Marina

“Marina” to utwór wydany w 1999 roku, dwa lata przed wielkim sukcesem serii powieści należących do “Cmentarza Zapomnianych Książek” z “Cieniem Wiatru” - pierwszym bestsellerem autora - na czele. Jest również ostatnią powieścią z kategorii “young adult” - jej przejściowy charakter jest aż nadto widoczny w stylu prowadzenia narracji. Głównym bohaterem jest nastoletni chłopiec i pod wieloma względami można odnieść wrażenie, że jest to opowieść fantasy dla młodych - dorosłych, choć bez wątpienia napisana z intencją dotarcia do szerszej publiczności.<br> <br> Akcja Mariny rozgrywa się w latach 1979-1980, choć wydaje się, że podane przez autora ramy są umowne: akcja powieści to Barcelona minionego wieku, od tych założeń autor nie odchodzi i dobrze - przez jego znajomość topografii miasta łatwiej nam przenieść się na jej uliczki i zakamarki. Główny bohater, Oscar Drai to piętnastoletni uczeń szkoły z internatem w Barcelonie. Samotny i znudzony Oscar wędruje do ogrodu opuszczonego domu i poznaje piękną, eteryczną Marinę, dziewczynę w jego wieku. Tajemnicza nieznajoma pobiera nauki w domu, m.in od swojego ojca, artysty o imieniu German. Ma również swoje plany wobec Oscara - szybko wciąga chłopaka w sieć niebezpiecznych intryg, pytań bez odpowiedzi, a przede wszystkim zabiera go na wzburzone morze wielkich przygód. <br> <br> To klasyczna książka Ruiza Zafóna w której dużo się dzieje! Kolejne wątki w magiczny sposób przeplatają się z rzeczywistością, a główni bohaterowie mają swoje wady i zalety: podobnie jak twórczość autora. Co jest więc dobre, a co nie znalazło uznania w moich oczach na kartach “Mariny”?<br> <br> Dobre:<br> <br> - Bogata w rozbudowane opisy proza: przyjemna, okraszona kwiecistym językiem, niesamowicie przyjemna w odbiorze - łatwo się w niej zatracić.<br> - Gotyckie szaleństwo widoczne na kartach powieści, pełne mroku i niezwykłej wprost wyobraźni autora w budowaniu tej historii.<br> - Atmosfera miasta i niesamowicie sugestywny portret samej Barcelony.<br> -Magiczna, ponadczasowa jakość literacka tej powieści, która sprawia, że historia mogłaby rozgrywać się w dowolnym okresie.<br> <br> Złe:<br> <br> - Słabo naszkicowane i nierozwinięte postacie kobiece, większość z nich nie zyskuje w oczach czytelnika wiarygodności, są zbyt kruche, delikatne, dziewicze w swoim sposobie bycia. Pamiętajmy, akcja tej powieści dzieje się w czasach rewolucji seksualnej, brak tu jakichkolwiek odniesień do ruchów społecznych, czy to jednak wielki zarzut? Nie, ponieważ taki właśnie jest C.R. Zafon: to jego świat, jego kredki. <br> - Zagmatwane sceny samej akcji, co dla czytelnika bywa niezrozumiałe od czasu do czasu zwłaszcza bez odpowiedniego skupienia. Podobnie fabuła staje się chwilami mocno skomplikowana, na co wpływ mają liczne wątki poboczne, trudno się czasami w tym połapać.<br> <br> “Marina” to dobra powieść: tylko tyle i aż tyle. Wiele dziwactw na kartach tej powieści budziło we mnie wielkie zaskoczenie - oczami wyobraźni widziałam gargulce, patrzące na mnie ze sklepień gotyckich kościołów w Barcelonie, co z kolei wywoływało we mnie uczucie niesamowitości, przeplatane koniecznością smutnych powrotów do życia gdy obowiązki wzywały. Rozczarowana jestem zakończeniem, a stopień zaangażowania w losy bohaterów w moim przypadku uznaje za umiarkowany. Pewien dysonans poznawczy budzi we mnie różne podejście autora do opisu miejsc i postaci: o ile te pierwsze zachwycają i łatwo poczuć ich klimat, zapach i temperaturę, o tyle te drugie potraktowane zostały mniej pieczołowicie. Być może to kiepski pomysł oceniać tę powieść z perspektywy dorosłego, który niejedno już widział, niejedno przeżył, a przede wszystkim czytać wielu klasyków, przywiązujących ogromną wagę do wielopoziomowej budowy nakreślonych bohaterów. Na koniec trzeba nam wszystkim pamiętać, że to powieść dla nastolatków, a przedstawiona w niej historia pozwala im przede wszystkim marzyć, śnić i zachęca do szukania w życiu odpowiedzi na swoje pytania. Za wszelką cenę. |<br> <br> Do “Mariny” przyciągnęła mnie siła grawitacji, jaką twórczość Carlosa Ruiza Zafona w sobie niewątpliwie posiada - z całym jej dobrodziejstwem inwentarza, dobrymi i złymi stronami. Niewątpliwie będzie to hit dla zagorzałych fanów autora, ponieważ oferuje wiele podobieństw do reszty jego książek w przedmiocie nurtu realizmu magicznego.<br> <br> Niniejsza powieść będzie świetnym punktem wyjścia dla tych, którzy nie znają “Cienia wiatru”, “Gry Anioła”, oraz innych bardziej znanych powieści hiszpańskiego pisarza. Na okładce znajduje się adnotacja, treścią której autor pozwala sobie zaważyć rzecz następującą “Gotycka opowieść dla wszystkich grup wiekowych”. Może warto przyjąć fikcję, że wszyscy mamy 17 lat i dać się wciągnąć w ten równie fikcyjny świat pięknej, odległej w czasie i miejscu Barcelony minionych lat?

Początek lat 80 ubiegłego stulecia w Barcelonie to czas niespokojny, pełen bólu i cierpienia po krwawych i wciąż nierozliczonych przez Boga i historię rządów generała Franco (dla ciekawskich: tego samego, który zmienił słowa hymnu Hiszpanii na adekwatne dla swoich faszystowskich rządów, a w kolejnych latach zakazane przez władze Królestwa Hiszpanii:-)). Rys historyczny nie jest tu bez znaczenia, z drugiej jednak strony niniejsza powieść w ocenie czytelników i krytyków literackich zyskała ponadczasowy charakter z uwagi na swoją jakość, a także uniwersalne wartości, które autor na jej łamach przedstawia czytelnikowi. Nie brak tu odniesień do gotyku, stylu w literaturze, sztuce czy muzyce tak uwielbianego przez samego C. R. Zafona. Czego się więc spodziewać? Znajdziemy tu wielką miłość bez przyszłości, potworne kreatury i stworzenia z innego świata, jak również eksperymenty naukowe, oraz wiernie oddaną topografię samej Barcelony. Słowem: realizm magiczny w czystej postaci! <br> <br> Narracja ma charakter pierwszoosobowy, nakreślony przez autora świat poznajemy oczami Oscara Drai, piętnastoletniego ucznia szkoły z internatem w Barcelonie. Główny bohater wędruje przez ogród opuszczonego domu i poznaje Marinę - dziewczynę w jego wieku - w dalszej kolejności również jej ojca, artystę o imieniu German. <br> Oscar szybko zaprzyjaźnia się z ekscentryczną rodziną, podkochuje się po kryjomu w Marinie, a prawdziwa intryga zaczyna się, gdy tajemnicza i enigmatyczna dziewczyna wciąga go w fascynującą przygodę. Zabiera chłopaka na cmentarz, gdzie oglądają niepokojący rytuał, odbywający się w ostatnią niedzielę każdego miesiąca. Dokładnie o dziesiątej rano, kobieta z woalką na twarzy kładzie pojedynczą różę na nieoznaczonym grobie. Poszukiwanie odpowiedzi w przedmiocie motywów zachowania tajemniczej kobiety prowadzi ich do cudownie pokręconej przygody w podziemiach stolicy Katalonii, odkrycia mrocznej tajemnicy miasta od lat skrywanej pod jego ulicami. <br> <br> Zafón z wielkim kunsztem i polotem splata ze sobą rzeczywistość i magię, elementy science - fiction i lokalne przesądy, gdzie smutek idzie w parze z radością, a ekscytacja i szczęscie na przemian przeplatają się ze strachem i niepewnością. Tłem dla tej opowieści jest - jak przyzwyczaił nas już do tego autor - jego rodzinna Barcelona. Podobnie jak w przypadku kolejnych powieści Zafona, tak również w “Marine” pisarz dokłada wielu starań aby ożywić miasto dla czytelnika, jednocześnie snując opowieść, która jest intrygująca, melancholijna, a momentami również straszna.<br> <br> "Dotarliśmy do zaczarowanej Barcelony, labiryntu duchów, gdzie ulice miały mityczne nazwy, a duchy czasu przechadzały się za nami".<br> <br> W mojej ocenie styl narracji Zafóna jest całkowicie urzekający, a język, którym się posługuje budzi mój szczery zachwyt. Nieustannie pobrzmiewa w nim gotycka nuta szaleństwa, mroku i bogatej wyobraźni autora, a przedstawiony przez niego sugestywny portret Barcelony sprzed połowy wieku sprawia, że czujesz się tak, jakbyś był obecny na jej ulicach i doświadczał smaku kawy o poranku w stolicy Katalonii. <br> Pragnę uspokoić wszystkich, którzy ze znanych sobie tylko powodów stronią od literatury dedykowanej dla młodzieży: w powieściach Zafona nic nie dzieje się przypadkiem i obsadzenie w głównych rolach dorastających nastolatków pozwala każdemu, nawet dorosłemu czytelnikowi na świetną zabawę w trakcie czytania literatury pięknej spod znaku jej najlepszej jakości. <br> <br> Kilka zapadających w pamięć cytatów:<br> <br> ⤗ "Podłość człowieka to lont w poszukiwaniu płomienia."<br> <br> ⤗ "Jesteśmy skazani na pamiętanie tego, co nigdy nie wydarzyło się naprawdę."<br> <br> ⤗ "Opinia publiczna zawsze wybierze gorące kłamstwo, zamiast zimnej prawdy".<br> <br> Ode mnnie mocne 5, bo więcej się nie da;-)

“Marina” to utwór wydany w 1999 roku, dwa lata przed wielkim sukcesem serii powieści należących do “Cmentarza Zapomnianych Książek” z “Cieniem Wiatru” - pierwszym bestsellerem autora - na czele. Jest również ostatnią powieścią z kategorii “young adult” - jej przejściowy charakter jest aż nadto widoczny w stylu prowadzenia narracji. Głównym bohaterem jest nastoletni chłopiec i pod wieloma względami można odnieść wrażenie, że jest to opowieść fantasy dla młodych - dorosłych, choć bez wątpienia napisana z intencją dotarcia do szerszej publiczności.<br> <br> Akcja Mariny rozgrywa się w latach 1979-1980, choć wydaje się, że podane przez autora ramy są umowne: akcja powieści to Barcelona minionego wieku, od tych założeń autor nie odchodzi i dobrze - przez jego znajomość topografii miasta łatwiej nam przenieść się na jej uliczki i zakamarki. Główny bohater, Oscar Drai to piętnastoletni uczeń szkoły z internatem w Barcelonie. Samotny i znudzony Oscar wędruje do ogrodu opuszczonego domu i poznaje piękną, eteryczną Marinę, dziewczynę w jego wieku. Tajemnicza nieznajoma pobiera nauki w domu, m.in od swojego ojca, artysty o imieniu German. Ma również swoje plany wobec Oscara - szybko wciąga chłopaka w sieć niebezpiecznych intryg, pytań bez odpowiedzi, a przede wszystkim zabiera go na wzburzone morze wielkich przygód. <br> <br> To klasyczna książka Ruiza Zafóna w której dużo się dzieje! Kolejne wątki w magiczny sposób przeplatają się z rzeczywistością, a główni bohaterowie mają swoje wady i zalety: podobnie jak twórczość autora. Co jest więc dobre, a co nie znalazło uznania w moich oczach na kartach “Mariny”?<br> <br> Dobre:<br> <br> - Bogata w rozbudowane opisy proza: przyjemna, okraszona kwiecistym językiem, niesamowicie przyjemna w odbiorze - łatwo się w niej zatracić.<br> - Gotyckie szaleństwo widoczne na kartach powieści, pełne mroku i niezwykłej wprost wyobraźni autora w budowaniu tej historii.<br> - Atmosfera miasta i niesamowicie sugestywny portret samej Barcelony.<br> -Magiczna, ponadczasowa jakość literacka tej powieści, która sprawia, że historia mogłaby rozgrywać się w dowolnym okresie.<br> <br> Złe:<br> <br> - Słabo naszkicowane i nierozwinięte postacie kobiece, większość z nich nie zyskuje w oczach czytelnika wiarygodności, są zbyt kruche, delikatne, dziewicze w swoim sposobie bycia. Pamiętajmy, akcja tej powieści dzieje się w czasach rewolucji seksualnej, brak tu jakichkolwiek odniesień do ruchów społecznych, czy to jednak wielki zarzut? Nie, ponieważ taki właśnie jest C.R. Zafon: to jego świat, jego kredki. <br> - Zagmatwane sceny samej akcji, co dla czytelnika bywa niezrozumiałe od czasu do czasu zwłaszcza bez odpowiedniego skupienia. Podobnie fabuła staje się chwilami mocno skomplikowana, na co wpływ mają liczne wątki poboczne, trudno się czasami w tym połapać.<br> <br> “Marina” to dobra powieść: tylko tyle i aż tyle. Wiele dziwactw na kartach tej powieści budziło we mnie wielkie zaskoczenie - oczami wyobraźni widziałam gargulce, patrzące na mnie ze sklepień gotyckich kościołów w Barcelonie, co z kolei wywoływało we mnie uczucie niesamowitości, przeplatane koniecznością smutnych powrotów do życia gdy obowiązki wzywały. Rozczarowana jestem zakończeniem, a stopień zaangażowania w losy bohaterów w moim przypadku uznaje za umiarkowany. Pewien dysonans poznawczy budzi we mnie różne podejście autora do opisu miejsc i postaci: o ile te pierwsze zachwycają i łatwo poczuć ich klimat, zapach i temperaturę, o tyle te drugie potraktowane zostały mniej pieczołowicie. Być może to kiepski pomysł oceniać tę powieść z perspektywy dorosłego, który niejedno już widział, niejedno przeżył, a przede wszystkim czytać wielu klasyków, przywiązujących ogromną wagę do wielopoziomowej budowy nakreślonych bohaterów. Na koniec trzeba nam wszystkim pamiętać, że to powieść dla nastolatków, a przedstawiona w niej historia pozwala im przede wszystkim marzyć, śnić i zachęca do szukania w życiu odpowiedzi na swoje pytania. Za wszelką cenę. |<br> <br> Do “Mariny” przyciągnęła mnie siła grawitacji, jaką twórczość Carlosa Ruiza Zafona w sobie niewątpliwie posiada - z całym jej dobrodziejstwem inwentarza, dobrymi i złymi stronami. Niewątpliwie będzie to hit dla zagorzałych fanów autora, ponieważ oferuje wiele podobieństw do reszty jego książek w przedmiocie nurtu realizmu magicznego.<br> <br> Niniejsza powieść będzie świetnym punktem wyjścia dla tych, którzy nie znają “Cienia wiatru”, “Gry Anioła”, oraz innych bardziej znanych powieści hiszpańskiego pisarza. Na okładce znajduje się adnotacja, treścią której autor pozwala sobie zaważyć rzecz następującą “Gotycka opowieść dla wszystkich grup wiekowych”. Może warto przyjąć fikcję, że wszyscy mamy 17 lat i dać się wciągnąć w ten równie fikcyjny świat pięknej, odległej w czasie i miejscu Barcelony minionych lat?

"Marina" Carlosa Ruiza Zafóna to książka, która nie w pełni spełniła moje oczekiwania, chociaż ma swoje zalety.<br> Historia rozgrywa się w Barcelonie lat siedemdziesiątych XX wieku i opowiada o piętnastoletnim Óscarze Draiu, który poznaje tajemniczą Marinę oraz jej ojca, Germána. Razem wplątują się w mroczną i zagadkową historię z przeszłości. <br> <br> Zafón słynie z umiejętności tworzenia klimatycznych opisów i budowania napięcia, co w "Marinie" również jest obecne. Jego bogaty, obrazowy styl przenosi czytelnika do mrocznych ulic Barcelony. Niemniej jednak, momentami opisy stawały się zbyt infentylne. Zdania miały po trzy słowa typu: ''Otworzyłem drzwi'', ''Weszłem do środka''. <br> <br> "Marina" podejmuje interesujące tematy, takie jak miłość, utrata i tajemnice przeszłości, ale niektóre z nich są potraktowane powierzchownie. Postacie są średnio zarysowane a ich motywacje czasami wydają się nie do końca wiarygodne.