Nauka Freuda w epoce Sein und Zeit

Andrzej Leder, urodzony w 1960 roku, z wykształceniem filozoficznym i psychiatrycznym, stworzył nowatorską analizę twórczości Freuda, która wprowadza świeże spojrzenie w polską humanistykę. Jego podejście zakłada oderwanie Freuda od tradycyjnych interpretacji filozoficznych oraz nawet samej postaci Freuda, umożliwiając nowe spojrzenie na jego dzieło w kontekście „epoki Sein und Zeit”, którą Jacques Derrida uważa za aktualną do dziś. Leder przedstawia Freuda w kontekście dekad takich myślicieli jak Lacan, Ricouer, Derrida, Levinas i Foucault.

Według Ledera, Freud jest zwykle interpretowany w ramach klasycznych podziałów takich jak natura-kultura, materia-duch, czy ciało-psychika. Jednak jego praca nie pasuje ani do nowożytnej filozofii, ani jedynie do klinicznej perspektywy. Proponuje on, aby Freuda odczytywać, zaczynając od „zwrotu metafizycznego” zawartego w Heideggerowskim „Byciu i czasie” (1927). Transcendentalne ujęcie Ledera jest podstawą współczesnej filozofii i z tego punktu widzenia autor bada znaczenie podmiotu Freuda oraz możliwość zjednoczenia struktury Ja jako z założenia „rozbitej”.

Leder zastanawia się nad konstytuowaniem w psychoanalizie sfery przedmiotowej, znaczeń oraz wszelkiej „inności”. Koncentruje się na badaniu konkretnych zjawisk, takich jak popędy, traktując je jako Heideggerowskie egzystencjały. Kluczowe miejsce w tej interpretacji psychoanalizy zajmuje analityka egzystencjalna i ontologia Heideggera. Wszystkim tym analizom towarzyszy próba odnalezienia nowej jedności filozoficznych myśli Freuda, opartej na rozwoju współczesnej filozofii w ostatnim stuleciu.