Nigdy przed mocą nie ugniemy szyi Obóz internowania w Potulicach 1981 do 1982

Podczas stanu wojennego w Polsce powstało 52 obozy internowania, zazwyczaj organizowane w odizolowanych blokach więziennych lub budynkach na terenach wojskowych. Warunki życia w tych miejscach były trudne i surowe: jedzenie pozostawiało wiele do życzenia, a pomieszczenia były zimne i pełne insektów. Około 10 tysięcy ludzi, w większości związanych z ruchem Solidarności, zostało tam umieszczonych. Dzięki swojej determinacji internowani szybko poprawili swoje warunki, zdobywając prawo do spotkań z kapelanem, organizowania edukacyjnych wykładów i prelekcji, a także do widzeń z rodziną i wymiany korespondencji. Nie było to jednak łatwe – w niektórych obozach potrzebne były głodówki i inne formy protestu, by osiągnąć te cele. Pomoc dla internowanych oraz ich rodzin zapewniały podziemne struktury Solidarności i Kościół katolicki.

Sylwia Galij-Skarbińska i Wojciech Polak, opierając się na bogatych źródłach, szczegółowo przedstawiają historię obozu internowania w Potulicach, który mieścił się w dawnej niemieckiej placówce przesiedleńczej, będącej miejscem okrutnych zbrodni, gdzie zginęło 1297 osób, w tym 797 dzieci. Autorzy analizują przyczyny zatrzymywania członków Solidarności, panujące w obozie warunki oraz codzienność internowanych, którzy organizowali pokojowe protesty oraz aktywności związane z edukacją i religią. Osobny rozdział poświęcono działaniom Służby Bezpieczeństwa wobec tych osób. Książka zawiera również listy internowanych, zestawienia obsady cel, a także zdjęcia i kopie dokumentów, wzbogacając tym samym opis tamtych wydarzeń.