Misery

"Misery" to makabryczna opowieść o torturach z krwią, flakami i psychopatą. Jest to dobrze opowiedziana historia, bohaterowie są dobrze rozwinięci, a fakt, że jest ich tylko dwóch, nigdy nie nudzi. Ale ta książka to coś więcej niż tylko thriller, tak jak King jest kimś więcej niż tylko pisarzem pulpowym.<br> <br> W "Misery" to prawie tak, jakbyśmy mogli obserwować, jak King pisze tę historię. Nie nastawia nas na szaloną opowieść i patrzy, jak odkrywamy rzeczy związane z jego bohaterami, ale ma się wrażenie, że idzie z nami i dokonuje odkryć w tym samym czasie, co my. To właśnie czyni go dobrym autorem opowiadań.<br> <br> Paul Sheldon jest autorem bestsellerów, który właśnie zakończył swoją popularną serię powieści przygodowo-romansowych, uśmiercając główną bohaterkę, Misery Chastain. Po ukończeniu nowej powieści w kurorcie w Kolorado Paul ulega wypadkowi samochodowemu i budzi się, by stwierdzić, że ma połamane nogi, ale uratowała go jego samozwańcza fanka numer jeden, Annie Wilkes.<br> <br> Niestety, Annie okazuje się być więcej niż tylko trochę szalona, a kiedy dowiaduje się, że Paul zabił Misery w ostatniej książce, żąda, by napisał nową, w której przywróci jej ulubioną postać. Trzymany w niewoli przez szaloną kobietę, Paul jest niemal bezradny wobec fizycznych i psychicznych tortur, które stosuje, by osiągnąć swój cel, upierając się, że to naprawdę dla jego dobra.<br> <br> Książka ta wydaje się pod pewnymi względami niezwykle prorocza dla kariery Kinga. Wujek Stevie jeszcze nie zirytował czytelników swojej serii Mroczna Wieża długimi przerwami między kolejnymi książkami, a mimo to doskonale uchwycił samozadowoloną wściekłość fana, który czuje się w jakiś sposób oszukany i pozbawiony tego, na co zasłużył. Można pomyśleć, że później King obawiał się, że jakaś wersja Ani tylko czeka, żeby przykuć go do maszyny do pisania i dokończyć DT. Był też lata po tym, jak sam doznał ogromnego urazu fizycznego po potrąceniu przez samochód, ale mimo to sprawia, że odczuwamy każdą męczącą chwilę, w której Paul cierpi z powodu wypadku i z rąk Annie. Podobnie jak Paul, King również uważa, że powrót do pisania jest kwestią przezwyciężenia bólu fizycznego, ale także sposobem na ucieczkę od niego.<br> <br> Jedną z najmocniejszych stron Kinga jest to, że zna siłę dobrej historii, a ta fabuła dobrze mu służy, pozwalając mu się w nią zagłębić. Obsesja Annie na punkcie Misery jest czymś, z czym prawdopodobnie każdy czytelnik może się utożsamić, ale naprawdę interesujące jest to, jak potrzeba opowiedzenia tej historii przez Paula staje się równie pociągająca jak groźby Annie. Ta sytuacja pozwala wujkowi Steviemu zbadać kwestię tego, dlaczego musimy wiedzieć, co się stanie dalej, a także zasady, które sprawiają, że rozwiązanie jest satysfakcjonujące lub oszukańcze.<br> <br> Mógłbym wysunąć całkiem solidny argument, że to najlepsza książka Kinga. Był tu u szczytu swoich możliwości, a dzięki prostej, dwuosobowej strukturze opowieści lub dobrej redakcji udało mu się utrzymać tę książkę w normalnej długości powieści. Po tej książce to rzadkość w jego rozdętych książkach, a to sprawia wrażenie, że King jest najbardziej zdyscyplinowany. W Annie Wilkes stworzył postać, którą warto umieścić w Hall of Fame złoczyńców, i dobrze wykorzystuje ją jako postać, która może być przerażająca, czasem tragiczna, a czasem dziwnie humorystyczna.<br> <br> Jest to więc zdecydowanie jedna z najlepszych książek Kinga, ale też taka, której nie czytałem tyle razy, co innych, bo momentami jest po prostu zbyt cholernie trudna do przebrnięcia. Mimo to jest to pięciogwiazdkowa jazda, jeśli tylko zacisniesz zęby i będziesz czytać dalej.

"Misery to makabryczna opowieść o torturach z krwią, wnętrznościami i psychopatą. Moim zdaniem jest to dobrze opowiedziana historia, z dobrze rozwiniętymi bohaterami, tak dobrze, że nie przeszkadza fakt, że jest ich tylko dwóch. Przy "Misery" czas płynie nieubłagalnie. Nie możemy przestać czytać. Gdy zacząłem czytać ją w autobusie, to po wyjściu z niego, spędziłem jeszcze chwile na przystanku, ponieważ nie mogłem powstrzymać się przed dojściem do końca wątku. <br> <br> Ta książka jest czymś więcej niż tylko thriller. To wycieczka w głąb ludzkich emocji i ludzkiego umysłu. Można spotkać się z powszechną krytyką Stephena Kinga, tak jakby masowa ekscytacja jego twórczością była czymś negatywnym. Chciałabym zobaczyć tych licznych literaturoznawców, którzy mieliby tak bogatą wyobraźnię, ażeby być w stanie napisać tyle powieść w tak krótkim czasie. <br> <br> Właściwie jestem nową odbiorczyni Stephena Kinga. Przeczytałam kilka esejów i artykułów, które napisał i naprawdę świetną mowę dyplomową, którą wygłosił kiedyś na jednej z uczelni. Niemniej jest to dopiero moja 3 powieść jego autorstwa. Lubię Kinga i wiem też dlaczego. Ma świadomość co to znaczy być pisarzem i wie jakie ma atuty i ograniczenia. Wie, że nie jest Tołstojem ani Faulknerem, nie stara się pisać w ten sposób. On wie, jak opowiedzieć dobrą i wciągającą historię. To jest jego pasja. Doceniam, że sam przyznaje jak trudny jest proces twórczy i że nie daje odczuć wyższości nad innymi. <br> <br> W "Misery" to prawie tak, jakbyśmy obserwowali Kinga piszącego tę historię. Nie zostawia nas tylko z szaloną historią i odkrywaniem wymyślonych przez niego bohaterów. Można właściwie powiedzieć, że sam idzie z nami przez powieść i dokonuje odkryć razem z nami. Najbardziej urzekającym w tej powieści jest towarzyszący nam ciągły strach. Uderzające w nasze serca przerażające metody tortur. Ogarniające nas poczucie niepewności oraz niewiedzy. Na uwagę zasługuje jak szalona Annie przemierza przez proces twórczy, potrafiąc wyłapać wszystkie przeciętne i złe elementy w swojej pracy. Postać Annie jest też świetnym przykładem silnej kobiety, a takich, moim zdaniem, brakuje we współczesnej kulturze. <br> <br> Jeden pokój, dziwna para i mnóstwo nowatorskich pomysłów. Polecam gorąco.

Paul Sheldon jest najlepiej sprzedającym się autorem, który właśnie zakończył swoją popularną serię romansów/przygodowych powieści, zabijając główną bohaterkę, Misery Chastain. Po ukończeniu nowej powieści w kurorcie w Kolorado Paul ma wypadek samochodowy i budzi się, aby odkryć, że jego nogi zostały roztrzaskane. Został jednak uratowany przez swoją samozwańczą fankę nr 1, Annie Wilkes. Niestety, Annie okazuje się być więcej niż tylko trochę szalona. Kiedy dowiaduje się, że Paul zabił Misery w ostatniej książce, żąda, by napisał nową, która przywróci jej ulubioną postać do żywych. Trzymany w niewoli przez szaloną kobietę, Paul jest prawie bezradny, by oprzeć się fizycznym i psychicznym torturom, które stosuje, by osiągnąć swój cel.<br> <br> Jedną z największych zalet Kinga jest to, że zna wartość dobrej historii. Stworzona przez niego fabuła jest głęboka i interesująca. Obsesja Annie na punkcie Misery jest czymś, z czym prawdopodobnie prawie każdy czytelnik może się utożsamić. Naprawdę interesujące jest to, jak potrzeba opowiedzenia tej historii przez Paula staje się równie pociągająca jak groźby Annie. Ta sytuacja pozwala wujkowi Kingowi zbadać kwestię tego, dlaczego musimy wiedzieć, co stanie się dalej. <br> <br> Mógłbym pokusić się na stwierdzenie, że jest to najlepsza książka Kinga. Znalazł się w niej u szczytu swoich możliwości. Jak rzadko, książka ma odpowiednią długość, co świadczy o dyscyplinie Stephena. W Annie Wilkes stworzył postać, którą warto umieścić w Hall of Fame złoczyńców. Wykreował postać, która potrafi być przerażająca, tragiczna, a czasem dziwnie zabawna.<br> <br> Nie twierdzę jednak, że jest to moja ulubiona książka Kinga (prawdopodobnie "Bastion" nią pozostaje). Dlaczego jego najlepsza książka nie miałaby być tą, którą lubię najbardziej? Ponieważ wykonał zbyt dobrą robotę sprawiając, że czujemy ból Paula. Jasne, to książka o człowieku, który uległ straszliwemu wypadkowi, a potem znalazł się w brutalnych rękach psychopaty, więc sensownym jest, że King chciałby, żebyśmy cierpieli razem z Paulem. Jednak bardzo trudno jest spędzić całą książkę z głównym bohaterem, który prawie zawsze jest w jakimś stopniu w agonii, nie czując się przez to znużonym. Jest to konieczne dla fabuły, ale jednocześnie sprawia, że momentami odczuwamy męczarnie.<br> Podsumowując, "Misery" znajduje się w gronie najlepszych książek pisarza. Nie czytałem jej więcej niż jeden raz, ponieważ jest to zwyczajnie trudne, aby przechodzić obok tych ciągłych cierpień bohatera. "Misery" sprawi, że będziesz zgrzytał zębami i czuł ochotę zamknąć książkę, a jednak pozostaniesz z nią do końca.

Po wypadku samochodowym, autor bestsellerowej powieści, Paul Sheldon, budzi się w odosobnionym domu Annie, swojej "fanki numer jeden". Paul dowiaduje się, że Annie się nim zaopiekowała. Wkrótce odkrywa również, że Annie jest całkowicie szalona. To prowadzi do koszmarnej opowieści, mającej swe miejsce w zasadzie w jednym miejscu i tylko z dwoma postaciami. Było to też dość niepokojące, bo od początku do końca, nawet jeśli nie jesteśmy w narracji pierwszoosobowej, czytelnik jest w głowie Paula. Zna każdą jego myśl, każdy strach, każdy powód, dla którego myśli lub robi to czy tamto. To było czasem bolesne. <br> <br> Bardzo podobało mi się to, że mamy tutaj czarny charakter w postaci kobiety i to, jak jest ona przedstawiona. Paul myśli o zdrowiu psychicznym i uważa, że nikt jej nie pomógł. Jest zupełnie sama, co nie mogło jej pomóc. To było tak niepokojące, że czułam do niej współczucie! Podobało mi się również, że nie została przedstawiona jako głupia kobieta: jest tak inteligentna, przebiegła, planuje wszystko, aby upewnić się, że nie jest zagrożona! To był rollercoaster doskonałości. Cieszyłam się każdą stroną. Annie była przerażająca, a jednocześnie tak interesująca do poznawania. Ale nawet jeśli jest to wciągająca lektura, to pisarstwo jest zaskakująco literackie i urocze; zawsze mam potrzebę zatrzymania się i delektowania się okazjonalnymi zwrotami, które tak doskonale trafiają w konkretny pomysł, emocję lub obraz za pomocą nietypowej formy opisu.<br> <br> Coż za wyobraźnię ma King! Potrafi uczynić wszystko wspaniałym, bez względu na to, jak niedorzeczne jest założenie. Jest moim drugim ulubionym autorem wszech czasów, a nie przeczytałam nawet połowy jego twórczości. Nie mogę się doczekać, żeby zagłębić się w resztę jego twórczości

Charakteryzacja postaci w "Misery" jest doskonała. Dwoje głównych bohaterów to Annie i Paul Sheldon. Annie jest potworem - potworem z krwi i kości, a takie są najgorsze. Jest absolutnie szalona. King wykreował ją w żywy, niezapomniany sposób. Była tak realna, że spodziewałam się, że wyjdzie z kartki. Paul Sheldon jest również bardzo dobrze napisaną postacią. Czułam prawdziwą empatię w jego kierunku. King nakreślił tu wspaniały portret osoby stojącej w obliczu śmierci - ukazuje jak łatwo wyzbyć się swojej godność w imię przeżycia. Sceny, w których oboje wchodzili w interakcję, były dla mnie bardzo intensywne. Uważam, że fabuła jest bardzo wiarygodna i przerażająca. Łatwo sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby pisarz lub ktoś sławny stał się więźniem, któremu przytrafiła się również psychoza. W pewien sposób uważam, że "Misery" jest jeszcze bardziej niepokojące, ponieważ nie ma w nim nic nadprzyrodzonego. Świat przedstawiony, a jest to znacząco ograniczony obszar, okazał się świetny i King zamienia budynek w coś wyjątkowego. W "Misery" pojawia się kilka krwawych scen, które sprawiały, że miałam gęsią skórkę. Te elementy sprawiają, że fabuła stała się jeszcze bardziej przekonująca i chwytająca. Ogólnie, powiedziałabym, że wykonanie tej książki było doskonałe. <br> <br> To była moja pierwsza książka Stephena Kinga i co to była za niesamowita jazda! A skoro już skończyłam "Misery", to z ciekawością obejrzę film.