Masonka

Przez trzy dekady zaangażowania w członkostwo w żeńskich lożach wolnomularskich, takich jak Prometea, Gaja Aeterna oraz Lux Orientis, Bożena M. Dołęgowska-Wysocka pełniła różnorodne funkcje i stworzyła wiele tzw. desek — przemówień na spotkaniach lożowych. Równolegle, wraz z mężem Adamem, współtworzyła „Wolnomularza Polskiego” (1993–2018), gdzie opublikowała liczne artykuły. Przygotowując jubileuszową książkę „MASONKA”, autorka wybrała do publikacji 12 tekstów, które miały dla niej szczególne znaczenie. Tematyka jej prac jest niezwykle różnorodna; sięga po inspiracje od Enheduanny, starożytnej poetki z Mezopotamii, po egipską boginię Maat i jej relacje z Mojżeszowym Dekalogiem. Autorka badała również historie XVIII-wiecznego zakonu Mopsów oraz odnajdywała ślady wolnomularstwa u Jadwigi Marcinowskiej, przewodniczącej Ligi Kobiet Pogotowia Wojennego. Interesująco splata elementy przeszłości i teraźniejszości, znajdując w dziełach literackich i osobistych doświadczeniach elementy wolnomularskie. W swoich rozważaniach na temat utopii wolnomularskiej porusza także kwestię dodania Siostrzeństwa do masońskiej triady Wolność – Równość – Braterstwo. W książce „Mały Książę” odkryła wcielenie idealnego wolnomularza, a postać siostry Małgosi Misunie uznała za wzór wolnomularki. Nawet koncepcje z dzieła „Solaris” Stanisława Lema zainspirowały ją do refleksji nad rolą Sztucznej Inteligencji w lożach. Czy z tego różnorodnego materiału wyłania się spójny etyczno-filozoficzny obraz? Odpowiedź leży w lekturze „MASONKI”.