Niewinność zagubiona w deszczu

<p>Z Eduardo Mendozą moja przygoda zaczęła się już dawno temu. Nie pamiętam po jaką książkę sięgnąłem jako pierwszą (prawdopodobnie była to któraś część z serii o anonimowym detektywie/damskim fryzjerze), ale pamiętam, że sięgałem wtedy regularnie po kolejne książki hiszpańskiego literata. Pociągał mnie humor znajdujący się w jego książkach, jak i to, że nie były właściwie do niczego innego podobne. Swego czasu był to autor dość nieznany w Polsce, dlatego mogłem szczycić się tym, że jestem jedną z niewielu osób, które poznały się na geniuszu tego pisarza.</p><p>Lata lecą, a ja w tym czasie przeczytałem już wszystkie książki Mendozy. Jeszcze kilka dni temu powiedziałbym, że prawie wszystkie - w układance jego twórczości umykała mi zawsze książka “Niewinność zagubiona w deszczu”, znana również jako “Rok potopu”. Akurat wczoraj ją zakończyłem i to chyba dobra okazja, żeby podzielić się kilkoma słowami na jej temat.</p><p>Fabuła jest dość prosta: zakonnica zakochuje się w bogatym mężczyźnie, który jest lokalnym Cassanovą. To człowiek, który musi posiadać wszystko, co jest w zasięgu jego ręki - nawet serce kobiety, która swoje życie poświęciła Bogu. Siostra Consuelo (bo tak nazywa się zakonnica) z początku nie chce przyjąć do wiadomości swojej pasji do tego mężczyzny - &nbsp;jej priorytetowym celem obecnie jest zbieranie pieniędzy na budowę domu dla starców. Wkrótce jednak rozsądek stanie w cieniu namiętności, a Eduardo Mendoza po raz kolejny dostarcza skandalizującej i arcyciekawej historii, która przełamuje schematy.</p><p>Na początku, jak zacząłem ją czytać, byłam dość rozczarowany. Pomyślałem, że akurat w tej książce Mendoza zupełnie wyprztykał się całkowicie z oryginalności, bo dostajemy początek, który znamy już z setek filmów i książek. To jednak jedynie punkt wyjściowy. W miarę czytania zacząłem dostrzegać co autor miał na myśli, jaka jest prawdziwa wartość historii o zakonnicy, i wcale nie jest to książka, która na początku wydaje się bardzo ckliwa. Później dołącza ponownie humor znany z poprzednich dzieł Mendozy - choć trzeba przyznać, że Hiszpan bardzo ogranicza się w swoich “ekstrawagancjach”. “Niewinność zagubiona w deszczu” to więc powieść nieco inna niż dotychczasowe dzieła tego autora, ale niemniej intryguje i zastanawia. Małe, nieco mniej znane arcydzieło. Warto przeczytać, zarówno jeśli cenicie Eduardo Mendozę, ale także jeśli nienawidzicie jego twórczości.</p>

<p>Od dawna miałam ochotę poznać twórczość Eduardo Mendozy, lecz nigdy nie miałam za bardzo okazji ku temu. Zawsze słyszałam o nim wielkie pochwały - że jest to jeden z najlepszych współczesnych pisarzy, że potrafi pisać bardzo zabawnie i bardzo oryginalnie, że jego książki wejdą do kanonu klasyków współczesnej literatury. Wybrałam się więc do biblioteki i wypożyczyłam pierwszą lepszą powieść hiszpańskiego pisarza. I okej, może pocisną się gromy wobec mnie, że wybrałam powieść, którą wiele osób nie uważa za najlepszą w jego dorobku, ale ja mam te opinie szczerze w nosie, bo osobiście “Niewinność zagubiona w deszczu” bardzo mi się podobała i zachęciła do dalszej przygody z jego książkami.</p><p>Siostra Consuelo nie jest w najlepszej pozycji. Jej zbiórka na dom starców nie cieszy się takim powodzeniem jaki, by sobie życzyła. Jej marzenie o miejscu, w którym starsi ludzie mieliby godne warunki do życia (i umierania) wydaje się, że nigdy nie zostanie spełnione. Popada więc w desperację i podejmuje kroki, o które sama by się nigdy nie posądziła - spróbuje znaleźć osobistego sponsora. Splotem przypadków trafia do lokalnego utracjusza, Casanovy chciałoby się rzec - Augusta Aixela. Rozpoczyna się pomiędzy nimi powolna gra, w której oboje mają inne interesy - zakonnica próbuje uzyskać pieniądze na swój szczytny cel, a rozpustnik Aixel stara się ją uwieść.</p><p>Nie uniknę tego stwierdzenia w tej recenzji - Mendoza wyraźnie chce skandalizować i oburzać swoich czytelników. Oczywiście oburzenie wywołuje sam główny wątek, ale w książce jest mnóstwo scen, przy których osobie o trochę mocniejszej moralności mogą puścić nerwy. Jest w jego celu wyraźnie sprawić, by powieść tą czytało się niekomfortowo, ale przy tym ma on sporo uroku i humoru, który łagodzi to pierwsze wrażenie. Ciekawie się to czyta, bo choć wiele książek czytałam już takich, które próbowały skandalizować, to jedynie Mendoza był w stanie zrobić to z taką finezją i gracją. Podobał mi się też styl pisania, który jest równie unikalny co historia tu pokazana. To wszystko sprawiło, że “Niewinność zagubiona w deszczu” była jedną z najciekawszych lektur, jakie przeczytałam w ostatnich miesiącach i tak jak wspomniałam na początku - jest to dopiero początek mojej przygody z tym autorem.</p>