Nie igraj ze mną

<p>Od dawna jestem fanką książek Sylvii Day i „Nie igraj ze mną” nie zawiodło moich oczekiwań. Jeśli śledziliście serię „Georgian” rozpoznasz Simona Quinna, najemnika, którego urok i łobuzerska natura sprawiły, że stał się ulubieńcem od czasu jego wcześniejszych występów. Kiedy więc sięgnęłam po książkę, byłam podekscytowana, że w końcu będę mogła zagłębić się w historię Simona - i wow, udało mi się to na wielu frontach.</p><p>Fabuła książki koncentruje się wokół powrotu Simona do Paryża z nadzieją na spokojniejsze, bardziej stabilne życie. Ale, w prawdziwym stylu Sylvii Day, sprawy szybko przybierają obrót. Zamiast upragnionego spokoju, Simon otrzymuje zadanie wykonania ostatniej misji z udziałem Lysette Rousseau, tajemniczej, śmiertelnej zabójczyni o reputacji bezwzględnej. Wkrótce jednak Simon zdaje sobie sprawę, że jego atrakcją nie jest zimna, wyrachowana Lysette, ale jej siostra bliźniaczka, Lynette, która jest całkowitym przeciwieństwem zarówno temperamentu, jak i osobowości. Ten zwrot akcji, w którym serce Simona przyciąga Lynette, a nie bardziej niesławna Lysette, dodaje intrygującą warstwę do historii. Tajemnice z przeszłości zaczynają wychodzić na powierzchnię, sprawiając, że Simon ponownie rozważa swoje priorytety i kwestionuje wszystko, co myślał, że wie.</p><p>Jednym z wyróżniających się aspektów tej książki jest sam Simon Quinn. W poprzednich częściach był postacią poboczną, ale cieszę się, że Sylvia Day dała mu własne światło reflektorów. Simon jest elegancki, inteligentny i niesamowicie uzdolniony w tym, co robi - zarówno pod względem pracy jako najemnik, jak i uwodzenia. Ale to, co czyni go tak fascynującym bohaterem, to fakt, że pod jego spokojną i dopracowaną powierzchownością zmaga się z własnymi słabościami. Simon może mieć wygląd i bogactwo, ale brakuje mu poczucia prawdziwej przynależności lub pochodzenia rodzinnego, co zawsze sprawiało, że czuł się nieco oderwany. Ta wewnętrzna walka, w połączeniu z jego rosnącym uczuciem do Lynette, czyni go bardziej wiarygodnym niż typowy samiec alfa.</p><p>Lynette, jako miłosne zainteresowanie Simona, również była miłą niespodzianką. Podczas gdy jej siostra Lysette jest przedstawiana jako niebezpieczna i zimna, Lynette jest wszystkim tym, czym Lysette nie jest - delikatna, ciepła i ujmująca. Jednak pomimo swojej słodyczy, Lynette nie jest popychadłem. Doceniłam to, że Day napisała ją z kręgosłupem, dając jej wystarczająco dużo siły i odwagi, by stanąć w swojej obronie, zwłaszcza w świecie pełnym tajemnic, niebezpieczeństw i intryg. Jej relacja z Simonem jest naturalna, mimo że buduje się szybko w kontekście fabuły powieści. Chemia między nimi jest wyczuwalna od ich pierwszego spotkania i kibicowałam im obojgu, aby pokonali przeszkody stojące im na drodze.</p><p>Zaskoczyło mnie jednak to, że „Nie igraj ze mną” nie skupia się tak bardzo na seksie, jak niektóre inne dzieła Sylvii Day. Nie zrozumcie mnie źle - wciąż jest tu mnóstwo ciepła i zmysłowości. Ale w porównaniu do poprzednich tomów serii, ten kładzie znacznie większy nacisk na fabułę, rozwijające się relacje i tajemnice, które się rozwijają. Myślę, że ta równowaga zadziałała na korzyść książki, ponieważ pozwoliła historii rozwinąć się poza fizyczne przyciąganie i seks. Jest tu prawdziwa emocjonalna więź, a obserwowanie rosnących uczuć Simona i Lynette było tak samo satysfakcjonujące, jak gorące chwile między nimi.</p><p>Tempo jest jednak tym, z czym miałam kilka problemów. Jest to krótsza książka (około 300 stron), ale wydaje się, że stara się dużo upakować w tej ograniczonej przestrzeni. Pojawiają się liczne wątki poboczne i postacie poboczne, a momentami miałam wrażenie, że jestem przenoszona z jednej sceny do drugiej z zawrotną prędkością. Często miałem ochotę na nieco więcej czasu, aby w pełni pochłonąć wydarzenia lub zagłębić się w historie bohaterów. Zwłaszcza z tak bogatą obsadą postaci - jak bliźniacza dynamika między Lysette i Lynette lub szersze spiski rozwijające się wokół Simona - żałowałam, że książka nie poświęciła trochę więcej czasu na bardziej szczegółowe zbadanie tych wątków. Wszechwiedzący narrator również sprawił, że czasami trudno było śledzić akcję, ponieważ często przeskakujemy między perspektywami, ale nadal podobała mi się ogólna jazda.</p><p>Jedną z rzeczy, w których Day przoduje, jest wplatanie intryg i suspensu w swoje romanse, a „Nie igraj ze mną” nie jest wyjątkiem. Pod powierzchnią kryje się wiele politycznych intryg, szpiegostwa i niebezpieczeństw. Zaangażowanie Simona w mroczny świat międzynarodowych tajemnic jest fascynujące, a dodatkowa tajemnica otaczająca prawdziwe intencje Lysette i Lynette trzymała mnie w napięciu. Dynamika „komu można zaufać?” sprawia, że historia jest o wiele bardziej wciągająca, a Day wykonuje świetną robotę, zmuszając cię do odgadnięcia motywacji każdej postaci.</p><p>To powiedziawszy, książka ma swoje wady. Jak wspomniałam wcześniej, szybkie tempo czasami działa na jej niekorzyść. Ważne punkty fabuły, takie jak odkrycie pewnych tajemnic przez Simona lub jego rosnąca więź z Lynette, są rozwiązywane trochę zbyt szybko, jak na mój gust. Wolałabym trochę więcej powolnego wypalania - zwłaszcza jeśli chodzi o uświadomienie sobie przez Simona, że się zakochuje. Chemia jest obecna, ale emocjonalna głębia między nimi mogłaby być dalej eksplorowana przy większej ilości czasu.</p><p>Pomimo tych drobnych wad, „Nie igraj ze mną” jest nadal solidnym dodatkiem do tej serii Sylvii Day. Jest pełna pasji, intryg i złożonych postaci, a ja uwielbiałam patrzeć, jak historia Simona ożywa. To postać, która intrygowała mnie od jakiegoś czasu, a Day nie zawiodła mnie swoim portretem.&nbsp;</p>