Nieludzka ziemia w oczach dziecka

31 sierpnia 1939 roku, wieczorem, rodzina Cisków – Stanisław, Aniela oraz ich dzieci, kilkuletnia Bronia i niespełna roczny Andrzej – wprowadziła się do nowo wybudowanego domu w kolonii Daszyńskiego w Pszczynie. Następnego dnia dom opustoszał, ponieważ wojna zmusiła ich do ucieczki, wypędzając, podobnie jak tysiące innych, na obcą ziemię.

Książka ta przedstawia niezwykłe losy jednej z wielu polskich rodzin, które zostały deportowane w głąb Związku Radzieckiego. Opowieść o życiu Andrzeja Ciska, ukazana z perspektywy dziecka, odsłania szokującą codzienność pełną grozy. Literacka relacja wzbogacona jest o opis trudnych doświadczeń ojca, który przetrwał łagry, oraz historii zesłańców aż po współczesność. To opowieść o wyjątkowych ludziach.

Andrzej Marceli Cisek, deportowany wraz z rodziną na Ural podczas wojny, z wykształcenia jest inżynierem elektroniki medycznej. Kształcił się na Uniwersytecie i Politechnice Warszawskiej oraz w New York Polytechnic Institute. W 1972 roku zdecydował się nie wracać do PRL z powodów politycznych, osiedlając się w USA po pobycie we Włoszech i Francji. Tam, po pięciu latach, spotkał się z rodziną. Razem z Danutą, swoją żoną, prowadzili dom otwarty dla opozycjonistów niepodległościowych oraz działali w Instytucie Piłsudskiego w Nowym Jorku. Po śmierci Jerzego Łojka, bliskiego przyjaciela i historyka, ustanowili nagrodę jego imienia. Andrzej był założycielem i pierwszym koordynatorem organizacji Americans for Independent Poland. Danuta przez dekadę pracowała jako Global Marketing Director w dużym wydawnictwie amerykańskim i była wiceprezesem Instytutu Piłsudskiego. W 2000 roku powrócili do Polski, podczas gdy ich synowie z wnukami pozostali w USA i Kanadzie.

Andrzej Cisek jest autorem wielu wspomnień i esejów historycznych, w tym książki „Kłamstwa Bastylii”, która podejmuje próbę demitologizacji dziejów Wielkiej Rewolucji Francuskiej.