Mroczna wieża 7

Ehh, brak mi słów. Konieczność pożegnania się z Rolandem i jego ka-tet łamie mi serce. Cieszyłam się każdą sekundą tej podróży. Przypuszczam, że to nie musi być koniec. Nadal mogę wrócić i przeczytać "Wiatr przez dziurkę od klucza", jak również każdą inną książkę Stephena Kinga, która nawiązuje do świata Mrocznej Wieży. Jestem pod ogromnym wrażeniem zdolności autora do utkania tak złożonego świata i wprowadzenia do gry tak wielu elementów współczesnej wyobraźni. To tak, jakby każda inna wielka historia, którą znałam i kochałam, dotknęła świata Mrocznej Wieży:" Czarnoksiężnik z Krainy Oz", "Król Artur", "Opowieści z Narni", "Władca Pierścieni", Harry Potter, "Gwiezdne Wojny", nawet Biblia - wszystko to miesza się i łączy w historię, która nie jest tylko miszmaszem starych części, ale czymś zupełnie nowym. King stworzył historię, która jest bardowska, starożytna, a jednocześnie całkowicie obecna.

Od samego początku epickiej podróży Rolanda napięcie stale wzrasta w kierunku wielkiego finału, który każdy czytelnik wyobrażał sobie w głowie przez ostatnie 3000 stron. King podtrzymuje napięcie w tej ostatniej powieści, zwiększając tempo w miarę zbliżania się do zakończenia. King zastanawia się, w autorskim postscriptum do tego tomu, czy ludzie znienawidzą zakończenie. Podejrzewa, że niektórzy czytelnicy będą naprawdę bardzo źli. Ja uważam, że zostało ono doskonale opowiedziane. Sam King mówi, że nie wymyślił zakończenia, ale po prostu zapisał to, co zobaczył. Zakończenie tej historii jest dokładnie takie, jakie powinno być, jakie musi być, a ja za nie dziękuję. King sprowadza wszystkie linie fabularne razem, zgrabnie wplatając je w ostateczną ścieżkę, która ostatecznie kończy się Mroczną Wieżą. Każda z poprzednich książek jest wprowadzona do tej ostatecznej opowieści, pokazując ich miejsce w przygodzie i nakreślając mapę życia Rolanda.

Czytelnik podczas tej podróży staje się Rolandem. Pragniemy bardziej niż czegokolwiek, aby naruszyć Mroczną Wieżę i dotrzeć na jej szczyt. Niezależnie od tego, co tam znajdziemy, była to piekielnie długa podróż. Czytanie takiego dzieła, to naprawdę zaszczyt. "Mroczna Wieża" to nie tylko siedem (osiem) książek, ale również cały materiał uzupełniający, większość dorobku Kinga, który w końcu doprowadza cię tutaj. Wieża stoi przed tobą, a twoja misja jest zakończona. Ciesz się odpoczynkiem, czytelniku... i zrób to wszystko jeszcze raz, kiedy będziesz chciał ponownie spotkać się z najprawdziwszymi literackimi przyjaciółmi, jakich kiedykolwiek będziesz mógł spotkać.

Po zakończeniu siódmego tomu "Mrocznej Wieży" lepiej rozumie się całą wewnętrzną logikę, ale również to, że doświadczyło się czegoś tak wyjątkowego w swojej jakości, że nazwałbym to przeżyciem nieporównywalnym z żadną inną serią do tej pory. Mogę myśleć tylko o garstce innych książek, które przeniknęły do mojego mózgu i duszy tak bardzo jak ta. I co za sposób na zakończenie! Jak powiedział King, może nie jest to zakończenie, którego chcieliśmy, ale było to zakończenie, które było potrzebne. "Mroczna Wieża" może mieć moje nowe ulubione zakończenie jakiejkolwiek serii, którą czytałem - te ostatnie kilka stron to dosłowna perfekcja, i jedyne zakończenie, jakie ta seria mogła mieć. Nie zapraszam do dyskusji :D

"Mroczna Wieża" zaczyna się z pewnym opóźnieniem w stosunku do ostatniej książki, ale to było do przewidzenia po cliffhangerze w "Pieśni Susannah". Widzimy Jake'a, Pere Callhana i ukochanego billi bumblera Ej, którzy walczą o swoje życie, a w zasadzie o całą ludzkość. Następnie, w niedalekim Nowym Jorku, Susannah przeżywa jedno z najbardziej traumatycznych, emocjonalnie obciążających doświadczeń w swoim życiu.

Później, gdy ka-tet ponownie się łączy, należy się zastanowić, czy kiedykolwiek będą już tacy sami... a jeśli tak, to na jak długo?

"Mroczna Wieża" bierze elementy z wielu różnych gatunków (w tym: fantasy, sci fi, western, apokalipsa, przygoda, horror) i miesza je wszystkie - miesza je wszystkie razem - aby stworzyć świat i historię, w której absolutnie wszystko może się zdarzyć. To szalenie dziwne, że Kingowi z powodzenie udało się zastosować taki miszmasz i dostarczyć swoim czytelnikom tyle zabawy.

Polecam serię, a kto skończył część 6 i jeszcze nie sięgnął po "Mroczną Wieżę", to nie ma na co czekać.

Zbliża się koniec podróży, a ostatni rewolwerowiec w końcu kieruje swój wzrok na wielki cienisty słup na końcu drogi. Jednak w ostatnim tomie serii "Mroczna Wieża" na drodze wciąż czyhają niebezpieczeństwa, tajemnice i największa z tajemnic: co znajduje się za bramą? Co można znaleźć na szczycie Wieży?

Czytanie serii "Mroczna Wieża" Stephena Kinga to była dla mnie podróż odbywająca się przez wiele lat. Nie zawsze było idealnie. Czasami wydawało się, że to wahadło kręci się bez końca w przód i w tył pomiędzy nudą a spektakularnym zachwytem.
Przez ten siódmy tom było mi ciężko przebrnąć. Choć początek zapowiadał kontynuację kulminację wątku Susannah, to jako całość, była to raczej najnudniejsza część serii "Mroczna Wieża" od czasów drugiej książki. Momentami zastanawiałem się, czy nie zasługuje na to, by ją po prostu odłożyć. Ale przecież poświeciłem tym bohaterom już tyle czasu. Nie mogłem tak postąpić.

Siódmy tom "Mroczna Wieża" ma przede wszystkim jeden ogromny plus - zakończenie. Było ono po prostu idealne. W przeciwieństwie do wielu recenzentów, uważam, że końcowy zestaw rozdziałów jest doskonale pasującym sposobem na
zakończenie książki Stephena Kinga, idealnym zakończeniem serii "Mroczna Wieża" i jednym z najlepszych zakończeń, jakie kiedykolwiek czytałem w powieściach.

"Nie ma czegoś takiego jak szczęśliwe zakończenie. Nigdy nie spotkałem żadnego, które mogłoby się równać z "pewnego razu".
Zakończenia są bezduszne.
Zakończenie to po prostu inna nazwa pożegnania".

Książka godna polecenia, ale przede wszystkim godna polecenia jest całość serii!

Do ostatniej książki "Mroczna Wieża" przystępowałam z dużą obawą. Nie mogłam się wciągnąć przez pierwsze 100 stron, aż potem nagle Stephen King zdecydowanie przyśpieszył bicie mojego serca i zaczął się wyścig, kończący, bez wątpienia, jedną z najlepszych serii wszech czasów.

Nazwisko Stephena Kinga nie jest postrzegane na tym samym poziomie, co Tolkien, Robert Jordan czy George R.R. Martin, jeśli chodzi o epicką fantastykę, ale seria "Mroczna Wieża" zasłużyła na swoje miejsce w gatunku epickiej fantastyki. Od rewolwerowców, robotów, wampirów i czarownic po homary, todash i taheen, historie Stephena Kinga sięgają daleko i szeroko, ale wszystkie są ze sobą w jakiś sposób powiązane. Nigdy nie przestaje mnie zadziwiać jako pisarz i autor opowiadań.

Nie mogę napisać o tym, co wydarzyło się w tej książce, nie zdradzając kilku istotnych spoilerów i jest mi naprawdę smutno, że ta seria dobiega końca. ("Wilki z Calla" to wciąż moja ulubiona książka z tej serii). Jeszcze przez długi czas będę myślała o tym zakończeniu. Można niego spojrzeć z tak wielu perspektyw i jednocześnie odczuwać tak wiele różnych emocji. To zdecydowanie godne zakończenie.