Nie wierzcie jej

Mój rozbrat z literatura trwał niepokojąco długo - w czasie pandemii czytałam mnóstwo książek, a ten roku, pierwszy wolny od ograniczeń pandemicznych mocno obudził we mnie pragnienie podroży i zwiedzania nowych miejsc, chodzenia do restauracji i szaleństwa na koncertach ? Niedawno jednak rozmawiałam z przyjaciółka, która jest prawdziwym molem książkowym - czyta wszystko, nawet instrukcję obsługi ładowanego na USB blendera! Dacie wiarę? Ma to swoje jasne i ciemne strony, czasem bowiem potrafi przez dwie godziny opowiadać o książkach i czuje, że jestem bliska szaleństwa, a czasami podrzuci mi tytuł do czytania na który sama pewnie nigdy bym nie wpadła, a który zostawia we mnie ślad tęsknoty za czasami, gdy czytałam równie dużo co moja psiapsi! Wspominam o niej, bo właśnie przy okazji jednej z ostatnich rozmów wspomniała o książce “Nie wierzcie jej”, a jej opinia plus ciekawy tytuł zainspirowały mnie do kilku popołudniowych dni spędzonych nad ta powieścią - czy było warto? Już spieszę wam z odpowiedzią!  

Sprawa zagniecie Toma Packhama wydaje się szczególnie intrygująca - dwie bliskie mu kobiety kłamią, a oficerowie prowadzący śledztwo mają tego świadomość, nie jasne są jednak motywy oraz geneza konfliktu między Lucy i i Mary, oraz ich związku z samym zaginięciem ich brata i męża. Jak głęboko ukryta jest prawda i jak bardzo trzeba będzie sobie pobrudzić ręce, aby do niej dotrzeć? 

“Nie wierzcie jej” to thriller od Jane Heafield, autorka tworzy przemyślaną intrygę, wodząc czytelnika za nos, co rusz podrzucając mu mylne tropy, nie dając przy tym oderwać się od książki aż do jej ostatniej strony! Do sięgnięcia po tę książkę skłonił mnie jej opis, widoczny na okładce - cenie sobie gatunek sensacji czy thrillerów, zwłaszcza tych psychologicznych, rzadko jednak mam okazję poznać opowiedzianą w książce historię z perspektywy.... kłamcy! Tak moi mili, narratorem w tej powieści jest osoba, o której wiemy, że nie mówi prawdy, nie znamy jednak powodów, dla których tak czyni, a ich odkrycie stanowi klucz do odpowiedzi na pytanie: co naprawdę stało się z Tomem?  

Jane Heafield nie była mi do tej pory szczególnie znana ze swoich osiągnięć literackich: debiutowała ledwie dwa lata temu, w 2020 roku, a jednak ma już na koncie cztery powieści, niniejsza recenzja dotyczy jednej z nich - “Nie wierzcie jej” to thriller psychologiczny w najlepszym wydaniu, przedstawiający intrygę pełna kłamstw, manipulacji oraz wzajemnej, skrywanej od lat nienawiści. Brzmi intrygująco, nieprawdaż?  

Sama opowieść zaczyna się, tak, jak proponował Alfred Hitchcock - od mocnego uderzenia, a później jest tylko.... jeszcze mocniej ? Tom, mąż Lucy, wybiera się wraz z żoną na spacer do lasu, pozornie zwykły dzień przynosi jednak fatalne konsekwencje - małżonkowie od jakiegoś już czasu nie potrafili się ze sobą dogadać, nie byli też wrażliwi na własne potrzeby – ich drogi wydają się rozchodzić, a po latach namiętności i czułego patrzenia sobie w oczy niewiele zostało. Podobał mi się wybór autorki w przedmiocie scenerii będącej tłem dla opisanych wyżej wydarzeń: weekend spędzony w domu otoczonym lasami, strumykami, pełno wokół dzikich zwierząt, brak jednak jakichkolwiek świadków, a biorąc pod uwagę bieg wydarzeń, zwiastuje to mroczną intrygę i taką właśnie otrzymujemy na kartach “Nie wierzcie jej. Lucy twierdzi, że jej mąż nie wrócił z spaceru po lesie, nie dawał też w międzyczasie żadnych znaków życia. Inne zdanie na ten temat ma siostra zagonowego, Mary – kobieta uważa, że jej szwagierka kłamie, widzi w niej również sprawczynię zaginięcia swojego brata, wskazuje nawet iż został on przez nią zamordowany, nie ma jednak żadnych dowodów, które uprawdopodobniłyby taka wersje wydarzeń w oczach prowadzonych śledztwo policjantów. Rusza więc policyjne śledztwo zakrojone na wielką skalę, a na jego kolejnych etapach uwypuklają się kolejne intrygi, kłamstwa i manipulacje po jakie obie kobiety sięgają, aby osiągnąć swoje cele. Jakie to cele? Na to pytanie odpowiedź przynosi powieść Heafield, i czyni to na sam jej koniec, co jest w mojej ocenie cecha właściwa dla każdego porządnego thrillera ?  

 
Wspominałam wyżej o Alfredzie Hitchcocku i mam nieodparte wrażenie, że ten wielki reżyser byłby zainteresowany ekranizacją dzieła Jane Heafield, bowiem już od pierwszych stron otrzymujemy prawdziwa jazdę bez trzymanki: nie ma tu miejsca na rozgrzewkę, nie ma tu miejsca na odłożenie książki i pójście po herbatę - lepiej zapnijcie pasy przed otworzeniem tej książki ? Krótko mówiąc, autorka łapie czytelnika za gardło i nie puszcza, dopóki nie odkryjemy prawdy o zaginięciu Toma! Sama konstrukcja książki bardzo mi się podobała - otrzymujemy niejako dwie perspektywy na opowiedzianą historię, obie są pierwszoosobowe – pierwsza z punktu widzenia Lucy, a druga z perspektywy jej szwagierki, Mary. Oba te punkty widzenia są skrajnie różne od siebie, podszyte wzajemnymi animozjami, które nawarstwiły się przez kolejne lata związku małżeńskiego między Lucy i Tomem. Sprawę komplikuje fakt, że obie bohaterki mają złożone, skomplikowane typy osobowości, obie są skłonne do kłamstw i manipulacji, śledzimy wiec na kartach powieści czyniony przez autorkę z rozmachem opis ich przeżyć wewnętrznych, i wierzcie mi: co jakiś czas miałam ochotę jedna i druga wysłać na terapię do mojego psychiatry, wydaje się bowiem ze maja wiele nieprzepracowanych spraw z przeszłości, a jedna rzuca się szczególnie w oczy: wzajemna niechęć, wręcz nienawiść do siebie, i wydaje się to jedyną prawdziwą rzeczą w jaką czytelnik może w tej książce wierzyć ?  

Powieść w mojej opinii ma charakter thrillera psychologicznego – warunkuje to szereg konsekwencji, takich jak brak szalonych zwrotów akcji, rozgrywka toczy się miedzy dwiema kobietami, z których każda wskazuje na swoje racje, trafnie je argumentując, śledzi jednak prowadza śledztwo cierpliwie, a kolejne dni przynoszą nowe rewelacje w sprawie, raz rzucające większa wiarygodność na Lucy, innym razem znów szala przechyla się na korzyść Mary – czytając powieść miałam prawdziwy Misz-masz w głowie, sama jestem kobieta i wiem, i ze mogę mieć miliony w głowie w sytuacjach stresowych, jednak w przypadku wyżej wspomnianych bohaterek dzieje się to z rozmachem właściwym dla dobrej książki trzymającej w napięciu, ilość wskazówek jest dawkowana przez autorkę w sposób przemyślany, nie spieszny, zupełnie jak by napisała tę książkę aby dać przyjemność czytelnikowi z rozgrywki miedzy mrocznymi umysłami dwóch kobiet.... ciekawe co na to panowie? Dla nich książka może mieć walor edukacyjny, wszak mówi się, że kobiety bywają bardziej przebiegłe i mściwe niż Panowie.... ?  

Na koniec dodam, że zorientowałam się kto kłamie w tej powieści dopiero pod sam koniec, stąd tez uznałam, że napisanie tej recenzji może wywołać małą dyskusję na stronie skopszopu, a jestem bardzo ciekawa wrażeń innych czytelników. Jako że książka “Nie wierzcie jej” została napisana niedawno i jest świeżą pozycją na rodzimym rynku literackim, chętnie poznam wasze opinie i dowiem się, na jakim etapie powieści odkryliście prawdę o Lucy, Mary i Tomie! ? Doskonalą lektura na wakacyjne dni, ale wyobrażam sobie, że również latem czy jesienią dobrze będzie po nią sięgnąć, jeśli tylko oczekujecie rozrywki w mrocznym klimacie, historii opisanej na kolejnych stronach, uciekających pod palcami ciekawego zakończenia tej opowieści, czytelnika.... ?  

Wraz z wiekiem, kolejnymi przeczytanymi książkami rosną tez moje oczekiwania wobec literatury – czasy się zmieniły, dziś wybór również w zakresie książek jest ogromny, nie zawsze jednak idzie to w parze z ich jakością. Inaczej mówiąc, trudno trafić na książkę, która zostawi w czytelniku ślad, skłoni do refleksji trwającej dłużej niż jeden wieczór - dotyczy to zwłaszcza thrillerów! Wiem co mówię, to mój ulubiony gatunek, znam zasady nim rządzące i mam świadomość, że współczesne powieści, wzorowane często na mistrzach gatunku: Cobenie czy Kingu powielają pewne schematy i wynikające z nich trendy – jest to zresztą szersza obserwacja, wykraczająca dalece poza sam gatunek thrillerów. Dobrym przykładem jest tu również gatunek fantasty, gdzie utarte na przestrzeni kolejnych dekad ścieżki wydeptane przez J.R.R. Tolkiena czy R.R Martina z mniejszym lub większym powodzeniem stanowią inspiracją dla innych twórców, odważnie czerpiąc z najbardziej znanych dzieł twórców, takich jak Władca Pierścieni czy Gra o Tron.  
 
A jednak trwające wakacje to czas, który skłonił mnie do poszukiwań - popołudnia spędzane na balkonie w betonowym mieście wymagają dobrej lektury, aby do reszty nie oszaleć, kiedy świat stanął na głowie i wydaje się zmieniać każdego dnia, historia przyspieszyła i tylko literatura może nas uratować! ? Moim najnowszym odkryciem jest powieść autorstwa Jane Heafield pod tytułem “Nie wierzcie jej”! Czy warto po nią sięgnąć? Powieść mnie zachwyciła, dość powiedzieć, że ukończyłam ją w minionym tygodniu, a wciąż o niej myślę, bohaterowie wydają się być nadal żywi w mojej wyobraźni i stąd też uznałam, że warto będzie podzielić się z wami moimi wrażeniami ?  

Historia opisana w powieści “Nie wierzcie jej” dotyczy pewnego małżeństwa, które po kolejnych latach spędzonych ze sobą, pełnych miłości, wzajemnego zrozumienia i szacunku, przeżywa kryzys – dwoje ludzi wcześniej idących razem przez życie, nagle zaczyna się od siebie oddalać - wcześniej mówione czułe słówka zastępuje wzajemna irytacja, namiętność ustępuje na rzecz wrogości, a wspólnie spędzany czas wcześniej – rzecz naturalna dla małżonków, nagle wydaje się koszmarem nie dającym się pogodzić z ich rosnącą niechęcią do siebie. Może to dobre miejsce, aby wyjaśnić, że doskonale rozumiem opisaną w powieści sytuację, sama przechodziłam przez podobne doświadczenia w czasie pandemii, może to znak czasów, że kiedy wkrada się rutyna i nuda w związku, ludzie z czasem przyjmują ją za coś oczywistego, uznają to za naturalny bieg rzeczy. Kiedyś myślałam podobnie, dziś jednak wydaje mi się, że o ile rutyna może mieć dobre strony, daje bowiem poczucie stabilizacji, o tyle brak większych chęci, aby od czasu do czasu ją przerwać jest dokładnie tym, co zabija uczucia między dwojgiem ludzi. Jak widać, tematy poruszone w powieści są aktualne dla naszych czasów i z pewnością miało to wpływ na mój odbiór prezentowanych przez Jane Hearfield treści ?  

Wracając jednak do samej powieści “Nie wierzcie jej” - wspomniane wyżej małżeństwo to Lucy i Tom – para naszych bohaterów wędruje przez las, a podróż ta kończy się wielką kłótnią - Lucy wraca wkrótce do domu, a jej mąż nie wraca.... Mijają kolejne godziny, Tom nie daje żadnych oznak życia, Lucy postanawia poinformować o tym fakcie ograny ścigania i tu zaczyna się najlepsza historia, bowiem na pierwszym planie wyłania się siostra Toma, Mary: nie przyjmuje ona wyjaśnień złożonych przez Lucy, nie daje wiary jej tłumaczeniom związanych z kryzysem w małżeństwie i przypisaniu winie Toma, który w jej ocenie zostawił ją dla innej kobiety. Mary wysuwa oskarżenia w przedmiocie szwagierki, przypisując jej sprawstwo zagniecie brata, sugerując również policji, że mogło dojść do zaplanowanego przez Lucy morderstwa. Nie ma jednak na to dowodów, jednak zauważa spora niekonsekwencję w przedstawionej przez Lucy wersji wydarzeń, policja również to dostrzega, jednak sprawa wydaje się szczególnie skomplikowana z uwagi na brak świadków....  

Nie powiem nic więcej o samej fabule, moim zdaniem jest ona najmocniejszym punktem tej powieści: zawiła intryga, mroczne tajemnice, ciekawi bohaterowie o skomplikowanej i złożonej psychice, wszystko to stanowi o dobrym thrillerze, i każdy z wyżej wymienionych elementów jest widoczny w książce “Nie wierzcie jej”. Na uwagę zasługuje szczególnie relacja między dwoma głównymi bohaterkami tej powieści: zarówno Lucy jak i Mery to kobiety bardzo charakterne, między nimi toczy się prawdziwe zimna wojna, kolejne wysuwane, wzajemne oskarżenia skutecznie mylą tropy w oczach czytelnika, wielokrotnie czułam się zwodzona za nos przez Jane Hearfield, autorka bowiem napisała powieść, która rzuca wyzwanie czytelnikowi, wymaga od niego łączenia faktów, zastanowienia się nad motywami morderstwa, choć nie jest przesądzone, że takowe w ogóle miało miejsce - długi czas sprawa ta pozostaje otwarta, co z pewnością doceni każdy miłośnik gatunku mocnych thrillerów! Pikanterii dodaje fakt, że gra toczy się między wspomnianymi wyżej kobietami, i dość szybko można się zorientować, że obie kłamią, stąd tytuł książki “Nie wierzcie jej” przez dłuższy czas spędzony nad tą książką budził moją ciekawość, nie wiedziałam bowiem do której z przedstawionych bohaterek się odnosi!  
 
“Nie wierzcie jej” to w mojej ocenie thriller inny niż inne: wielość zagadek jakie prowadza do rozwiązania sprawy zaginięcia Toma jest wprost oszałamiająca, wyobraźcie sobie, że bierzecie udział w przesłuchaniu: podejrzany kłamie, wiecie o tym, bo prawda ukryta jest między słowami: ton głosu, nerwowe zachowanie, brak spójności w składanych wyjaśnieniach czy w końcu wyraźne oznaki w mowie ciała utwierdzają was w przekonaniu, że coś tu nie gra. A jednak sprawa nie posuwa się do przodu, bo zarówno żona jak i siostra zaginionego mężczyzny otwarcie kłamią i są zwrócone przeciwko sobie. Taka właśnie jest powieść “Nie wierzcie jej” - nie sposób ocenić, kto w tej historii odgrywa rolę czarnego charakteru, chyba że uwielbiacie thrillery i sami poszukacie odpowiedzi na jego ostatnich stronach!  
 
Reasumując, jeśli szukacie dobrej lektury na wakacje, to lepiej nie mogliście trafić - przemyślana zagadka, mocna intryga, dwie kobiety zwrócone przeciw sobie, a między nimi mężczyzna - mąż i brat, to naprawdę działa! Powieść polecam, tym bardziej że nie znając do tej pory twórczości Jane Hearfield, nie miałam świadomości z jaka lekkością prowadzi narracje, jak przyjemnie i szybko czyta się kolejne słowa ukryte między stronami, to idealna powieść, aby się odmóżdzyć, zapomnieć o świecie i dać jednocześnie wciągnąć w historię kryminalną, która swój początek ma na spacerze w lesie.... sama mam las za oknem i od czasu, gdy przeczytałam tę powieść wracam z niego za każdym razem jeszcze przed zmrokiem ?