Macbeth

W szekspirowskiej tragedii pisze się, że Makbet w bardzo krótkim czasie diametralnie się zmienia się i staje się zabójcą, by samemu zdobyć królewską koronę - ale to też dzieje się w zupełnie innej epoce, gdzie wciąż powszechną praktyką było skracanie mieczem sukcesji do tronu. Jo Nesbo przenosi akcję do lat 70-tych i używa szekspirowskiego arcydzieła w celu stworzenia mocnego thrillera. Niezły wybór, bo przecież "Makbet" to chyba najmroczniejsza sztuka Szekspira.

Wiele z jego przeniesień elementów sztuki w realia lat 70-tych ma sens i jest dobrze przemyślane. Hekate, bogini czarów, staje się narkotykowym lordem, a oddziały norweskiego króla stają się gangiem motocyklowym. Zamiast wizji i proroctw są urojenia w narkotycznym stylu. Jego Makbet, a właściwie Macbeth, w pierwszych rozdziałach, to twardy facet, ale uczciwy policjant z zasadami, dobry człowiek, wierny wielbiciel nadkomisarza Duncana. W młodości był ogromnym narkomanem, ale od wielu lat jest czysty, a walka z narkotykowym bagnem w mieście jest jednym z jego najważniejszych celów. Jak dotąd, przekonujące. Ale wtedy... Spotyka trzy kobiety o oszpeconych twarzach, które myli z prostytutkami. (To oczywiście wtedy Szekspirowski Makbet wchodzi na trop trzech wiedźm, które swoimi przepowiedniami potężnie podsycają wydarzenia). Ci mówią mu, że wkrótce nie tylko dostanie własną jednostkę, ale w końcu awansuje nawet na stanowisko szefa. Choć Macbeth Nesbo odrzuca to jako bzdury - spowodowane nadmiernym zażywaniem narkotyków - zwiastuje to jego szybki upadek.

Macbeth rzeczywiście zostaje awansowany, tak jak przepowiedziały mu trzy kobiety - co początkowo jest dla niego zaszczytem i daje mu nadzieję, że mimo pochodzenia z najniższej warstwy społecznej, może jeszcze zajść daleko. Ale Lady, jego kochanka, myśli o tym tylko przez chwilę, a potem decyduje, że muszą go zabić. I to by było na tyle, jeśli chodzi o lojalność i zasady. Macbeth upada tak szybko i gładko na sam dół, że nie czułam, iż jestem świadkiem spójnego, choć fatalnego rozwoju wydarzeń - Makbet przed i Makbet to tak diametralnie różne osoby, że wydawałoby się nieprawdopodobnym, by u kogoś mogło dojść do takiej przemiany. Tłumaczy to przede wszystkim fakt, że Makbet, dla którego narkomania była tylko arcywrogiem, popada z powrotem w nałóg. Dobry człowiek zmienia się w egoistycznego, lodowatego mordercę, który nie tylko eliminuje swoich konkurentów, ale i bliskich przyjaciół, mając co najwyżej połowiczne wyrzuty sumienia. Jakby tego było mało, najwyraźniej nie ma skrupułów, by zabijać kobiety i dzieci, aby utorować sobie drogę.

Wielu ludzi, którzy podziwiali i byli lojalni wobec starego Macbetha, są skłonni poprzeć nowego Macbetha w jego ekscesach przemocy, nawet jeśli jest to sprzeczne z ich wcześniejszą charakterystyką. Jeśli chodzi o mordowanie dzieci, można by się spodziewać, że zwolennicy oderwą się od niego dziesiątkami, ale zamiast tego popełniają okrucieństwa w jego imieniu... Choć niejeden bohater ma skrupuły, tylko nieliczni początkowo wyciągają konsekwencje - co z kolei staje się zapalnikiem do kolejnego gwałtownego wybryku.

"Macbeth" to thriller, ale dla mnie chyba też horror. Z serii o Hole pozycja zdecydowanie warta uwagi, gdyż nie tak "płaska" jak inne.

Jo Nesbo, ze swoim skandynawskim zacięciem, interpretuje szekspirowskiego Makbeta na prowincji w latach 70-tych, w ponurym, podupadającym miasteczku, w którym dochodzi do walk gangów, narkomanii, korupcji i wszelkich innych najmroczniejszych czynów i gdzie niewiele odróżnia gliniarzy od przestępców. Powieść w większości podąża ścieżką oryginalnej sztuki, choć w odpowiednio krwisty i pokręcony sposób. Nesbo daje nam opowieść o bezwzględnej politycznej ambicji, zdradzie i morderstwie, z hipnotyzującym i przekonującym antybohaterem w postaci byłego narkomana, Macbetha, jako szefa ciężko opancerzonego oddziału SWAT, z trudną przeszłością, z której uratował go Banko. Komisarzem policji jest nie kto inny jak Duncan, jego zastępcą jest Malcolm, a Duff kieruje jednostką antynarkotykową. Intensywna, mocno nastrojowa, niebezpieczna sceneria skąpanego w deszczu anarchicznego miasta, spowitego gęstą mgłą stanowi doskonałe tło dla rzeki krwi, które wylewają się na drodze Macbetha do władzy.

Manipulujący Hekate jest narkotykowym lordem, serwującym uzależniający i śmiertelnie niebezpieczny "napar", którego tak wielu potrzebuje i bez którego nie może istnieć. Macbeth jest podjudzany przez właściciela kasyna i jego ukochaną, Lady, ale musi wypić ''napar", aby uzyskać dostęp do bardziej mrocznych cech swojego młodszego ja, aby znaleźć odwagę potrzebną do zasztyletowania Duncana we śnie, jednocześnie zrzucając winę na kogoś innego. Macbethowi udaje się to ponad jego najśmielsze marzenia, ale nie wszystko jest w porządku. Urojone życie Makbeta zaczyna się rozpadać w zaskakującym tempie wraz z rosnącą ilością zmarłych, a on sam pogrąża się w podsycanej narkotykami psychotycznej mgle paranoi i halucynacji, w której każdy jest podejrzany i stanowi zagrożenie, które trzeba zlikwidować. Jeśli jesteś zaznajomiony ze sztuką, będziesz świadomy, dokąd to wszystko zmierza, choć nie do końca w sposób, jakiego mógłbyś się spodziewać.

Nesbo udaje się dostarczyć nam porywającą wersję współczesnej przeróbki "Makbeta", który jest jedną z moich ulubionych sztuk Szekspira, ponieważ uczyłem się jej w szkole. Jeśli jednak szukacie opowieści zakotwiczonej w rzeczywistości, to jesteście skazani na srogie rozczarowanie. Widziałem wiele wersji "Makbeta" w różnych sceneriach przez lata i ''Macbeth'' Nesbo wypada na ich tle zaskakująco dobrze . Czytałem tak szybko, jak tylko mogłem, desperacko chcąc dowiedzieć się, jak to wszystko się skończy. Bardzo ekscytująca i pod warunkiem, że nie jesteś purystą, warta polecania.

W szekspirowskiej tragedii pisze się, że Makbet w bardzo krótkim czasie diametralnie się zmienia się i staje się zabójcą, by samemu zdobyć królewską koronę - ale to też dzieje się w zupełnie innej epoce, gdzie wciąż powszechną praktyką było skracanie mieczem sukcesji do tronu. Jo Nesbo przenosi akcję do lat 70-tych i używa szekspirowskiego arcydzieła w celu stworzenia mocnego thrillera. Niezły wybór, bo przecież "Makbet" to chyba najmroczniejsza sztuka Szekspira.

Wiele z jego przeniesień elementów sztuki w realia lat 70-tych ma sens i jest dobrze przemyślane. Hekate, bogini czarów, staje się narkotykowym lordem, a oddziały norweskiego króla stają się gangiem motocyklowym. Zamiast wizji i proroctw są urojenia w narkotycznym stylu. Jego Makbet, a właściwie Macbeth, w pierwszych rozdziałach, to twardy facet, ale uczciwy policjant z zasadami, dobry człowiek, wierny wielbiciel nadkomisarza Duncana. W młodości był ogromnym narkomanem, ale od wielu lat jest czysty, a walka z narkotykowym bagnem w mieście jest jednym z jego najważniejszych celów. Jak dotąd, przekonujące. Ale wtedy... Spotyka trzy kobiety o oszpeconych twarzach, które myli z prostytutkami. (To oczywiście wtedy Szekspirowski Makbet wchodzi na trop trzech wiedźm, które swoimi przepowiedniami potężnie podsycają wydarzenia). Ci mówią mu, że wkrótce nie tylko dostanie własną jednostkę, ale w końcu awansuje nawet na stanowisko szefa. Choć Macbeth Nesbo odrzuca to jako bzdury - spowodowane nadmiernym zażywaniem narkotyków - zwiastuje to jego szybki upadek.

Macbeth rzeczywiście zostaje awansowany, tak jak przepowiedziały mu trzy kobiety - co początkowo jest dla niego zaszczytem i daje mu nadzieję, że mimo pochodzenia z najniższej warstwy społecznej, może jeszcze zajść daleko. Ale Lady, jego kochanka, myśli o tym tylko przez chwilę, a potem decyduje, że muszą go zabić. I to by było na tyle, jeśli chodzi o lojalność i zasady. Macbeth upada tak szybko i gładko na sam dół, że nie czułam, iż jestem świadkiem spójnego, choć fatalnego rozwoju wydarzeń - Makbet przed i Makbet to tak diametralnie różne osoby, że wydawałoby się nieprawdopodobnym, by u kogoś mogło dojść do takiej przemiany. Tłumaczy to przede wszystkim fakt, że Makbet, dla którego narkomania była tylko arcywrogiem, popada z powrotem w nałóg. Dobry człowiek zmienia się w egoistycznego, lodowatego mordercę, który nie tylko eliminuje swoich konkurentów, ale i bliskich przyjaciół, mając co najwyżej połowiczne wyrzuty sumienia. Jakby tego było mało, najwyraźniej nie ma skrupułów, by zabijać kobiety i dzieci, aby utorować sobie drogę.

Wielu ludzi, którzy podziwiali i byli lojalni wobec starego Macbetha, są skłonni poprzeć nowego Macbetha w jego ekscesach przemocy, nawet jeśli jest to sprzeczne z ich wcześniejszą charakterystyką. Jeśli chodzi o mordowanie dzieci, można by się spodziewać, że zwolennicy oderwą się od niego dziesiątkami, ale zamiast tego popełniają okrucieństwa w jego imieniu... Choć niejeden bohater ma skrupuły, tylko nieliczni początkowo wyciągają konsekwencje - co z kolei staje się zapalnikiem do kolejnego gwałtownego wybryku.

"Macbeth" to thriller, ale dla mnie chyba też horror. Z serii o Hole pozycja zdecydowanie warta uwagi, gdyż nie tak "płaska" jak inne.

Jo Nesbo, ze swoim skandynawskim zacięciem, interpretuje szekspirowskiego Makbeta na prowincji w latach 70-tych, w ponurym, podupadającym miasteczku, w którym dochodzi do walk gangów, narkomanii, korupcji i wszelkich innych najmroczniejszych czynów i gdzie niewiele odróżnia gliniarzy od przestępców. Powieść w większości podąża ścieżką oryginalnej sztuki, choć w odpowiednio krwisty i pokręcony sposób. Nesbo daje nam opowieść o bezwzględnej politycznej ambicji, zdradzie i morderstwie, z hipnotyzującym i przekonującym antybohaterem w postaci byłego narkomana, Macbetha, jako szefa ciężko opancerzonego oddziału SWAT, z trudną przeszłością, z której uratował go Banko. Komisarzem policji jest nie kto inny jak Duncan, jego zastępcą jest Malcolm, a Duff kieruje jednostką antynarkotykową. Intensywna, mocno nastrojowa, niebezpieczna sceneria skąpanego w deszczu anarchicznego miasta, spowitego gęstą mgłą stanowi doskonałe tło dla rzeki krwi, które wylewają się na drodze Macbetha do władzy.

Manipulujący Hekate jest narkotykowym lordem, serwującym uzależniający i śmiertelnie niebezpieczny "napar", którego tak wielu potrzebuje i bez którego nie może istnieć. Macbeth jest podjudzany przez właściciela kasyna i jego ukochaną, Lady, ale musi wypić ''napar", aby uzyskać dostęp do bardziej mrocznych cech swojego młodszego ja, aby znaleźć odwagę potrzebną do zasztyletowania Duncana we śnie, jednocześnie zrzucając winę na kogoś innego. Macbethowi udaje się to ponad jego najśmielsze marzenia, ale nie wszystko jest w porządku. Urojone życie Makbeta zaczyna się rozpadać w zaskakującym tempie wraz z rosnącą ilością zmarłych, a on sam pogrąża się w podsycanej narkotykami psychotycznej mgle paranoi i halucynacji, w której każdy jest podejrzany i stanowi zagrożenie, które trzeba zlikwidować. Jeśli jesteś zaznajomiony ze sztuką, będziesz świadomy, dokąd to wszystko zmierza, choć nie do końca w sposób, jakiego mógłbyś się spodziewać.

Nesbo udaje się dostarczyć nam porywającą wersję współczesnej przeróbki "Makbeta", który jest jedną z moich ulubionych sztuk Szekspira, ponieważ uczyłem się jej w szkole. Jeśli jednak szukacie opowieści zakotwiczonej w rzeczywistości, to jesteście skazani na srogie rozczarowanie. Widziałem wiele wersji "Makbeta" w różnych sceneriach przez lata i ''Macbeth'' Nesbo wypada na ich tle zaskakująco dobrze . Czytałem tak szybko, jak tylko mogłem, desperacko chcąc dowiedzieć się, jak to wszystko się skończy. Bardzo ekscytująca i pod warunkiem, że nie jesteś purystą, warta polecania.