Nieodnaleziona

To nie będzie krótka recenzja, lista zarzutów jakie stawiam przed Remigiuszem Mrozem jest długa, i tylko dlatego, że nie ma w kodeksie karnym artykułu penalizującego zmarnowany potencjał książki, autor może spać spokojnie! Przechodząc do rzeczy, Remigiusz Mróz jest dla mnie jakimś niepojętym fenomenem na rynku wydawniczym. Nie bardzo wiem dlaczego. Chłopina pisze wprawdzie dość schematycznie, ale czyta się szybko. Akcja, bohaterowie, intryga są sztampowe. Rozumiem, że są czytelnicy, którzy to kupią. Ja do nich nie należę. Nudzą mnie schematy. Mogłabym to jeszcze przełknąć, gdyby nie jeden tyci szczegół. U Mroza na próżno szukać logiki. Sensowne wyjaśnienie? A co to? Przecież czytelnik żąda szybkiego, naładowanego zwrotami akcji, czytadła. Jeśli to otrzyma, będzie zadowolony. Otóż, nie. Nie mogę przymknąć oczu na fabularne zgrzyty w postaci nieprawdopodobnych zdarzeń. Czy kobieta po kilkugodzinnym maltretowaniu, torturowaniu przez męża (m. in rzucił ją na drzwi tarasowe), która krwawi i ma liczne obrażenia jest w stanie usiąść za kierownicą? Zdaniem Remigiusza Mroza jak najbardziej. Chlapnie troszkę winka, adrenalina swoje zrobi, a bohaterka do samochodu i niech prowadzi. Nie wspominając już o innych zupełnie niewytłumaczalnych poczynaniach bohaterów... Zostawiam jednak dziurawą jak szwajcarski ser fabułę i przechodzę do redakcji. To mój konik, jeśli chodzi o książki Remigiusza Mroza. Redaktor spędza nad tymi książkami chyba jeszcze mniej czasu niż sam autor. Przykładowo "Bezinteresowności było w tym tyle, ile słodyczy w papryczkach jalapeno". Wyborne. Albo to: "Przerażała mnie ta myśl. Kazała mi bowiem sądzić, że Robert jest gotów usunąć mnie z równania, które tworzył, by bilans był dodatni". Też ładne. Konkurencję (całkiem sporą) zdeklasował ten fragment: "Próchnica mojego życia rozpoczęła się o wiele wcześniej, ale to właśnie ta ostatnia porcja była decydująca". Reasumując, nawet literatura spod znaku “guilty pleasure” powinna trzymać jakiś poziom, wiecie: to w końcu nadal literatura! Czyli winna ona nieść ze sobą jakaś wartość, walor edukacyjny, słowa i zdania, które zostają w czytelniku i przytoczone w odpowiednim czasie i miejscu pozwala lepiej zrozumieć rzeczywistość. A tu? Nazwanie tej książki grafomanią byłoby nadużyciem, wszak mnóstwo osób znajduje w książkach Mroza alternatywę dla wieczorów nad serialami, czyli dobrze! I teraz pytanie, kto komu jest bardziej potrzebny: Remigiusz Mróz czytelnikom, czy czytelnicy Remigiuszowi Mrozowi? Na to pytanie w pierwszej kolejności odpowiedzieć powinien sobie autor, ciężko jechać na picu całe życie, zwłaszcza gdy do wyboru ma się Cobena czy Kinga wśród dreszczowców, albo chociażby Nesbo. “Nieodnaleziona” to dla mnie trzy gwiazdki +, czyli przeciętny poziom, przeciętnego autora, przy którego książce można się bawić po japońsku, czyli jako - tako.

Zwykle przymykam oko na błędy korektorskie w książkach, ale tutaj są one na każdej stronie. W pewnym momencie miałam problemy z sensem niektórych zdań, szukając sensu tam…. gdzie go wcale nie było. Mam świadomośc, ze autor wydaje sporo książek co roku, ale ich redakcją powinna zajmować się fachowcy, inaczej tempo to będzie oznaczać równię pochyłą bez okoliczności łagodzących. Jestem osobą bardzo chaotyczną, ale w literaturze jestem cholernie uporządkowana. Tak kochani... Lubię, gdy czytam serię, jedną ksiązkę za druga i wszystko układa mi sie w jedna całość. Na początku myślałam, że to samodzielna powieść, ale wkrótce po rozpoczęciu czytania sprawdziłam i dowiedziałam się, że będzie sequel, co bardzo mnie zdenerwowało. Teraz, po przeczytaniu ostatniej strony, mam wrażenie, że druga książka jest niepotrzebna, ale wciąż mam nadzieję, że zostanie wydana i oczywiście ją przeczytam... Skłamałabym, gdybym powiedziała, że historia była zupełnie niesatysfakcjonująca, ale faktem jest, że gdzieś do połowy, nawet bardziej, nuda nie dawała mi spokoju. Większość bohaterów była mi zupełnie obojętna. Sceny z Cassandrą i Robertem (nie będę spoilerować) były zbyt nienaturalne. Zakończenie, poza tym, strasznie mi się podobało! Znacie to uczucie, gdy książka w sumie wam się podobała, ale czujecie niedosyt i macie świadomość, że ukryty między słowami potencjał nie został wykorzystany? Jeśli nie znacie, to po przeczytaniu “Nieodnalezionej” poznacie;-)