(Nie)pamięć

<p>„Nie(pamięć)” autorstwa Marca Levy'ego to jedna z tych książek, które sprawiają, że kwestionujesz własną niewiarę - a jednak w jakiś sposób nie jesteś w stanie jej odłożyć. Przeczytałem sporo powieści Levy'ego i chociaż zawsze podobała mi się jego wyjątkowa mieszanka romansu i humoru, ta zabrała mnie na przejażdżkę, która była zarówno całkowicie nieprawdopodobna, jak i głęboko wciągająca.</p><p>Historia obraca się wokół trzech studentów neurobiologii - Luke'a, Josha i Hope - którzy są nie tylko przyjaciółmi, ale intelektualnymi towarzyszami, przesuwającymi granice tego, co jest możliwe w ich dziedzinie. Ich koleżeństwo jest jednym z najważniejszych elementów powieści. Można poczuć ich pasję do nauki, a ich dyskusje na temat świadomości, pamięci i potencjału ludzkiego umysłu są naprawdę prowokujące do myślenia. Autor wykonuje godną pochwały pracę, wplatając koncepcje naukowe bez przytłaczania czytelnika, dzięki czemu książka jest przystępna nawet dla tych z nas, którzy nie są dobrze zorientowani w neurobiologii. Sercem powieści jest jednak relacja między Joshem i Hope. To, co zaczyna się jako przyjaźń między tą trójką, szybko ewoluuje w coś głębszego między Joshem i Hope, a ich historia miłosna jest intensywna. Kibicowałem im od samego początku, mimo że wiedziałem - bo to w końcu Marc Levy - że ich podróż nie będzie łatwa.</p><p>I wtedy następuje zwrot akcji: u Hope zostaje zdiagnozowany guz mózgu. Jest to zwrot akcji, który mógłby łatwo przerodzić się w melodramat, ale Levy radzi sobie z nim z zaskakującą powściągliwością. Owszem, historia staje się emocjonalna - jak mogłoby być inaczej, skoro stawka jest tak wysoka - ale nigdy nie ma wrażenia, że manipuluje emocjami czytelnika. Zamiast tego diagnoza służy bohaterom jako katalizator do zbadania niektórych z głównych tematów powieści: kruchości życia, siły miłości i pytania, co tak naprawdę oznacza bycie żywym.</p><p>W tym miejscu powieść przekracza granice wiarygodności. Eksperymenty neurobiologiczne trio, które zaczynają się jako ćwiczenia akademickie, nagle nabierają znacznie bardziej osobistego znaczenia. Nie zdradzając zbyt wiele, powiedzmy tylko, że na pierwszy plan wysuwa się idea transferu ludzkiej świadomości. Jest to koncepcja, która była już wcześniej eksplorowana w science fiction, ale podejście Levy'ego jest odświeżająco ugruntowane w emocjach i relacjach jego bohaterów. Mimo to były momenty, w których musiałem świadomie zawiesić swoją niewiarę i po prostu wybrać się na przejażdżkę. Fabuła wymaga wiele od czytelnika pod względem wiarygodności. Pomysł, że trzech studentów może opracować przełomową technologię, która potencjalnie może uratować życie, jest, delikatnie mówiąc, naciągany. Marc Levy potrafi jednak sprawić, że zależy nam na jego bohaterach tak bardzo, że jesteśmy skłonni przeoczyć nieprawdopodobieństwa. Chcesz, aby im się udało i chcesz wierzyć, że miłość i nauka mogą pokonać wszystko.</p><p>Choroba Hope wydobywa z bohaterów to, co najlepsze, zwłaszcza z Josha. Jego desperacja, by ją uratować, jest namacalna, a jego gotowość do przekraczania granic etycznych w imię miłości jest zarówno godna podziwu, jak i przerażająca. Jest tu wiele moralnej szarej strefy, a Levy nie stroni od jej odkrywania. Co byś zrobił, gdybyś miał szansę uratować osobę, którą kochasz, nawet jeśli oznaczałoby to zabawę w Boga? To pytanie dręczy bohaterów, a co za tym idzie, także czytelnika.</p><p>Jedną z rzeczy, która uderzyła mnie podczas lektury „Nie(pamięci)”, jest to, jak bardzo przypominała mi ona wcześniejsze prace Marca Levy'ego. Istnieje pewna formuła, której się trzyma - niemożliwa miłość, wysoka stawka, szczypta kaprysu - a mimo to nie czuje się zmęczony ani powtarzalny. Jeśli już, to pocieszające jest to, że wiesz, w co się pakujesz, gdy bierzesz do ręki jedną z jego książek. Wiesz, że zostaniesz poproszony o uwierzenie w niewiarygodne, o kibicowanie bohaterom, którzy stają w obliczu niemożliwych przeciwności losu, i o uronienie łzy lub dwóch po drodze.</p><p>Ale chociaż fabuła i postacie są wciągające, nie powiedziałbym, że jest to najlepsze dzieło Levy'ego. Są momenty, w których tempo się nie zgadza, szczególnie w połowie książki. Przejście od akademickich żarcików do stawek o życie lub śmierć dzieje się nieco zbyt szybko jak na mój gust i były chwile, kiedy chciałem, aby powieść zwolniła i pozwoliła bohaterom - i czytelnikowi - trochę odetchnąć.</p><p>Podsumowując, „Nie(pamięć)” to książka, która wymaga pozostawienia sceptycyzmu za drzwiami. To opowieść o miłości i stracie, o sile przyjaźni i o tym, jak wiele jesteśmy w stanie zrobić, by ocalić ludzi, na których nam zależy.&nbsp;</p>