciędze, spotkać można było także znanych z historii wikingów. Jednak, czy to naprawdę jedynie Skandynawowie byli zatrudniani do prowadzenia wojen i kształtowania społeczeństwa? Szybko odkrywamy, że Słowianie sami uczestniczyli w międzynarodowych konfliktach, tworząc różnoetniczne grupy zbrojne. Ukazujemy specyficzne aspekty ich wojskowej strategii, obejmujące piechotę, kawalerię oraz siły morskie, a także śledzimy ich rozwój od VI do XII wieku. W gąszczu lasów czaili się zwiadowcy i sabotażyści, strzelcy wyborowi gotowi byli do oddania precyzyjnych strzałów, piechota formowała zwarte szyki, podczas gdy ciężka kawaleria uderzała na flanki. W miarę potrzeby załogi łodzi przygotowywały się do inwazji, lądując na wybrzeżach.

Książka "O wojownikach Słowian" stanowi wprowadzenie do większej opowieści zawartej w "O broni Słowian. Na wojnie i w kulturze". Dzięki zrozumieniu, jak Słowianie kształtowali swoje armie i toczyli boje, lepiej pojąć można wybory dotyczące ich uzbrojenia.