Lutnia i miecz

Życie Sándora Petőfiego, choć krótkie, było niezwykle intensywne. Zginął w wieku niespełna 27 lat, walcząc jako adiutant generała Józefa Bema w ciężkiej bitwie przeciwko przeważającym siłom rosyjskim pod Segesvárem w lipcu 1849 roku. Mimo że odszedł młodo, jego literacka spuścizna przetrwała, inspirując kolejne pokolenia Węgrów zarówno pod względem patriotyzmu, jak i romantyzmu. Wyjątkowość jego twórczości jest tym bardziej imponująca, biorąc pod uwagę jego młody wiek. Petőfi szybko zdobył sławę w Europie dzięki swemu odwadze i niezwykłemu talentowi poetyckiemu. John Bowring, znakomity brytyjski tłumacz i dyplomata, uznał go za największego liryka świata i za symbol ducha węgierskości, którego żaden inny poeta tak doskonale nie ucieleśniał.

Jerzy Snopek, wybitny tłumacz z języka węgierskiego, podkreśla, że dla wielu autorów, od czasów Petőfiego po współczesność, stał się on żywym symbolem i mitem rewolucji węgierskiej. Jest zadziwiające, jak wielu poetów, zarówno tych mniej znanych, jak i wybitnych, widziało w Petőfim idealną personifikację ideałów zarówno lirycznych, jak i bojowych. Tłumaczenie jego poezji wymaga nie tylko biegłości językowej, ale także zdolności literackich i lirycznego wyczucia, charakterystycznych dla romantyzmu. Jerzy Snopek posiada wszystkie te umiejętności, co sprawia, że jego przekłady pozwalają polskim czytelnikom doświadczyć pełni piękna i głębi poezji tego węgierskiego barda. Dzięki jego pracy, twórczość Petőfiego porusza dzisiejszych odbiorców tak, jak 170 lat temu, skłaniając do refleksji nad historią narodów i losem jednostki.