Nasze życzenie

<p>Trzeba się nazywać Tillie Cole, żeby odnieść sukces z taką książką, melodramatem, powieścią, która z premedytacją próbuje doprowadzić do płaczu, wzruszyć, czego ogólnie nie lubię za bardzo. Można nawet stwierdzić, że w Naszym życzeniu Cole idzie trochę za daleko, to moja jedyna uwaga i jedyny zarzut. Nagromadzenie nieszczęść wymaga umiaru. Pod piórem tego autora jest to możliwe.</p><p>Cromwell na początku książki to dziewiętnastoletni DJ, już dobrze znany ze swoich miksów i koncertów. Rozpala tłumy, kontroluje je i ma przed sobą świetlaną przyszłość. Nie jest łatwo zrozumieć, dlaczego tak dużo pije i wyrywa laski na jednonocne przygody. Wydaje się, że ma duży problem, który niekoniecznie da się zrozumieć na początku książki. Cromwell jest Amerykaninem, ale wychował się w Anglii i właśnie po jednym z występów poznaje młodą kobietę, która choć raz nie wydaje się być olśniona jego talentem, a wręcz przeciwnie. Kilka miesięcy później Cromwell wraca do Stanów Zjednoczonych, by na małym uniwersytecie studiować u genialnego nauczyciela muzyki. Co taka gwiazda robi w takim miejscu?&nbsp;</p><p>Pierwsza część książki jest genialna i godna klasycznego romansu. Cromwell dosłownie kipi złością i odpycha od siebie wszystkich wokół. Oczywiście to przypadek, że Bonnie studiuje w tym samym miejscu co on, ale w tej historii wydaje się to niemal normalne, bo los zdaje się działać na korzyść dwójki bohaterów zdanych na siebie. Bonnie nie podoba się to, co robi Cromwell, zwłaszcza, że zna go i wie, że od najmłodszych lat jest muzycznym cudotwórcą.&nbsp;</p><p>Tillie Cole wymyśliła wiele ciekawych niuansów, a Cromwell jest po prostu idealny. Mroczny, torturowany, genialny, jest wspaniałym bohaterem, który ewoluuje w trakcie powieści Nasze życzenie. Ma też kilka tajemnic o których nie będę oczywiście pisać, żeby nie psuć przygody z książką. Bonnie to silna, a zarazem krucha bohaterka, dokładnie taka, jaką lubi się w tego typu romansach. Nie jest tak dobrym muzykiem, ale doskonale uzupełnia Cromwella, bo jest wybitnym tekściarzem.</p><p>Ale oczywiście, jak się wkrótce zorientujemy, sprawy będą znacznie bardziej złożone. Małymi krokami Tillie Cole tworzy wątpliwości co do przyszłości tego związku. W tym miejscu zaczyna się prawdziwy melodramat. Nawet gdy można się domyślić, co się wydarzy, trudno oprzeć się pędowi emocji. Słowa są starannie dobrane, a Tillie Cole narzuca swoją wizję rzeczy, nawet jeśli kilkukrotnie można doznać grymasu na twarzy ze względu na ilość nieszczęść spadających na dwójkę głównych bohaterów. Mimo wszystko to działa i „Nasze życzenie” prezentuje się jako głęboka, romantyczna historia bardzo ciekawych bratnich dusz.&nbsp;</p><p>Niektóre zdania są wspaniałe, absolutnie trafne.</p><p>„Kiedy śmierć wisi ci nad głową, uświadamiasz sobie, że twoje pragnienia wcale nie są tak wielkie. I wszystko sprowadza się do jednej rzeczy – miłości. Rzeczy materialne i idealistyczne dążenia znikają jak umierająca gwiazda. Pozostaje tylko miłość, która jest celem naszego życia.”</p><p>Powiem być może trochę zbyt patetycznie, że „Nasze życzenie” było czystą poezją, Tej historii nie da się łatwo wytłumaczyć słowami, trzeba ją przeczytać i zrozumieć, a ja gorąco polecam.</p>

<p>WOW WOW WOW! Ta historia jest taka wyjątkowa. Nigdy nie znajdziecie czegoś podobnego do Bonnie i Cromwella. Absolutnie wzruszająca, chwytająca za serce i ujmująca książka. A za nim sięgnięcie po „Nasze życzenie” przygotujcie sobie dobry zapas chusteczek ?</p><p>Na początku poznanie tego duetu jest specyficzne. Pomyślałam sobie, że to nie wróży nic dobrego, że jest mnóstwo powodów, dla których to nie może się udać. Zwłaszcza, że Cromwell jest nieznośny przy Bonnie, ale to tylko odbicie jego własnego bólu. Bonnie popycha go do wyrażania swoich emocji, bo chłopak woli skrywać wszystko w sobie. Od tego momentu ich związek zmienia się, ewoluuje i idzie w wielu kierunkach.</p><p>Pierwsza część „Naszego życzenia” to oda do muzyki, do jej żywiołowości, do niezniszczalnej więzi, jaka zawiązuje się między tymi dwojgiem ludzi poprzez nuty i akordy. Specyfika Cromwella wprowadza do całości wyjątkową perspektywę. Każda osoba wyraża siebie poprzez muzykę, nadając brzmienie swojemu niepokojowi, pozwalając, by rytm ożywił to, co ją gryzie.</p><p>O ile ten aspekt książki szczególnie mi się podobał, o tyle w miarę upływu rozdziałów ogarniał mnie pewien gniew. Poprzez postawy i reakcje, które stopniowo uświadamiały mi to, co nadchodziło, uświadamiałam sobie, pomalutku, co nadchodzi i właśnie w tym momencie potrzebowałam chusteczek.</p><p>Druga część książki Tillie Cole jest po prostu przytłaczająca. To burza, która cię zmiata, ból, gniew, który miesza się ze słodyczą potężnej miłości. Ostatnie pięćdziesiąt stron tej historii spędziłam oczami wypełnionymi łzami, gotowymi do wypłynięcia. Bardzo trudno było mi się odsunąć od tej całkowicie niesprawiedliwej sytuacji, nie czuć się bezradną i załamaną mimo piękna tej relacji. Tillie Cole naprawdę ma dar do tego typu historii i po raz kolejny napisała oszałamiającą i druzgocącą powieść. ? ? ?</p><p>„Nasze życzenie” to książka, o której trudno mi będzie zapomnieć. Bonnie i Cromwell przypomnieli mi, że życie jest zbyt krótkie, by się nim nie cieszyć i że warto delektować się każdą chwilą!</p>

<p>“Nasze życzenie” Tillie Cole zniszczyło mnie psychicznie. Po przeczytaniu “Tysiąca pocałunków” tej autorki wiedziałam, że muszę przeczytać inne jej książki, ale nie spodziewałam się, że ponownie doświadczę takiej emocjonalnej jazdy. Ta książka była tak piękna, tak chwytająca za serce, a jednocześnie tak zaskakująca. Z każdą przewróconą stroną myślałam, że wiem, co się wydarzy, ale się myliłam. Zwroty akcji nie przestawały na mnie działać. Pokochałam tę historię całym sercem. Już teraz zachęcam was do sięgnięcia po nią, ale jeśli potrzebujecie jeszcze kolejnych argumentów, by zanurzyć się w lekturę, to postaram was do tego przekonać.</p><p>“Nasze życzenie” to historia o muzyce, uzdrawianiu i potężnej sile szczerej miłości. Cromwell Dean jest dziewiętnastoletnią wschodzącą gwiazdą współczesnej muzyki. Tysiące i tysiące ludzi na całym świecie słucha kawałków Cromwella, tak wiele osób go uwielbia, ale nikt nie wie, kim naprawdę jest jako osoba. Nikt nie zna jego wrażliwości i myśli, oprócz dziewczyny w fioletowej sukience. Cromwell zostawia za sobą całą przeszłość w Anglii, by studiować muzykę w college'u w Karolinie Południowej. Jednak ostatnią rzeczą, jaką Cromwell spodziewa się zobaczyć, jest dziewczyna w fioletowej sukience. Nazywa się Bonnie Farraday. Bonnie żyje dla muzyki. Bonnie i Cromwell mają razem te same zajęcia z muzyki w college'u, a na dodatek Cromwell dzieli pokój w akademiku z bratem bliźniakiem Bonnie, Eastonem.&nbsp;</p><p>Cromwell trzyma w ukryciu swoją przeszłość. Stracił ojca w wojsku, więc uczęszczanie do college'u w Karolinie Południowej to dla niego duży krok. Cromwell ukrywa się przed swoją przeszłością i Bonnie dobrze wie, że tak jest. Dziewczyna stara się trzymać z dala od Cromwella, ale coś wciąż wzywa ją z powrotem do niego. Bonnie i Cromwell z początku nadają na zupełnie innych falach, chłopak stara się ją ignorować i jest wobec niej po prostu arogancki. Bonnie natomiast natychmiast łapie fascynację Cromwellem, ponieważ wyróżnia się spośród innych studentów swoim stylem i sposobem bycia. Najbardziej jednak wyraża się to w jego muzyce i to właśnie fragmenty opisujące koncerty są dla mnie najpiękniejsze.</p><p>Bonnie jest promykiem nadziei w ciemności Cromwella. Jej serce rwie się do niego. Ale kiedy cień pada na Bonnie, to Cromwell musi być jej światłem, w jedyny sposób, jaki zna. Bonnie ma swój własny sekret, który ukrywa przed Cromwellem i jest to sekret absolutnie zaskakujący. Uwielbiam relację, jaką tworzyła ta dwójka i sposób w jaki została opisana - emocjonalnie, przewrotnie i wzruszająco. Tillie Cole umie opisać naprawdę skomplikowane uczucia, które czasami dławią nasze mózgi, które nie są w stanie ich wysłowić. Ta książka jest niczym terapia u psychologa, bo dokładnie rozpoznajesz to, co przeżywają bohaterowie i jesteś w stanie przepracować te uczucia. Dodajmy do tego jeszcze, że fabuła i rytm, który Cole wygrywa poprzez kolejne wydarzenia, jest absolutnie urzekający. Mam nadzieję, że nie jest to ostatnio słowo w tej historii i kiedyś Cole dostarczy nam kontynuacje. Póki co, pozostaje nam się cieszyć, że powstała tak wspaniała książka jak “Nasze życzenie”. Polecam, naprawdę warto przeczytać.</p>

<p>“Nasze życzenie” zostało mi polecone przez moją najserdeczniejszą przyjaciółkę, Madzię. Poleciła mi ona ją, ponieważ doskonale wie, że uwielbiam gatunek New Adult i stwierdziła, że była to najlepsza książka, jaką ostatnio przeczytała. Również podzielam tą sympatię wobec książki Tillie Cole, ale zacznijmy od początku.</p><p>Głównym bohaterem jest Cromwell https://******.**ł kiedyś bardzo utalentowanym muzykiem, który jak nikt inny opanował granie na wielu instrumentach. Zaimponował tym Bonnie na długo przed ich faktycznym spotkaniem. Jednak od kilku lat tworzy tylko EDM, muzykę klubową, co w oczach Bonnie jest marnowaniem jego talentu. Przede wszystkim brakuje jej też uczuć, które kiedyś potrafił wyrazić swoją muzyką.</p><p>To, że w muzyce, którą tworzy brakuje emocji wynika z tego, że sam Cromwell opiera się swoim uczuciom. Klasyczna muzyka z przeszłości wyzwala w nim tylko ból - a kolory, które odczuwa też są dla niego nie do zniesienia. Cromwell jest bowiem synestetykiem, widzi dźwięki i związane z nimi uczucia jako kolory, czasem nawet odczuwa ich zapach. To pozwala mu tworzyć tak dobrą muzykę, ale jednocześnie oznacza dla niego utratę kontroli.</p><p>Bonnie chce tylko tworzyć muzykę, ale nie jest prawie tak dobra jak Cromwell kiedyś, a z powodu jego odmowy powrotu do muzyki klasycznej, staje się dla niej tylko bardziej fascynujący. Widać ich wspólną miłość do muzyki i to, ile pasji jest we wszystkich ich działaniach. Jak można nie sympatyzować z nimi i nie przeżywać ich historii?</p><p>Mój problem z książką był taki, że o ile przez większą część była piękna i wzruszająca, to pod koniec pojawiło się wiele “pospolitych zagrań”, klisz fabularnych znanych mi z innych książek. Ostatnie kilkanaście stron książki mnie rozczarowało, bo dodano w nich nieco za dużo dramatyzmu. Bzdury na końcu jednak nie przysłużyły się książce moim zdaniem. Wolałabym, gdyby bardziej skupiono się na uczuciach bohaterów, skupiono się na głównym wątku i zrezygnowano z kolejnych dramatycznych wątków. Z pewnością wyszłoby to na dobre.</p><p>"Nasze życzenie" było dla mnie właściwie całkiem przyjemne, bo polubiłam bohaterów i świetny styl pisania Tillie Cole. Pomimo tej oklepanej końcówki, nie mogę odmówić uroku pozostałym 90% książki i dlatego też daję jej 4 gwiazdki. Naprawdę dobrze się przy niej bawiłam.</p>