Namiętny buntownik. Dirty wild. Tom 1

Zacznę od rzeczy, o której zwykle nie piszę na początku. Kiedy sięgnęłam po „Namiętnego buntownika”, byłam przekonana, że dostanę typowy romans z zaledwie cienką warstwą dramatów. Takie lekkie czytadło na weekend. A tu niespodzianka. Zanim jeszcze zdążyłam wyrobić sobie opinię o bohaterach, wciągnął mnie nie romans, ale… klimat podejrzliwości. Taki cichy niepokój, jakby ktoś w tej historii coś przede mną ukrywał i tylko czekał, aż zauważę.

Gdy poznajemy Cade’a, jest już mężczyzną, który wiele osiągnął. Świat biznesu ma w małym palcu, prestiż i pieniądze są dla niego codziennością. Ale pod tym wszystkim widać kogoś, kto nie zdążył zamknąć pewnego rozdziału. Narracja pokazuje to między wierszami. Nie krzyczy, nie dramatyzuje, tylko podsuwa sygnały. I kiedy nagle wraca Jolie, trudno mu udawać, że nic w nim nie drży. Co ciekawe, wcale nie ich dawne uczucie zrobiło na mnie największe wrażenie. To sposób, w jaki reagują na siebie po latach. Jakby wciąż byli połączeni, ale każde próbowało udawać, że nie czuje napięcia.

Jolie natomiast jest dla mnie najbardziej nieprzewidywalną osobą w całym tomie. I nie w takim romantycznym sensie, że jest „tajemniczą kobietą z przeszłości”. Ona po prostu zostawia ślad, który trudno jednoznacznie nazwać. Z jednej strony rozumiałam jej gniew i motywacje, bo przeszłość, z jaką się mierzyła, była ciężka. Z drugiej strony miałam wrażenie, że stale trzyma mnie na dystans. Nawet gdy opowiada o swoim planie zemsty, robi to tak, jakby nie do końca chciała wyznać prawdę. I to właśnie sprawiło, że nie potrafiłam jej w pełni zaufać jako czytelniczka.

Największym zaskoczeniem okazał się jednak wątek kryminalny. Nie spodziewałam się, że będzie tak wyrazisty. On właściwie napędza fabułę bardziej niż wątek miłosny. Autorka umiejętnie pokazuje, jak Jolie i Cade muszą wrócić do miejsca, które ich zniszczyło, tylko po to, by spróbować naprawić coś w sobie. Nie wiem, czy Paige planowała to od początku, ale ta warstwa historii działa dużo lepiej niż ich romantyczne napięcia.

Jeśli chodzi o bohaterów pobocznych, dla mnie prawdziwą gwiazdą był Donovan. Wnosił do książki coś normalnego, ludzkiego. Kogoś lojalnego, kto nie robi scen, nie gra bohatera, tylko po prostu stoi tam, gdzie powinien. Taki stabilny punkt, a w tej historii stabilności jest jak na lekarstwo.

Muszę jednak być szczera. Chwilami miałam wrażenie, że postacie są zbyt jednowymiarowe. Jakby każdy z nich miał tylko jedną dominującą emocję, która kieruje ich zachowaniem. Jolie tajemnicza. Cade zraniony. I wszystko toczy się wokół tego. Na dłuższą metę chciałam czegoś więcej. Głębszego wejścia w ich psychikę, bardziej nieoczywistych reakcji.

Mimo to książka wciągnęła mnie dużo bardziej, niż zakładałam. Zwłaszcza zakończenie, które zostawia czytelnika w takim stanie, że od razu szuka kolejnego tomu. Jest w tym tomie coś, co działa. Nie wszystko, ale wystarczająco dużo, żeby nie odłożyć serii po pierwszej części.

Czy polecam? Jeśli lubisz romanse z mroczniejszą historią w tle, takie gdzie przeszłość jest bardziej żywa niż teraźniejszość, to zdecydowanie tak. Jeśli szukasz słodkiej opowieści o dawnej miłości, która wraca jak tęcza po burzy, to nie tutaj. Tu raczej dostajesz burzę, której nie widać końca. I właśnie to sprawia, że chce się czytać dalej.